Ας ξεκινήσουμε περιγράφοντας την ιστορία με δύο λόγια. Η ταινία παρακολουθεί την αληθινή διαδρομή της πρωτοπόρου της γυναικείας πυγμαχίας Christy Martin: την εκτίναξη από την αμερικανική επαρχία στη μεγάλη σκηνή, την κακοποιητική σχέση με τον προπονητή–σύζυγό της Jim Martin, την απόπειρα δολοφονίας εις βάρος της το 2010 και το δύσκολο "μετά" — την αποκατάσταση, την επιστροφή και την επαναδιεκδίκηση του εαυτού της.
Ο David Michôd στήνει ένα καθαρό, συγκροτημένο βιογραφικό δράμα που δεν κυνηγά την εύκολη έξαρση. Οι σκηνές στο ρινγκ είναι προσγειωμένες, με αίσθηση πραγματικού χρόνου και κόπωσης, ενώ το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στις στιγμές εκτός αγώνα: στο πώς χτίζεται, ραγίζει και ξαναφτιάχνεται η αυτο-εικόνα μιας αθλήτριας που καλείται να επιβιώσει σε ένα ανδροκρατούμενο, συχνά εχθρικό περιβάλλον. Η σκηνοθεσία κρατά αποστάσεις από τον εντυπωσιασμό και επενδύει σε καθαρές γραμμές, ευθύ ρυθμό και λεπτή παρατήρηση χαρακτήρων.
Η Sydney Sweeney παραδίδει ώριμη, ελεγχόμενη ερμηνεία, μακριά από το "sexy it-girl" προφίλ που τη συνόδευσε στα πρώτα βήματα. Η δουλειά της στο σώμα —στάση, κίνηση, αναπνοή— είναι εμφανής, όμως αυτό που μένει είναι ο τρόπος που χειρίζεται τις σιωπές και τις μικρές μεταβολές στο βλέμμα: η δημόσια περσόνα, η αθλήτρια, η γυναίκα σε ανασύνθεση συνυπάρχουν χωρίς θεατρινισμούς. Είναι μια ερμηνεία που στηρίζεται στην ακρίβεια και την αξιοπρέπεια, και δίνει στην ταινία κέντρο βάρους.
Απέναντί της, ο Ben Foster αποφεύγει την υπερ-απεικόνιση του θύτη. Χωρίς κραυγές, δείχνει πώς ο έλεγχος και η χειραγώγηση περνούν από την καθημερινή λεπτομέρεια — βλέμματα, μικρές παύσεις, "κανόνες" που επιβάλλονται σιωπηρά.
Στο τεχνικό κομμάτι, η φωτογραφία προτιμά τις φυσικές υφές και το διαθέσιμο φως, κρατώντας την εικόνα κοντά στους χώρους όπου κινείται η Christy: γυμναστήρια, backstage, δωμάτια με φθορά. Η μουσική ακολουθεί διακριτικά, χωρίς να υπαγορεύει συναίσθημα. Το μοντάζ αποφεύγει τη "συνταγή" της αθλητικής κορύφωσης και επιλέγει ρυθμό που επιτρέπει στους χαρακτήρες να αναπνέουν.
Το "Christy" ξεχωρίζει εκεί όπου πολλά βιογραφικά δράματα σκοντάφτουν: στην αποτύπωση του τραύματος χωρίς στιλιζάρισμα. Η ταινία δεν εκβιάζει το σοκ, ούτε δίνει μία διαφορετική εικόνα στη βία. Αντίθετα, εστιάζει στις συνέπειες —ψυχικές, κοινωνικές, επαγγελματικές— και στο πώς ένα δημόσιο πρόσωπο μαθαίνει ξανά να ορίζει την αφήγησή του. Η θεματική της ορατότητας (ως αθλήτρια, ως γυναίκα, ως queer άτομο σε συντηρητικά πλαίσια) μπαίνει οργανικά, χωρίς διακηρύξεις, ως καθημερινή διαπραγμάτευση.
Αν υπάρχει ένα σημείο όπου το "Christy" θα μπορούσε να ανοίξει περισσότερο, αυτό είναι οι δευτερεύοντες χαρακτήρες και ο πιο "βρόμικος" κόσμος της πυγμαχίας γύρω από την ηρωίδα. Κατά στιγμές, η ταινία προτιμά τη συγκράτηση από την τριβή. Ωστόσο, η συνολική επιλογή οικονομίας δικαιώνεται: κρατά την ιστορία καθαρή, προσβάσιμη και επικεντρωμένη στην προοπτική της Christy.
Η "Christy" μέσα από μία τελική ματιά
Ένα σύγχρονο, νηφάλιο βιογραφικό δράμα που αποφεύγει τις παγίδες του είδους. Η Sydney Sweeney καταθέτει την πιο ολοκληρωμένη κινηματογραφική δουλειά της έως τώρα και ο David Michôd την πλαισιώνει με σκηνοθεσία χαμηλών τόνων και ουσίας. Το "Christy" δεν ψάχνει για "μεγάλες στιγμές"· επιλέγει τη συνέπεια, την ακρίβεια και τον σεβασμό προς το πραγματικό πρόσωπο πίσω από τον μύθο — και αυτό είναι που τελικά χτυπά στην καρδιά. Η ερμηνεία της Sweeney σίγουρα δεν θα περάσει απαρατήρητη στα επερχόμενα κινηματογραφικά βραβεία της χρονιάς.
Μεταφέροντας τον παλμό του Hollywood και του διεθνούς Jet Set από την καρδιά της παγκόσμιας showbiz, ο George Satsidis (@georgesats) μοιράζεται με τους αναγνώστες του Harper's Bazaar όσα μαθαίνει και βλέπει #behindthecamera.