Η Viola Davis έχει βραβευτεί με Όσκαρ, με Tony και Emmy και στα 56 της χρόνια νιώθει ότι είναι επαγγελματικά και προσωπικά ευτυχισμένη. Υπήρχε όμως μια εποχή που η ζωή της ήταν πολύ δύσκολη. Η ταλαντούχα ηθοποιός που κυκλοφορεί στις 26 Απριλίου την αυτοβιογραφία της με τίτλο 'Finding Me' αποκάλυψε σε συνέντευξή της πως όταν ήταν παιδί βίωσε κακοποίηση, bullying αλλά και πολλές δυσκολίες εξαιτίας της φτώχειας.
"Οι άνθρωποι με ρωτούν συνέχεια πως ήρθα από το Central Falls και αν μεγάλωσα σς φτωχή οικογένεια. Και τότε ξεκινώ την ιστορία και την λέω ξανά και ξανά” είπε στο People για την εποχή που ζούσε σε ένα ερειπωμένο σπίτι με ποντίκια και έψαχνε στα σκουπίδια για φαγητό. Η σταρ αποκάλυψε ότι όταν πήγαινε στο σχολείο μύριζε ούρα γιατί έβρεχε το κρεβάτι της και οι γονείς της δεν είχαν πλυντήριο για να πλύνουν τα σεντόνια. Τελικά τα αγόρια του σχολείου της κατέληξαν να της κάνουν bullying και να της πετούν πέτρες εξαιτίας του χρώματός της.
Η Davis μεγάλωσε με έναν αλκοολικό πατέρα ο οποίος κακοποιούσε σωματικά, συναισθηματικά και σεξουαλικά εκείνη, τις αδελφές της και τη μητέρα τους. "Τα μετράω όλα σαν χαρά. Το κάνω. Όλα αυτά συνέβησαν σε μένα, μου ανήκουν. Και είναι όλα μέρος του ποια είμαι”.
Στο νέο της βιβλίο, η Davis που είναι παντρεμένη με τον ηθοποιό Julis Tennon εδώ και 19 χρόνια και έχει αποκτήσει μαζί του, την 11χρονη Genesis, παρουσιάζει το ταξίδι της από τη φτώχεια στο Hollywood: "Όσα βίωσα είναι αυτά που με συνδέουν με τον κόσμο. Μου έδωσαν μια απίθανη αίσθηση συμπόνοιας, για να συμφιλιωθώ με αυτό το μικρό κορίτσι μέσα μου, να θεραπευτώ από το παρελθόν και να βρω ένα σπίτι”, λέει.
Η ηθοποιός εξηγεί πως δεν θα μπορούσε να μην μιλήσει για όσα έχει ζήσει και να τα κρατήσει κρυφά: "Πάντα πίστευα ότι η υποκριτική καθόριζε τη ζωή μου, αλλά δεν είναι έτσι. Αυτό που σου λένε οι άνθρωποι είναι ότι αν βρεις αυτό που θέλεις και είσαι καλός σε αυτό, δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο. Έχεις λεφτά στην τράπεζα, ένα σπίτι, έναν όμορφο σύζυγο και αγαπάει εσένα και το παιδί σου. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό” λέει και προσθέτει πως "έκρυβα ένα μέρος της ιστορίας μου. Είναι σαν να εφηύρα ξανά όλα τα πράγματα που ήθελα και να είχα πετάξει όλα τα άλλα. Όταν βλέπεις παλιές φωτογραφίες τα βλέπεις διαφορετικά. Βλέπω τη μικρή Viola και βλέπω πόσο δυνατή ήταν. Νομίζω ότι για αυτό έγραψα αυτό το βιβλίο, γιατί εάν κάπως το εξερευνούσα και έβγαζα στην επιφάνεια αυτές τις μνήμες θα έβρισκα ηρεμία”.