Διάγουν ζωές που μπορούν να χαρακτηριστούν, το λιγότερο μυθιστορηματικές. Διαθέτουν εξουσία, πλούτη, λάμψη, ισχύ. Από την αρχαιότητα, που έπαιζαν καθοριστικό ρόλο σε ιστορικά γεγονότα, μέχρι σήμερα που μας απασχολούν κυρίως για το φιλανθρωπικό τους έργο αλλά και τις διαπροσωπικές τους σχέσεις οι βασιλείς, οι ευγενείς και οι τιτλούχοι αριστοκράτες τραβούν πάνω τους τα βλέμματα μας με διάφορους τρόπους. Ένας από αυτούς είναι στην μεγάλη ή μικρή οθόνη, καθώς πολλοί είναι οι σκηνοθέτες και σεναριογράφοι που στο πέρασμα των χρόνων τοποθέτησαν βασιλείς και αυτοκράτορες ως κεντρικά πρόσωπα των δημιουργημάτων τους. Σταχυολογούμε κάποιες από τις πιο φημισμένες ταινίες που αγαπήσαμε και τις βλέπουμε ξανά ενόψει της στέψης του βασιλιά Καρόλου.
Κλεοπάτρα (1963)
Η τελευταία ηγεμόνας της αρχαίας Αιγύπτου, πριν αυτή μετατραπεί σε ρωμαϊκή επαρχία, είναι ένα από τα πρόσωπα που αποτέλεσαν επανειλημμένα την κεντρική ηρωίδα κινηματογραφικών και τηλεοπτικών παραγωγών. Ανάμεσα σε όλες ξεχωρίζει το τετράωρο έπος της 20th century fox που προτάθηκε για εννέα βραβεία Όσκαρ και τιμήθηκε, τελικά, με τέσσερα. Εκπληκτικής χλιδής σκηνικά και κοστούμια σε σημείο που "μπουκώνουν” το μάτι του θεατή και ένα πρωταγωνιστικό ζεύγος -Elizabeth Taylor και Richard Burton- ο θυελλώδης έρωτας του οποίου ξεκίνησε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων καθιστούν την ταινία μια διαχρονική απόλαυση.
Σίσσυ (1955, 1956, 1957)
Η τριλογία των ταινίων που σύστησαν στο ευρύ κοινό τη Romy Schneider, που είχε ήδη υποδυθεί τη βασίλισσα Βικτωρία σε νεαρή ηλικία, παρουσιάζει την ζωή της αυτοκράτειρας Ελισάβετ της Αυστρίας, γνωστής ως Σίσσυ. Οι ταινίες εστιάζουν στη ρομαντική ιστορία γνωριμίας και συμβίωσης με τον σύζυγό της Φραγκίσκο-Ιωσήφ Ι και στον αυθόρμητο χαρακτήρα της που δεν συμβιβαζόταν με το αυστηρό πρωτόκολλο του παλατιού, αφήνοντας τα ιστορικά γεγονότα σε δεύτερη μοίρα. Αν θέλετε να πάρετε μια γεύση από τη κομψότητα αυτής της γυναίκας αξίζει να επισκεφτείτε το Αχίλλειο, την εξοχική κατοικία που έχτισε στην Κέρκυρα και πια λειτουργεί ως μουσείο.
Η μεγαλειοτάτη κυρία Μπράουν (1997)
Παραγωγή του BBC που προοριζόταν αρχικά για εσωτερική, κυρίως, βρετανική κατανάλωση αλλά αγοράστηκε από τη Miramax και σύστησε την υπέροχη Judi Dench στο αμερικάνικο κοινό. Στην ταινία παρακολουθούμε τη βασίλισσα Βικτωρία να αποσύρεται προσωρινά από τα καθήκοντά της, μετά τον θάνατο του συζύγού της, και να αναπτύσει στενή συναισθηματική σχέση με ένα υπηρέτη της, προκαλώντας τα κουτσομπολιά της Αυλής. Η Judi Dench, που ήταν υποψήφια για Όσκαρ για αυτόν τον ρόλο, τιμήθηκε τελικά με το χρυσό αγαλματίδιο την επόμενη χρονιά που υποδύθηκε την βασίλισσα Ελισάβετ Α' στον "Ερωτευμένο Σαίξπηρ”.
Ελισάβετ (1998)
Η Cate Blanchett υποδύεται την Ελισάβετ Α' σε αυτή την σκοτεινή ταινία του Shekhar Kapur που αντιλαμβάνεται τα νεανικά χρόνια της παρθένου βασίλισσας ως μια αιματοβαμμένη ιστορία γεμάτη ίντριγκες και πολιτικά, κυρίως, πάθη, πράγμα που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Η Blanchett ήταν υποψήφια για Όσκαρ τόσο γι' αυτή την ταινία όσο και για το κατά κάποιο τρόπο σίκουελ της, "Ελισάβετ, η χρυσή εποχή” (2007) αλλά δεν κατάφερε να το κερδίσει για καμία από τις δύο, χωρίς αυτό να αναιρεί το πόσο συγκλονιστική είναι η ερμηνεία της. H Blanchett είχε αναφέρει σε μια συνέντευξη της "Υπάρχει μια τρομερή ιστορία για το πώς η Ελισάβετ στεκόταν επί 18 ώρες μπροστά σε ένα παράθυρο πριν πεθάνει. Αυτό το επίπεδο πειθαρχίας, αυτού του είδους η δύναμη της θέλησης είναι καταπληκτική. Αναρωτιέμαι, τι σκεφτόταν άραγε;”.
Ο τελευταίος αυτοκράτορας (1987)
To επικό δράμα του Bernardo Bertolucci για τον Puyi, τον τελευταίο Κινέζο αυτοκράτορα βασίζεται στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του ίδιου του Puyi, που κυκλοφόρησε το 1964. Η μουσική των Ryuichi Sakamoto, David Byrne και Cong Su, τιμήθηκε με Όσκαρ, κι αυτό ήταν μόλις ένα από τα συνολικά εννιά που απέσπασε η ταινία, όσες δηλαδή ήταν οι κατηγορίες στις οποίες ήταν υποψήφια. Ένα από τα εντυπωσιακά στοιχεία των γυρισμάτων είναι ότι ο αριθμός των κομπάρσων που χρησιμοποιήθηκαν έφτασε τις 19.000.
Μαρία Αντουανέτα (2006)
Η πιο ποπ εκδοχή βασίλισσας έρχεται μέσα από τον φακό της Sofia Coppola, που στο πρόσωπο της Kirsten Dunst βρήκε την ιδανική ηθοποιό για να ενσαρκώσει μια Μαρία Αντουανέτα ως μια έφηβη που το μόνο που επιθυμεί είναι να κάνει έξαλλα πάρτι, να φοράει την τελευταία λέξη της μόδας και να νιώθει ποθητή και ερωτεύσιμη. Η οπτική της Coppola φωτίζει την Αντουανέτα ως ένα σύγχρονο κορίτσι και γι' αυτό το λόγο η σκηνοθέτρια σκόπιμα εντάσσει στο στόρι αναχρονισμούς και ντύνει την ταινία με τραγούδια όπως το Hong Kong Garden των Siouxsie and the Banshees και το Plainsong των Cure.
Ο λόγος του βασιλιά (2010)
O Colin Firth ενσαρκώνει υποδειγματικά τον βασιλιά Γεώργιο VI και o Geoffrey Rush είναι έξοχος ως ο λογοθεραπευτής του. Ο Γεώργιος υπέφερε από τραυλισμό αλλά χάρη στη θέλησή του και στις θεραπείες κατάφερε να τον ξεπεράσει και να εκφωνήσει έναν από τους σημαντικότερους λόγους στην ιστορία της βρετανικής βασιλείας, όταν μέσω ραδιοφωνικού διαγγέλματος κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας, το 1939. Η ταινία ήταν υποψήφια για 12 Όσκαρ, κέρδισε τελικά τέσσερα και συγκεκριμένα καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρωτότυπου σεναρίου και Α' ανδρικού ρόλου.
Γκρέις του Μονακό (2014)
Σκέφτεστε κάποια καλύτερη από την Nicole Kidman για να υποδυθεί την πρίγκιπισσα Γκρέις του Μονακό; Όχι. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξε και ο σκηνοθέτης της ταινίας Olivier Dahan. Αν και το έργο είναι λαμπερό και πλούσιο οπτικά έτυχε χλιαρής υποδοχής από κοινό και κριτικούς αλλά παραμένει μια χαλαρή επιλογή για βραδιά ταινίας στο σπίτι με ποπ κορν και luxury διάθεση.
Spencer (2021)
Εξαιρετική η Kristen Stewart ως Lady Di, εξού και η υποψηφιότητα της στα Όσκαρ στην κατηγορία Α' γυναικείου ρόλου. Η ταινία δεν παρακολουθεί όλη την πορεία της Νταϊάνα αλλά εστιάζει σε εκείνες τις χριστουγεννιάτικες διακοπές που αποφάσισε να χωρίσει από τον Κάρολο ενώ παλεύει με την κατάθλιψη και τις διατροφικές διαταραχές. Στην αρχή του έργου προβάλλεται η φράση "Eνας μύθος βασισμένος σε μια τραγική ιστορία", ξεκαθαρίζοντας ότι δεν πρόκειται για βιογραφική, ιστορική προσέγγιση αλλά για μια πιο ελεύθερη απόδοση του εγκλωβισμού που βίωνε η Νταϊάνα στον γάμο της.
Η βασίλισσα (2006)
Ένας ερμηνευτικός θρίαμβος της Helen Mirren που δικαίως τιμήθηκε με το Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου. Ο σκηνοθέτης Stephen Frears κάνει ένα έξοχο σχόλιο για το τι σημαίνει να είσαι βρετανός μονάρχης αλλά και ηγέτης καθώς η ταινία εστιάζει στις αμέσως πρώτες ημέρες μετά τον τραγικό θάνατο της Νταϊάνα και την πίεση που ασκεί ο τότε πρωθυποργός Tony Blair στη Βασίλισσα, καλώντας της να εκφράσει δημόσια το πένθος της σπάζοντας παράδοση αιώνων.
