"Τα εναρκτήρια λεπτά του Honeyland είναι τόσο συγκλονιστικά -τόσο μεγαλειώδη και παράξενα και γεμάτα από ανθρώπινη και φυσική ομορφιά- όσο δεν έχω δει ξανά ποτέ σε μία ταινία" αναφέρει, χαρακτηριστικά, στην κριτική του για το ντοκιμαντέρ από τη Βόρεια Μακεδονία, ο Α.Ο. Scott, κριτικός κινηματογράφου των New York Times. Τα δικά του λόγια ήταν μονάχα μερικές λέξεις από τους διθυράμβους που έχουν συνοδέψει αυτό το σπάνιο ντοκιμαντέρ στην μέχρι τώρα πορεία του. Όχι άδικα, θεωρείται η κινηματογραφική ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς.
Από τον Γιώργο Ρομπόλα
Το Honeyland είναι το πρώτο φιλμ από τη γειτονική μας χώρα που κατάφερε να πάρει διανομή στις Η.Π.Α. Το περασμένο καλοκαίρι πρωταγωνίστησε στο Φεστιβάλ του Sundance αποσπώντας τρία βραβεία ενώ από χθες μπορεί να υπερηφανεύεται ότι κατάφερε το ακατόρθωτο: Διεκδικεί με αξιώσεις όχι ένα άλλα δύο βραβεία Όσκαρ (Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Καλύτερου Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους). Το αν θα καταφέρει ή όχι να φύγει με κάποιο χρυσό αγαλματάκι έχει μικρή σημασία.
Τι, όμως, πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ των Tamara Kotevska και Ljubomir Stefanov; Οι δύο δημιουργοί από τη γειτονική χώρα μπόρεσαν καταγράφοντας μία απλή ιστορία από τις αγροτικές περιοχές της πατρίδας τους (σ.σ: μία γυναίκα ζει με την κατάκοιτη μάνα της από τα μελίσσια, όταν κάποιοι θορυβώδεις γείτονες μετακομίζουν δίπλα τους) να μιλήσουν για πολύ πιο βαθιά, πιο σπουδαία πράγματα. Όχι, δεν πρόκειται απλά για μία ηθογραφία που προκαλεί τεράστιο ενδιαφέρον σε όσους θέλουν να δουν πώς ζουν οι common people αυτού του κόσμου.
Μπορεί να είναι ντοκιμαντέρ, λειτουργεί όμως πολύ περισσότερο ως μία νεορεαλιστική καταγραφή όλων εκείνων των πραγμάτων που πολύ εύκολα ξεχνάμε στη σύγχρονη ζωή. Οι δημιουργοί πέρασαν τρία χρόνια δίπλα στην πρωταγωνίστρια και διαχειρίστηκαν περισσότερες από 400 ώρες υλικού. Κατάφεραν, μάλιστα, να αλιεύσουν μέσα από αυτόν τον απίστευτο όγκο πληροφορίας εκείνες τις σκηνές και τις σεκάνς που μετέτρεψαν το Honeyland από ντοκιμαντέρ σε ένα εικαστικό αριστούργημα.
Πέρα, όμως, από τις τεχνικές και κινηματογραφικές του αρετές, το φιλμ ξεχωρίζει -κυρίως- για την ανθρωπιά του. Η συμβίωση της Hatidze Muratova και της φασαριόζικης οικογένειας που μετακομίζει δίπλα της (σ.σ: ναι, οι κινηματογραφιστές στάθηκαν απίστευτα τυχεροί) έχει ως επίκεντρο τα μελίσσια. Γύρω από αυτό το δώρο της φύσης παίζονται οι μικρές κωμωδίες και τραγωδίες της ζωής. Ποια είναι η κομβική διαφορά που χωρίζει τις δύο "αντίπαλες" ομάδες; Η Hatidze επιβιώνει χάρη σε έναν απαράβατο κανόνα: Ζει με το 50% του μελιού ενώ αφήνει το άλλο 50% στις μέλισσες - κάτι που όμως δεν γνωρίζουν ούτε τηρούν οι καινούργιοι της γείτονες.
Μία απλή αλλά τόσο σημαντική λεπτομέρεια αλλάζει τόσο τις ζωές τους όσο και το περιβάλλον ή μάλλον καθώς το περιβάλλον αλλάζει, αλλάζουν και οι ζωές των ανθρώπων. Έτσι, ενώ το Χόλιγουντ μοιάζει ανίκανο να πιάσει το παλμό των ημερών, αφήνοντας το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής στο σκοτάδι, ένα ντοκιμαντέρ από τη Βόρεια Μακεδονία το φέρνει στο επίκεντρο. Υπενθυμίζοντας, μάλιστα, κάτι πιο σημαντικό: Στο τέλος μόνο η ανθρωπιά μπορεί να μας σώσει.
Από: esquire.com.gr
