Την τελευταία δεκαετία υπήρξε μια περίοδος κατά την οποία οι φιλόδοξες γυναίκες ενθαρρύνονταν να τολμήσουν περισσότερο: να δουλεύουν μέχρι αργά και σκληρά, να ξεπερνούν τους άνδρες συναδέλφους τους, να κάνουν ό,τι χρειάζεται για να κερδίσουν τη θέση τους στο τραπέζι των αποφάσεων, ανεξάρτητα απ’ ό,τι άλλο συμβαίνει στη ζωή τους, ακόμα κι αν έχουν να μεγαλώσουν παιδιά.
Η Laura Brown και η Kristina O'Neill προχώρησαν στην καριέρα τους ακριβώς όπως αναμενόταν. Και οι δύο εργάστηκαν στο Harper's Bazaar για πάνω από μία δεκαετία και κατέληξαν να αναλάβουν θέσεις ως διευθύντριες σύνταξης των InStyle και WSJ Magazine, του ενθέτου μόδας της Wall Street Journal, αντίστοιχα. Εκεί βρίσκονταν στην πρώτη σειρά σε κάθε show μόδας, διοργάνωναν εντυπωσιακές εκδηλώσεις, γεμάτες διασημότητες και ασκούσαν επιρροή σε κάθε πλατφόρμα. Και μετά απολύθηκαν. Και μετά... αποφάσισαν να γράψουν γι' αυτό.
Στο νέο τους βιβλίο "All the Cool Girls Get Fired", οι Brown και O’Neill απαντούν στα καθιερωμένα μανιφέστα για τη γυναικεία επαγγελματική ανέλιξη δίνοντας τη δική τους ανατρεπτική οπτική. Με προσωπικά κείμενα από επιτυχημένες γυναίκες, που έχουν επίσης απολυθεί, μερικές φορές μάλιστα δημόσια, όπως η Oprah Winfrey και η Katie Couric, το βιβλίο προσφέρει όχι μόνο παρηγοριά, αλλά και πρακτικές συμβουλές σε όσους έχουν πέσει από τη "σκάλα της επαγγελματικής ανέλιξης", μόνο και μόνο για να διαπιστώσουν ότι... η σκάλα δεν υπάρχει πια.
Μερικώς εγχειρίδιο, μερικώς αυτοβιογραφία με επίκεντρο τον επαγγελματικό επαναπροσδιορισμό, το "All the Cool Girls Get Fired" αναδιαμορφώνει την αφήγηση γύρω από την απώλεια της εργασίας και λειτουργεί ως οδηγός για το τι να κάνετε στη συνέχεια. Οι Brown και O’Neill βρήκαν γρήγορα ξανά σταθερή εργασία, αν και οι δύο τονίζουν ότι η απόλυσή τους τους έδωσε τον χρόνο να βρουν δουλειές που ταιριάζουν καλύτερα στη ζωή τους.
Η Brown ίδρυσε τη δική της εταιρεία, την LB Media, η οποία συνδέει τις τέχνες με την παγκόσμια κοινότητα, υποστηρίζοντας την υγεία και τον πολιτισμό. Από την πλευρά της, η O’Neill είναι πλέον υπεύθυνη των μέσων ενημέρωσης της Sotheby's και ξανά διευθύντρια σύνταξης, αυτή τη φορά στο Sotheby’s Magazine. Εδώ οι Brown και O’Neill μιλούν για το τι συνέβη στην καθεμία τους, πώς το διαχειρίστηκαν και πώς ελπίζουν ότι το βιβλίο τους θα συμβάλλει στο να αλλάξει η συζήτηση γύρω από την εμπειρία της απόλυσης.
Laura Brown: Ο προϊστάμενός μου και ένα άτομο από το HR με ενημέρωσαν μόλις 20 λεπτά πριν από την επίσημη συνάντηση. Στη συνέχεια μας συγκέντρωσαν όλους μέσω Zoom και μας ανακοίνωσαν με έναν τυποποιημένο λόγο τους λόγους για τους οποίους επρόκειτο να απολυθούμε. Μετά από αυτό άρχισα να δέχομαι ένα απίστευτο κύμα επικοινωνίας από παντού. Είναι σαν να διαβάζεις όμορφους επικήδειους λόγους για τον εαυτό σου, μόνο που είσαι ακόμη ζωντανός.
Kristina O"Νeill: Η Emma Tucker [σ.σ. η διευθύντρια σύνταξης της Wall Street Journal] ανέλαβε τον Φεβρουάριο του 2023 και, προφανώς, είχε σοβαρότερα ζητήματα να αντιμετωπίσει από το να ασχοληθεί μαζί μου. Κάθε συνάντηση που κανονιζόταν είτε ακυρωνόταν είτε αναβαλλόταν. Φτάσαμε στον Απρίλιο και ακόμη δεν την είχα συναντήσει. Τελικά, προγραμματίσαμε την πρώτη μας συνάντηση, αλλά, περίπου 15 λεπτά πριν, η τοποθεσία άλλαξε σε μια αίθουσα στον όροφο όπου βρίσκεται το HR. Εκείνη τη στιγμή μιλούσα με την ομάδα μου και όταν είδα την αλλαγή τοποθεσίας, τους είπα: "Επιστρέφω αμέσως. Πάω να με απολύσουν".
L.B.: Μας απέλυσαν θεαματικά. Το έμαθε όλος ο κόσμος. Ήταν σαν να μας απέλυσαν γράφοντας σε φωτεινή επιγραφή!
K.O.: Για καλό ή για κακό, μου συνέβη κάτι σοκαριστικό. Ωστόσο, μου δόθηκε ο χρόνος να κλείσω εκκρεμότητες, καθώς μου ανακοίνωσαν τον Απρίλιο ότι αποχωρώ τον Ιούνιο. Πιστεύω ότι πολλοί θα επέλεγαν να μην αναφέρουν τίποτα μέχρι την 1η Ιουνίου, όταν και θα ανακοίνωναν επίσημα την αποχώρησή τους, αφήνοντας το ενδιάμεσο διάστημα για να αποφασίσουν τα επόμενά τους βήματα. Όμως εγώ ήμουν στη δουλειά των ονείρων μου και ήξερα ότι δε θα μπορούσα να κοιτάξω κανέναν στα μάτια και να πω ότι φεύγω οικειοθελώς. Αυτό που έπρεπε να διαφυλάξω ήταν η ειλικρίνειά μου .
L.B.: Σε πολλές περιπτώσεις κυριαρχεί το συναίσθημα της ντροπής, αυτό του "δεν ήμουν αρκετά καλός", ή "δεν μπορώ να το πω σε κανέναν", ή "θα προσπαθήσω να το στρογγυλέψω". Εμείς, όμως, είπαμε "όχι" σε αυτό. Γιατί να υποβαθμίσουμε τον εαυτό μας με ψέματα και παραπληροφόρηση μόνο και μόνο για να διατηρήσουμε μια υποτιθέμενη εικόνα κύρους; Η ειλικρίνεια μας έκανε αμέσως πιο δυνατές. Και έκανε τους ανθρώπους να μας ακολουθήσουν πιο γρήγορα. Τους έκανε να πουν: "Α, απλώς τα λένε όπως είναι; Ωραία".
K.O.: Επειδή μπόρεσα να μιλήσω αμέσως γι’ αυτό, κατάφερα να χτίσω γρήγορα ό,τι ακολούθησε και δεν έμεινα παγιδευμένη σ’ εκείνη τη στιγμή.
L.B.: Όλα όσα έχετε χτίσει καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας σας δεν εξαφανίζονται
από τη μία στιγμή στην άλλη. Πρέπει να το θυμίζετε στον εαυτό σας – και οι άλλοι το θυμούνται. Είναι, όμως, κάτι που ξεχνά κανείς εύκολα στην αρχή, γιατί νιώθει τόσο μόνος. Ιδιαίτερα στον χώρο της μόδας, όπου όλα περιστρέφονται γύρω από το κύρος, τη λάμψη και την εικόνα, εκεί όπου η θέση σου σε μια επίδειξη μόδας καθορίζει την αξία σου στα μάτια όλων των παρευρισκομένων. Εμένα, για παράδειγμα, με απέλυσαν ακριβώς πριν από την Εβδομάδα Μόδας της Νέας Υόρκης (τον Φεβρουάριο του 2022) και την επόμενη μέρα ήταν το show των Proenza Schouler. Και σκέφτηκα: "Ξέρεις κάτι; Είμαι καλεσμένη σε αυτό το show. Έχω κερδίσει το δικαίωμα να είμαι εκεί. Θα πάω". Φόρεσα ένα καινούριο πράσινο κοστούμι Victoria Beckham και εμφανίστηκα. Ήταν στρατηγική κίνηση. Να πάω στο show, να δείξω ότι δε με νοιάζει, ότι είμαι καλά και μετά να γυρίσω σπίτι.
K.O.: Πήγα σε ένα μεγάλο opening καταστήματος αμέσως μετά την απόλυσή μου. Το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα ήταν ότι εγώ νόμιζα πως έμπαινα μέσα με ένα τεράστιο "F" –από το "Fired"– γραμμένο πάνω μου. Πίστευα πως όλοι θα με κοίταζαν και θα σκέφτονταν: "Θεέ μου, δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι εδώ". Εν τω μεταξύ, θα έλεγα ότι το 75% των ανθρώπων που χαιρέτησα δεν είχαν ιδέα ότι είχα απολυθεί.
L.B.: Φτάσαμε με φιλοδοξία σε αυτές τις θέσεις, όμως η σχέση μας με τη δουλειά έχει αλλάξει. Για μένα η φιλοδοξία σήμερα είναι να παίρνεις ό,τι έχεις χτίσει και να το αξιοποιείς σε ένα ευρύτερο πεδίο. Ίσως να μη μοιάζει με την κλασική εικόνα φιλοδοξίας από την ταινία "The Devil Wears Prada" ή με τη φιλοδοξία των υψηλόβαθμων στελεχών, αλλά πιστεύω ότι όλα αυτά πλέον είναι εντελώς ξεπερασμένα.
K.O.: Όλα όσα συνοδεύουν τη φιλοδοξία ήμουν χαρούμενη που τα απέρριψα. Το να διαχειρίζεσαι μια τεράστια ομάδα δεν είναι εύκολο, ειδικά όταν πρέπει να την καθοδηγήσεις μέσα από την πανδημία, τις εκλογές, τις συνεχείς ψηφιακές αλλαγές. Θα μπορούσα να έμενα σε αυτή τη θέση για πάντα. Όταν, όμως, χρειάστηκε να σκεφτώ τι θα μπορούσε να ακολουθήσει, αναθεώρησα τι είναι αυτό που με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη. Νομίζω ότι αυτό είναι το δώρο που παίρνεις
όταν χάνεις τη δουλειά σου.
L.B.: Κάθε σελίδα του βιβλίου περιέχει ένα μάθημα, είτε πρόκειται για πρακτικές συμβουλές είτε για ιστορίες γυναικών που νομίζετε ότι τα έχουν όλα και που έχουν απολυθεί. Το σημαντικό είναι ότι καθεμία από αυτές τις γυναίκες ένιωσε κάποια στιγμή ακριβώς όπως εσείς. Πιστεύω ότι αυτό μπορεί να φέρει μια μορφή επανάστασης. Δεν ξέρω σε ποιον βαθμό, αλλά ο στόχος είναι να εξαλειφθεί το αίσθημα της ντροπής που συνοδεύει διαχρονικά τις γυναίκες μετά από μια απόλυση. Και ο λόγος που πολλές γυναίκες νιώθουν έτσι είναι επειδή μας πήρε περισσότερο χρόνο να φτάσουμε σε ένα σημείο που οι άνδρες θεωρούν δεδομένο εδώ και καιρό. Αν καταφέρετε να το αφήσετε πίσω, τότε ανοίγει ο δρόμος για μια πιο πλήρη, πιο επιτυχημένη και ειλικρινή ζωή.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο Harper's Bazaar Greece Νοεμβρίου που κυκλοφόρησε την Κυριακή 16 Οκτωβρίου με το ΒΗΜΑ.