Οι γυναίκες τολμούν. Οι γυναίκες μάχονται σε καθημερινή βάση για όσα αξίζουν βάση της προσωπικότητας και του μόχθου τους. Για εκείνα που κουμπώνουν στον συναισθηματικό τους κόσμο, τις ίσες ευκαιρίες που δεν διεκδικούν, αλλά δικαιούνται. Την επαγγελματική τους ανέλιξη με κριτήρια που δεν περιλαμβάνουν στις αγκύλες τους το φύλο. Την πολυπόθητη ισορροπία ανάμεσα στους κοινωνικούς τους ρόλους, τη μητρότητα. Οι γυναίκες δεν μάχονται αποκλειστικά για τον εαυτό τους, αλλά για όλες και όλους.
Αυτές είναι μερικές σκέψεις που έκανα όσο με προσοχή – συγχαρητήρια στους ομιλητές και τις συντονίστριες – άκουγα τις επί σκηνής θηλυκότητες να φέρνουν στη δημόσια σφαίρα προσωπικά τους βιώματα, αναμνήσεις που τις έκαναν εν τέλει ισχυρότερες, τον ίδιο τους τον εαυτό. Ήταν το απόγευμα της Τρίτης 23 Απριλίου εκείνο που το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών υποκλίθηκε σε αυτή την αλύγιστη γυναικεία ισχύ μέσα από ένα λυρικό ποίημα αφιερωμένο στις γυναίκες που τολμούν μετουσιωμένο στην ημερίδα του Harper's Bazaar Greece και του Womantoc του Ομίλου Αττικών Εκδόσεων, Women Who Dare.
Σημειώνω. Μερικές φράσεις μού θυμίζουν ορισμένες σκηνές από τη δική μου ζωή – όχι από τον ρόλο του πρωταγωνιστή. Δεν είμαι γυναίκα. Έχω βρεθεί, όμως, σε σκηνικά που σαν να διαδραματίζονται ξανά μπροστά στα μάτια μου. Και εργαστεί σε γυναικεία διαδικτυακά μέσα και περιοδικά, κάτι που σημαίνει ότι στη ζωή μου συνεργάζομαι κυρίως με γυναίκες. Έχω υπερασπιστεί όσες έκρινα ότι προσβάλλονται και δέχονται άδικες επιθέσεις – το άδικο κλυδωνίζει την ύπαρξή μου και τα λόγια μου μπορούν με ιδιαίτερη ευκολία να συνθλίψουν κακοποιητές. Όμως, το θέμα δεν είμαι εγώ.
Είναι όλες εκείνες οι γυναίκες, οι οποίες στο πρώτο σεξιστικό σχόλιο είδαν το είδωλο τους στον καθρέφτη να γεμίζει ρωγμές, ένιωσαν σε έναν βαθμό αδύναμες, μπαλαρίνες ενός χορού μειονεκτημάτων και προσβολών που δεν ταιριάζουν στη φύση της. Σε εκείνες που μεταβόλισαν και τελικά απέβαλλαν τα σχόλια επιλέγοντας να μην κλείσουν τα αυτιά τους, αλλά να δράσουν σε μία άκρως θηλυκή σύμπραξη με τις υπόλοιπες γυναίκες του επαγγελματικού ή προσωπικού τους σύμπαντος.
Οι γυναίκες που σε μία – ή και περισσότερες – στιγμές της ζωής τους κλήθηκαν να ανέβουν σε μία δύσκαμπτη ζυγαριά σε μία προσπάθειά τους να ισορροπήσουν ανάμεσα στην καριέρα και τη μητρότητα. Τα διλήμματα πολλά. Η πλειονότητα περιστρεφόταν γύρω από την επιστροφή – είναι κακό να μην επιθυμεί κάποιος να γυρίσει σε ένα περιβάλλον που θεωρεί τοξικό – και τον χρόνο που ενδεχομένως απαιτείται. Συγκράτησα το θετικό πρίσμα. Εκείνο διά μέσου του οποίου παρουσιάστηκε ένα ακόμη αναγεννησιακό ατού της μητρότητας: αυτό του να αποκτάς διά της πράξης ικανότητες, πολύτιμες για το εργασιακό σου μέλλον. Το multitasking ή αλλιώς η τέχνη του να κάνεις πολλά πράγματα συγχρόνως είναι ίσως το πιο απλοϊκό.
Ταυτίστηκα με αρκετούς διαλόγους – άλλωστε ορισμένα περιστατικά δεν γνωρίζουν φύλα, απλά έχουν μία αρκετά μεγαλύτερη αδυναμία στη γυναίκα. Στην αίθουσα της ημερίδας είδα γνώριμα πρόσωπα και σπουδαίες προσωπικότητες. Η αναλογία ευνοούσε τις γυναίκες, όμως, οι άνδρες ήταν παρόντες. Μπροστά και πίσω μου, δίπλα μου, έβλεπε γυναίκες – φίλες που στα χρόνια της κρίσης αποφάσισαν να ιδρύσουν τη δική τους εταιρία. Γυναίκες που έφτασαν στα επαγγελματικό ζενίθ, αλλά κατόρθωσαν να ανακτήσουν δυνάμεις. Γυναίκες που επέλεξαν να κάνουν ένα βήμα πίσω και να είναι ενεργές στην ανατροφή των παιδιών τους, αλλά και γυναίκες που έχω δει να μεταφέρουν τα παιδιά τους σε business calls, επαγγελματικές συναντήσεις. Γυναίκες που αποφάσισαν να αποχωριστούν τον ύπνο και ένα μέρος της κοινωνικής τους ζωής προκειμένου να σπουδάσουν.
Άλλα, και άντρες. Φωτογράφους που μέσα από τον φακό τους αναδεικνύουν την ομορφιά του γυναικείου φύλου. Άντρες με το βλέμμα τους προσηλωμένο σε όσα οι γυναίκες διηγούνταν από τη σκηνή. Δημοσιογράφους που έχουν μιλήσει μέσα από τα κείμενά τους για την κοινωνική ανισότητα. Είμασταν όλοι παρόντες.
Στο ετήσιο ραντεβού με τα δικαιώματα των γυναικών διά χειρός Harper's Bazaar Greece – Ελένη Πατεράκη, ξέρω πόσο έχεις εργαστεί – και Womantoc. Δεν υπήρχε γυάλινος τοίχος. Ούτε οροφή. Μόνο ένα ενδυναμωμένο εις το επανειδείν για την επόμενη φορά.
