Ήταν μια από εκείνες τις βραδιές που μοιάζουν να υπάρχουν μόνο για να μας θυμίζουν γιατί αγαπάμε τόσο πολύ τις κλασικές ταινίες — ειδικά τα Χριστούγεννα. Μια θεαματική, sold-out βραδιά στο Academy Museum of Motion Pictures, το σπίτι των Όσκαρ στο Hollywood, όπου η νοσταλγία πλημμύρισε τον αέρα και η συγκίνηση έγινε σχεδόν απτή. Η μεγαλειώδης αίθουσα David Geffen Theater ήταν γεμάτη μέχρι τελευταίας θέσης, ένα πραγματικό full house, καθώς θεατές όλων των ηλικιών συγκεντρώθηκαν για την ειδική επετειακή προβολή των 35 χρόνων του Home Alone.
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, το κλίμα ήταν ξεχωριστό. Τα χειροκροτήματα αντηχούσαν στην αίθουσα, το γέλιο μπλεκόταν με δάκρυα και η συλλογική ζεστασιά της κοινής μνήμης —εκείνης που μας γυρίζει πίσω στα παιδικά μας Χριστούγεννα— ήταν αδύνατον να περάσει απαρατήρητη. Δεν επρόκειτο απλώς για μια προβολή ταινίας, αλλά για μια εμπειρία που ένωνε γενιές γύρω από μια ιστορία που έχει πια ξεπεράσει τον χαρακτηρισμό της "χριστουγεννιάτικης ταινίας" και έχει μετατραπεί σε πολιτισμική παράδοση.
Ως μέλος του Τύπου, παρακολουθώντας και καταγράφοντας τη βραδιά για το Harper's Bazaar Greece, ήταν ξεκάθαρο ότι αυτό που εκτυλισσόταν μπροστά μας ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια αναδρομή στο παρελθόν. Ήταν μια ζωντανή απόδειξη της διαχρονικότητας του Home Alone και της δύναμής του να αγγίζει την καρδιά, ακόμη και 35 χρόνια μετά.
Η στιγμή που όλοι περίμεναν ήρθε όταν ο Macaulay Culkin ανέβηκε στη σκηνή, πλαισιωμένος από τον σκηνοθέτη της ταινίας, Chris Columbus. Το κοινό σηκώθηκε όρθιο και ξέσπασε σε ένα θερμό, παρατεταμένο χειροκρότημα. Η ενέργεια στην αίθουσα ήταν ηλεκτρισμένη αλλά ταυτόχρονα οικεία — σαν να υποδεχόταν ένας παλιός φίλος ανθρώπους που μεγάλωσαν μαζί του.
Ο Culkin, παραμένοντας μέχρι σήμερα το "παντοτινό παιδί", μίλησε με ζεστασιά και ειλικρίνεια για το πώς το Home Alone τον έχει συνοδεύσει σε διαφορετικά κεφάλαια της ζωής του. Πλέον πατέρας δύο μικρών αγοριών, των Dakota και Carson, αποκάλυψε ότι η ταινία έχει αποκτήσει μια εντελώς νέα σημασία μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Τη βλέπει πλέον μαζί με τους γιους του — χωρίς όμως να τους έχει αποκαλύψει ότι ο σκανταλιάρης Kevin McCallister στην οθόνη είναι ο ίδιος τους ο πατέρας.
"Λατρεύουν την ταινία", είπε χαμογελώντας. "Γελάνε, μετά γυρίζουν και με κοιτάζουν, μετά ξανακοιτάζουν την οθόνη ελαφρώς απορημένοι. Δεν τους έχω πει ότι είμαι εγώ. Θέλω να κρατήσω τη μαγεία ζωντανή όσο περισσότερο μπορώ."
Η απλότητα αυτής της εξομολόγησης προκάλεσε γέλια αλλά και συγκίνηση στην αίθουσα. Για τον Culkin, έχει σημασία τα παιδιά του να ζήσουν την ιστορία όπως τη ζήσαμε κι εμείς: χωρίς εξηγήσεις, χωρίς βάρος, χωρίς τον μύθο — απλώς ως μια ταινία που σε κάνει να γελάς, να αγχώνεσαι και τελικά να νιώθεις ασφάλεια.
Αναφερόμενος στα γυρίσματα, υπενθύμισε στο κοινό ότι το Home Alone δημιουργήθηκε σε μια εποχή πολύ πριν από το CGI και τα ψηφιακά εφέ. Η σωματική κωμωδία, οι πτώσεις, τα γλιστρήματα και τα "ατυχήματα" ήταν αληθινά, συχνά γυρισμένα σε μονοπλάνα. "Δεν υπήρχαν συντομεύσεις", τόνισε. "Αυτό που βλέπετε στην οθόνη είναι αυτό που πραγματικά κάναμε."
Ο σκηνοθέτης του θρυλικού Home Alone, Chris Columbus συμπλήρωσε τη σκέψη αυτή, μιλώντας για την αθωότητα εκείνης της εποχής και τη διαδικασία του filmmaking πριν την ψηφιακή υπερβολή. Παραδέχτηκε πως κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι η ταινία θα αποκτούσε αυτή τη "δεύτερη ζωή", μετατρεπόμενη σε ετήσια χριστουγεννιάτικη τελετουργία για εκατομμύρια οικογένειες σε όλο τον πλανήτη. Όπως είπε, τότε απλώς προσπαθούσαν να αφηγηθούν μια ιστορία με καρδιά — για ένα παιδί, μια οικογένεια και το τι σημαίνει να ανήκεις σε αυτήν.
Καθώς παρατηρούσα τις αντιδράσεις του κοινού — παιδιά που γελούσαν δυνατά, ενήλικες που χαμογελούσαν νοσταλγικά, άλλους που σκούπιζαν διακριτικά τα μάτια τους — έγινε ξεκάθαρο ότι το Home Alone δεν ανήκει πια σε μία μόνο γενιά. Γονείς το βλέπουν με τα παιδιά τους. Ενήλικες ξαναζούν τις δικές τους παιδικές αναμνήσεις. Και εκεί όπου κάποτε υπήρχε μόνο γέλιο, τώρα υπάρχει και συγκίνηση.
"Είναι σουρεαλιστικό", παραδέχτηκε ο Culkin. "Οι άνθρωποι μού λένε ότι μεγάλωσαν με αυτή την ταινία. Τώρα τη βλέπουν με τα παιδιά τους. Και τώρα το κάνω κι εγώ."
Η βραδιά στο Academy Museum έμοιαζε λιγότερο με ένα απλό Q&A και περισσότερο με μια κοινή χριστουγεννιάτικη γιορτή — μια υπενθύμιση της δύναμης της αφήγησης, της οικογένειας και των ταινιών που, με το πέρασμα του χρόνου, γίνονται όλο και πιο πολύτιμες. Τριάντα πέντε χρόνια μετά, το Home Alone συνεχίζει να κάνει αυτό που πάντα έκανε καλύτερα: Να μας φέρνει κοντά, να μας θυμίζει τι σημαίνει "σπίτι" και να μας κάνει, έστω για δύο ώρες, να νιώθουμε ξανά παιδιά.
Μεταφέροντας τον παλμό του Hollywood και του διεθνούς Jet Set από την καρδιά της παγκόσμιας showbiz, ο George Satsidis (@georgesats) μοιράζεται με τους αναγνώστες του Harper's Bazaar όσα μαθαίνει και βλέπει #behindthecamera.