Από την εντυπωσιακή εμφάνισή της μέχρι τις δύο μητρικές γλώσσες, η Χαρά Μάτα Γιαννάτου έμαθε να μη νιώθει ότι ξεχωρίζει, κι ας ήταν ξεχωριστή. Μεγαλωμένη σε μια οικογένεια γεμάτη καλλιτέχνες, ανακάλυψε από μι- κρή τον δρόμο που θα βαδίσει και αυτός την έχει οδηγήσει σε μια σειρά από επιτυχημένες θεατρικές συνεργασίες και τηλεοπτικές δουλειές που θεωρεί ότι της ταιριάζουν, όπως η φετινή "Διάφανη αγάπη". Παράλληλα με τη μεταφυσική σειρά του Alpha, τη συναντάμε, για δεύτερη χρονιά, στην παράσταση "Η καρδιά του σκύλου".
Μπορείτε να δείτε τη σειρά ως απλή θεατής;
Πάντα βλέπω τις δουλειές που είμαι για να έχω μια αίσθηση. Είναι όμως η πρώτη φορά που δεν έχω χάσει επεισόδιο. Όλοι την έχουμε αγαπήσει και αυτό ξεκινάει από τον σκηνοθέτη μας Σπύρο Ρασιδάκη, που έχει πολύ ωραία ενέργεια στο γύρισμα και πολλή όρεξη για τη δουλειά.
Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που πια αγαπάτε;
Έχει να κάνει με τη συνθήκη αν το αγαπάς ή όχι, δεν έχει να κάνει με το μέσο. Γι’ αυτό δεν κάνω πολύ συχνά. Γιατί είναι και πολύ δύσκολο να συνδυαστεί με το θέατρο, που είναι πάντα η βάση μου.
Έχοντας παραστάσεις και γυρίσματα, καταφέρατε να έχετε προσωπικό χρόνο φέτος;
Πάντα προσπαθείς και βρίσκεις προσωπικό χρόνο. Φέτος ήξερα από την αρχή της χρονιάς ότι θα είναι δύσκολα και δε θα κλείσω κάτι το καλοκαίρι, για να ξεκουραστώ. Έπειτα ο καθένας έχει και άλλες αντοχές. Βλέπω συναδέλφους που δουλεύουν σερί πολύ περισσότερο, εγώ δε θα μπορούσα να το κάνω.
Η αντοχή έχει να κάνει και με την αφοσίωση στη δουλειά;
Είναι μια δουλειά την οποία δύσκολα μπορείς να κάνεις αν δεν είσαι αφοσιωμένος. Υπάρχουν ημέρες που φεύγεις από το σπίτι σου 6:30 το πρωί και γυρνάς 12:30 το βράδυ και είσαι συνέχεια σε μια λειτουργία να παράξεις, να παίξεις, να είσαι εκτεθειμένος μπροστά σε κόσμο. Κάποιες φορές, υπό τέτοια πίεση, σταματά να γίνεται γόνιμο. Σε αυτό αναφέρομαι όταν μιλάω για αντοχές. Θέλω κάθε φορά να προστατεύω τον εαυτό μου, να μη φτάνω στο σημείο να μη θέλω να πάω στη δουλειά.
Έχει ένας ηθοποιός της δικής σας γενιάς την πολυτέλεια να λέει "όχι" σε δουλειές;
Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την πολυτέλεια, αλλά και με το τι θέλεις και τι κυνηγάς. Κι εγώ έχω πει "όχι" σε δουλειές χωρίς να έχω την πολυτέλεια να μπορώ να το κάνω. Αυτό είναι και ένας τρόπος του τι επιλέγεις να κάνεις. Υπάρχουν άλλοι που προτιμούν να πουν "ναι" σε μια δουλειά την οποία δεν πιστεύουν για λόγους επιβίωσης –και είναι πολύ σεβαστό– και άλλοι που δεν το αντέχουν. Εγώ πάντα ψάχνω μέσα σε αυτό μια ισορροπία. Υπάρχουν δουλειές στις οποίες έχω πληρωθεί τα λιγότερα λεφτά και μπορεί αυτές να είναι που πιστεύω περισσότερο από όλες καλλιτεχνικά και άλλες που να έχω κάποιες μικρές διαφωνίες, αλλά πάντα μέσα μου ξέρω ότι είναι μια δουλειά στην οποία μπορώ να υπάρξω, είναι μέσα σε αυτό που πιστεύω και θέλω να κάνω στο κομμάτι της τέχνης μου. Αυτή είναι μια ισορροπία που είναι πολύ προσωπική για τον καθένα και μέσα από αυτή χτίζει τον δρόμο του.
Έχετε έναν συγκεκριμένο στόχο για το πού θέλετε να φτάσετε ή ακολουθείτε τη ροή των πραγμάτων;
Το μόνο ξεκάθαρο μέσα μου, βγαίνοντας από τη σχολή, ήταν ότι ήξερα πως θέλω να κάνω θέατρο. Δεν είχα ρόλους στο μυαλό μου, το ιδανικό μου ήταν να κάνω θέατρο με ανθρώπους που αγαπώ και μιλάμε την ίδια γλώσσα. Από εκεί και πέρα, εννοείται σε πάει και λίγο το πράγμα. Εσύ προσπαθείς για κάποια πράγματα και σου έρχονται άλλα. Είναι αυτό που είπα πριν, φτιάχνεις την ισορροπία του "εγώ αυτό θέλω", αλλά πρέπει και να ζήσω. Αυτό φτιάχνεται και από το ό,τι έρχεται στον δρόμο σου και τι επιλέγεις να κάνεις.
Υπάρχει κάτι που σας δυσκόλεψε αυτά τα χρόνια και δεν το είχατε καθόλου σκεφτεί στην αρχή; Θυμάμαι, είχατε πει κάποια στιγμή ότι σας απέρριψαν επειδή ήσασταν πολύ όμορφη για τον ρόλο.
Ακούγεται λίγο περίεργο αυτό και τότε που το είχα πει το φοβόμουν (γέλια). Δεν το εννοώ καθόλου έτσι. Αντίστοιχα, σίγουρα η εμφάνισή μου με έχει βοηθήσει στο να πάρω κάποιες δουλειές. Αυτά πάνε μαζί. Μπορώ να καταλάβω ότι κάποιος για έναν ρόλο δε θέλει μια όμορφη κοπέλα, γιατί αυτό είμαι. Ο άλλος που θα με δει θα πει "μια όμορφη κοπέλα". Δεν είναι κάτι το οποίο με ευχαριστεί πάντα. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό, αλλά δεν είναι και το πρώτο που θα ήθελα να βλέπει ο άλλος επάνω μου.
Το ότι είστε γυναίκα σας έφερε αντιμέτωπη με στερεοτυπικές συμπεριφορές;
Αυτό υπάρχει γενικά στην κοινωνία μας. Γι’ αυτό συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν, γι’ αυτό παλεύουμε γι’ αυτά. Είναι ένα θέμα συζήτησης το οποίο πια μας καίει, γιατί είμαστε εν έτει 2025 και είναι αστείο να συζητάμε τέτοια πράγματα. Για να υπάρχει στην κοινωνία μας, προφανώς το έχω βιώσει και στη δουλειά μου, όπως όλες οι γυναίκες. Με έχει προβληματίσει πιο πολύ στην προσωπική και την κοινωνική μου ζωή παρά στη δουλειά. Στη δουλειά κάπως είχα τον τρόπο πάντα να το προστατεύω ή, όποτε έβλεπα να υπάρχει μια τέτοια αντιμετώπιση, να μη συνεχίζω, να μην επιλέγω να συνεργαστώ με ανθρώπους που με αντιμετωπίζουν ως "κατώτερη" επειδή είμαι γυναίκα.
Ήταν μονόδρομος το να γίνετε καλλιτέχνις προερχόμενη από καλλιτεχνική οικογένεια;
Μονόδρομος δεν ήταν, γιατί η αδελφή μου, που είναι μεγαλύτερη, έγινε νηπιαγωγός (γέλια). Σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με μπαμπά μουσικό (σ.σ. ο μπασίστας των Πυξ Λαξ, Νίκος Γιαννάτος), μαμά βοηθό σκηνοθέτη και παππού ηθοποιό. Πήγαινα σε θέατρα στη Γερμανία, γιατί ήταν Γερμανός ο παππούς μου, σε συναυλίες, οι φίλοι των γονιών μου που έρχονταν σπίτι ήταν καλλιτέχνες, οπότε σίγουρα έπαιξε ρόλο στο ότι μπορούσα να το φανταστώ πιο εύκολα, γιατί το έβλεπα, ήξερα τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός και μουσικός. Μπορούσα να το δω και αυτό ήταν που με έκανε να πω "Μου αρέσει, θα ήθελα κι εγώ να το κάνω".
Οι συναναστροφές με τον καλλιτεχνικό κόσμο από μικρή σας βοήθησαν και στο να είστε περισσότερο προσγειωμένη;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Δεν ξέρω πώς θα ήταν αν δεν είχα μεγαλώσει σε αυτό το περιβάλλον, αν θα το έβλεπα διαφορετικά αν δεν είχα αυτή την επαφή.
Ξέρουμε περιπτώσεις όπου η απότομη αναγνωρισιμότητα έχει επηρεάσει τη συμπεριφορά.
Είναι θέμα χαρακτήρα και εμπειριών. Τελικά όμως, κανένας δε μένει σε αυτό, γιατί όλα τα πράγματα απομυθοποιούνται όταν τα ζεις από μέσα. Δε νομίζω ότι είναι κάτι που μπορεί να έχει πολύ μεγάλη διάρκεια, ακόμα και να το πάθει αυτό που λέτε, θα το πάθει για ένα συγκεκριμένο διάστημα. Είναι τελείως αυτό που λένε "Σήμερα είσαι και αύριο δεν είσαι". Σήμερα βιώνεις την επιτυχία και σε ξέρουν όλοι και αύριο μπορεί να σε έχουν ξεχάσει και να μη δίνει κανένας σημασία, να ασχολούνται με κάποιον άλλο, ει- δικά στην εποχή που ζούμε. Δεν είμαστε σε μια εποχή, όπως πιο παλιά, που οι σταρ του κινηματογράφου ήταν σταρ και στο θέατρο και ήταν για χρόνια οι ίδιοι.
Ποια είναι η σχέση σας με την αναγνωρισιμότητα;
Εννοείται ότι χαίρομαι όταν στον δρόμο με σταματήσει κάποιος και μου πει ότι βλέπει τη σειρά και του αρέσει. Χαίρομαι να μου λέει κάποιος κάτι θετικό για τη δουλειά μου. Δεν έχει συμβεί ποτέ να νιώσω άβολα, να είμαι σε μια προσωπική στιγμή και να έρθει κάποιος. Δε μου έχει συμβεί κάτι ακραίο, οπότε δεν το έχω βιώσει άσχημα. Ούτε το βιώνω τύπου δεν μπορώ να βγω από το σπίτι μου, αυτό δε θα το άντεχα.
Θα σας ενδιέφερε μια καριέρα στο εξωτερικό;
Είναι μια απόφαση που σημαίνει ότι θέλεις να μετακινήσεις τη ζωή σου κάπου αλλού. Εγώ δεν είμαι σε αυτή τη φάση, δε θα ήθελα να ζω κάπου αλλού. Μου αρέσει που ζω στην Αθήνα, μου αρέσει η ζωή μου αυτή τη στιγμή. Αυτό που έχει ήδη προκύψει είναι συνεργασίες με το εξωτερικό. Επειδή είμαι και μι- σή Γερμανίδα, έχω κάνει και έναν μικρό κύκλο στη Γερμανία και είχα την ευκαιρία να μείνω μόνιμα εκεί και να δουλέψω στο σινεμά με άλλες συνθήκες. Με περισσότερα λεφτά, για να το πω πολύ απλά. Επέλεξα να γυρίσω στην Ελλάδα.
Αυτή η διπλή κουλτούρα, μεγαλώνοντας, σας έχει δώσει καλύτερη οπτική ή σας έχει μπερδέψει κιόλας συναισθηματικά;
Σίγουρα δε με έχει μπερδέψει, γιατί έτσι μεγάλωσα, για εμένα αυτό ήταν το κανονικό. Η συνθήκη που βρέθηκα στον κόσμο αυτή ήταν. Νιώθω σε πολλά πράγματα τυχερή, όπως, ας πούμε, ότι μιλάω μια δεύτερη γλώσσα ή ότι έχω μια σύνδεση με μια άλλη χώρα χωρίς να έχω προσπαθήσει. Είναι απλά αυτό που είμαι. Ως παιδί θυμάμαι όμως ότι μου έκανε εντύπωση το ότι όποτε βρισκόμουν στη Γερμανία, ήμουν η Ελληνίδα και, όποτε βρισκόμουν στην Ελλάδα, ήμουν η Γερμανίδα. Οι άλλοι επέλεγαν να δουν σ’ εμένα το διαφορετικό, ενώ είχα κομμάτια και από τα δύο.
Σας έκανε να προσπαθείτε παραπάνω να "χωρέσετε" στη χώρα που ήσασταν κάθε φορά;
Όχι. Σίγουρα σε όλο αυτό βοήθησε το πώς μεγαλώσαμε και ποια ήταν η συνθήκη στο σπίτι. Για τους γονείς μου αυτό ήταν πολύ κανονικό, οπότε και για εμάς ήταν πολύ κανονικό. Ένα άλλο πράγμα που θυμάμαι μεγαλώνοντας σαν διαφορετικό –που δεν είναι, για μένα– είναι ότι κάποιες φορές στο σχολείο μας ρωτούσαν οι δασκάλες "Τι μαγείρεψε η μαμά σας σήμερα;" κι εγώ έλεγα "Εμένα μαγείρεψε ο μπαμπάς μου" και γυρνούσαν τα υπόλοιπα παιδιά και με κοιτούσαν περίεργα. Για εμένα όμως αυτό ήταν πολύ φυσιολογικό, δε με έκανε να αισθάνομαι περίεργα. Ίσα ίσα, μου φαινόταν περίεργο γιατί δε μαγειρεύουν οι άλλοι μπαμπάδες.
Η σχέση σας με τη μόδα ποια είναι;
Δεν είναι ότι είμαι γνώστρια, αλλά αν βρω μπροστά μου ένα περιοδικό, θα χαζέψω με μεγάλη ευχαρίστηση. Γενικότερα, θα μπω στη λογική του να σκεφτώ τι θα φορέσω και να μου αρέσει. Όλοι επηρεαζόμαστε αρκετά από τη μόδα. Ακόμα και να μην ενημερώνεσαι για τις τάσεις, με την έννοια του να μπαίνεις στο Διαδίκτυο και να διαβάζεις περιοδικά, το βλέπεις γύρω σου στους άλλους ανθρώπους. Κι αν κάτι που βλέπεις γύρω σου σου αρέσει, αρχίζει και σε επηρεάζει. Η μόδα υπάρχει παντού. Τις περισσότερες ημέρες αυτό που θέλω να είμαι και να έχω στα ρούχα που φοράω είναι η άνεση. Δε θα μπω ποτέ στη διαδικασία να φορέσω κάτι, όσο τέλειο και να είναι, όταν θα ξέρω ότι δε θα είμαι άνετη μέσα σε αυτό. Η μόδα έχει πια τέτοιες τάσεις και χαίρομαι γι’ αυτό.
Photographer: Βασίλης Μαντάς (@v.mantasphotography). Styling: Ειρήνη Αναστασιάδη (@ireneanastasiadi). Makeup-Hair: Παναγιώτης Πάντος (@pantos_panagiwtis).
Από το τεύχος Μαΐου του Harper's Bazaar που κυκλοφόρησε το Μεγάλο Σάββατο 19 Απριλίου μαζί με Το Βήμα της Κυριακής.