Όταν η Δάφνη Λαμπρόγιαννη δεν είναι η Ανέττα Μπεζαντάκου από το "Είσαι το ταίρι μου", η Μαρίνα Ακριβοπούλου - Χαραμή από το "Μην αρχίζεις τη μουρμούρα" ή η Κυβέλη Γαζή από το "Grand Hotel" του ANT1, μοιάζει απροσπέλαστη. Αυτό που συμβαίνει, όμως, στην πραγματικότητα είναι ότι παραμένει πιστή σε όσα θεωρεί ουσιαστικά τόσο για τη δουλειά της όσο και για τη ζωή της. Το σπουδαίο ταλέντο της, η αυθεντική ομορφιά της και το υποβόσκον χιούμορ της είναι πράγματα που δεν την απασχολεί να περιφέρει σε κοινωνικές εκδηλώσεις ή σε αναρτήσεις στα social media. Όσοι βρίσκονται στο στενό περιβάλλον της το γνωρίζουν και ανάμεσά τους είναι και ο συμπρωταγωνιστής της Γιώργος Γεροντιδάκης. Η συνεργασία τους στα τηλεοπτικά πλατό γέννησε μια ξεχωριστή φιλία και μεταφέρθηκε σε μια ιδιαίτερη φωτογράφηση, που έγινε στο σπίτι της ηθοποιού, με αφορμή μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της.
Νιώθετε πιο άνετα όταν δουλεύετε με φίλους;
Δάφνη Λαμπρόγιαννη: Όταν έχεις κάποιους ανθρώπους που είναι φίλοι σου ή τους ξέρεις από άλλες δουλειές, βοηθάει.
Κάτι τέτοιο συνέβη και στη φωτογράφηση με τον Γιώργο Γεροντιδάκη;
Δ.Λ.: Φίλοι τώρα γίναμε. Είχαμε συναντηθεί το 2019 σε μια άλλη σειρά, αλλά, στην ουσία, τώρα γνωριστήκαμε. Έχουμε συνεννοηθεί ωραία στη δουλειά και σκεφτόμαστε αργότερα να κάνουμε και θέατρο μαζί. Πέρα από αυτό, θεωρώ ότι έχει μια πολύ ωραία φωτογραφική ματιά.
Γιώργος Γεροντιδάκης: Δε θεωρώ τον εαυτό μου φωτογράφο, απλά μου αρέσει το κομμάτι της αποτύπωσης ενός προσώπου, μιας στιγμής. Ήταν ωραία που συνδυάστηκε μια "φωτογράφηση" όπου δε θα είμαι το μοντέλο, αλλά αυτός που θα τραβάει. Ήταν πολύ όμορφο που έγινε και με τη Δάφνη, γιατί είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση. Από το "μακρινό" 2019, σαν να είχε δημιουργηθεί ήδη μια φιλία, οπότε απλά συναντηθήκαμε τώρα έχοντας καλύψει ένα τεράστιο κενό. Παρότι είναι η πρώτη φορά που γνωριζόμαστε ουσιαστικά, έχει αναπτυχθεί μια πολύ ιδιαίτερη σχέση όχι μόνο λόγω ρόλων, αλλά και κοινών απόψεων.
Δ.Λ.: Μου άρεσε η ιδέα να έχουμε μια ευρύτερη συνεργασία από αυτήν που έχουμε με τον Γιώργο στη δουλειά και το ότι ένα περιοδικό συνδυάζει δεξιότητες κι άλλων ανθρώπων γύρω από έναν άνθρωπο.
Γ.Γ.: Τους φωτογράφιζα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων σε στιγμές χαλάρωσης ή σε στιγμές που έκαναν πρόβα, όταν δεν είχα να παίξω σε κάποια σκηνή. Τους άρεσε το αποτέλεσμα και έτσι ουσιαστικά το έμαθαν. Δεν είναι ότι μετέφερα εγώ κάτι, γιατί δεν το κάνω για να το μάθει κάποιος. Το κάνω χρόνια γιατί μου αρέσει. Αυτό έχει να κάνει, όμως, και με τους ανθρώπους που έχεις απέναντί σου. Πόσο σε προδιαθέτουν, πόσο σε αφήνουν ελεύθερο και πόσο έχεις και τη δική τους άδεια για να το κάνεις. Αν η Δάφνη δεν ήθελε να τη φωτογραφίζουν, δε θα το κάναμε ποτέ.
Έχετε προτίμηση στο είδος που παίζετε ή θεωρείτε ότι όλοι οι ρόλοι έχουν μέσα και το δράμα και την κωμωδία;
Δ.Λ.: Στην πιο δραματική στιγμή μπορεί να συμβαίνει κάτι τρομερά αστείο ή και το ανάποδο. Έτσι συμβαίνει στη ζωή, σαφώς και στην τέχνη. Σε ό,τι προσπαθούμε να κάνουμε να μοιάζει με τέχνη (γέλια). Γιατί στην τηλεόραση δεν είναι πολύ εύκολο. Παρ’ όλα αυτά, σε μερικούς από εμάς είναι ζητούμενο ακόμα και όταν κάνουμε τηλεόραση σε πολύ δύσκολες συνθήκες.
Τα τελευταία χρόνια δεν έχει βελτιωθεί το επίπεδο στην τηλεόραση;
Ο τρόπος που πρέπει να παραγάγεις ένα προϊόν είναι πάρα πολύ γρήγορος, που σημαίνει ότι δε θα προλάβεις να δώσεις την ίδια προσοχή σε όλες τις παραμέτρους. Σου ζητούν, όπως και σε όλες τις δουλειές, να γίνονται τα πράγματα γρήγορα και πολλές φορές θυσιάζοντας κομμάτια της ποιότητας. Δε συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Το βλέπω σε δουλειές και στο Χόλιγουντ. Παλαιότερα είχαμε πολύ περισσότερο χρόνο για να γυρίσουμε κάτι, αλλά αυτό μεταφράζεται σε όλα τα πράγματα.
Στη δική σας δουλειά, ωστόσο, υπάρχει μεγαλύτερη έκθεση. Διαβάζετε τις κριτικές;
Διαβάζω, αλλά προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη. Παλαιότερα, στο θέατρο ειδικά, υπήρχαν επαγγελματίες κριτικοί. Τώρα μπορείς να δεις και κάποιους άλλους που ονομάζουν τον εαυτό τους κριτικό θεάτρου ή κάποιους που πρεσβεύουν ότι "Λέω την άποψή μου, αλλά με πληρώνουν κιόλας γι’ αυτήν". Προσπαθώ κάθε φορά να δω αν αυτό που λέει κάποιος αφορά κάτι από αυτό που εγώ θεωρώ έλλειψή μου ή κάτι που δεν έχω κάνει καλά, μήπως και μπορώ να το κάνω καλύτερα. Όταν αισθάνομαι ότι λέει αερολογίες, προσπαθώ να δώσω σημασία για κανένα τέταρτο και μετά να το ξεχάσω. Πολλές φορές μπορεί να λέει αερολογίες και κάνοντας μια θετική κριτική. Την ίδια σημασία θα δώσω, μπορεί και λιγότερο.
Εμπιστεύεστε κυρίως τη δική σας κρίση ή αφουγκράζεστε και το περιβάλλον σας;
Κατ’ αρχάς, προσπαθώ να ακούω τον εαυτό μου. Τις περισσότερες φορές είμαι πολύ πιο αυστηρή μ’ εμένα απ’ ό,τι οι γύρω μου και ίσως αυτό έχει να μου δώσει έναν καλύτερο στόχο. Από εκεί και πέρα ακούω και αυτούς που εμπιστεύομαι και θεωρώ ότι η γνώμη τους μετράει και σε άλλα πράγματα, εκτός από αυτό που θα πουν για μένα.
Δίνετε την αίσθηση, πάντως, ότι έχετε μεγάλη επίγνωση του τι ακριβώς κάνετε κάθε φορά.
Μπορώ να πω, με τα χρόνια, παρατηρώντας το αποτέλεσμα, ότι μάλλον ισχύει, σε σημείο που καμιά φορά είναι και βασανιστικό. Έχω μια σχετική διαύγεια στο να αναγνωρίσω τι συμβαίνει, είτε πρόκειται για μένα είτε για τους γύρω μου. Το καταλαβαίνω γιατί το τσεκάρω στο αποτέλεσμα, αλλά και για- τί πολλές φορές μου το λένε οι φίλοι μου. Ξεκινάει κάτι και λέω "Αυτό είναι έτσι κι έτσι" και μπορεί να με βρίζουν (γέλια). Τώρα είναι πιο δύσκολο να διακρίνω τι συμβαίνει γύρω μου. Νομίζω έχει συμβάλει πάρα πολύ το κομμάτι των social media σε αυτό. Όλοι προβάλλουν πρώτα μια εικόνα και μετά έναν εαυτό. Επίσης, κατάλαβα αρκετά πρόσφατα πως, λόγω του ότι πια έχω μια "κοινωνική θέση", πολλοί άνθρωποι μου παρουσιάζουν ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που πραγματικά είναι πιστεύοντας ότι κάτι μπορούν να κερδίσουν αν μου δείξουν μια καλή εικόνα.
Η απουσία σας από τα social media ή τα κοινωνικά δρώμενα μοιάζει σαν αντίσταση. Είναι κάτι που απαιτεί προσπάθεια ή έτσι είστε ως άνθρωπος;
Εντελώς (γέλια)! Αν μου προκύψει να πάω κάπου, θα πάω. Δεν έχω καμία αγωνία να πουλήσω ή να μην πουλήσω κάτι. Αν βαριέμαι και δεν περνάω καλά, φεύγω. Γενικά, δε θέλω να μου υπαγορεύει κανένας τίποτα.
Δεν παρασυρθήκατε σε αυτό ούτε στο ξεκίνημά σας;
Ήμουν πολύ τυχερή, γιατί δεν μπερδεύτηκα με αυτό. Μέχρι να καταλάβουν ποια είμαι υπήρχε πίεση για να γίνω κομμάτι του star system, το οποίο είναι εξαιρετικά αστείο και ως έκφραση στην Ελλάδα. Σε διάφορες δουλειές όποιος είχε αναλάβει την προ- ώθηση είχε πολύ συγκεκριμένες απόψεις για το πώς θα το κάνει –αυτό ισχύει και τώρα– και έπρεπε να είμαι μέσα. Ποτέ δεν έκανα αυτό που δεν ήμουν. Δεν μπορούσα. Πήγαινα μέχρι εκεί που άντεχα. Το έλεγα και καθαρά ότι δε θα κάνω κάτι που δεν μπορώ να το υπερασπιστώ, γιατί δεν περνάω ούτε εγώ καλά ούτε οι άλλοι θα περάσουν καλά, που θα πρέπει να με ανεχτούν.
Θεωρείτε ότι με τον τρόπο σας δίνετε και ένα παράδειγμα στις νέες ηθοποιούς;
Ό,τι κάνω δεν το κάνω για να δώσω κάποιο παράδειγμα. Δε σκέφτηκα ποτέ ότι η δική μου συμπεριφορά μπορεί να δώσει καλό ή κακό παράδειγμα. Δε θεωρώ ότι είναι δουλειά μου. Δουλειά μου είναι να ζήσω τη ζωή μου όσο πιο καλά και ηθικά μπορώ. Πιστεύω στο "ηθικά". Όχι με τη χριστιανική έννοια, αλλά με την έννοια ότι λαμβάνω υπόψη μου και τον άλλο άνθρωπο. Από εκεί και πέρα το τι θα πάρει ή δε θα πάρει ο καθένας είναι τελείως δικό του θέμα. Όμως κι εγώ δεν είμαι άνθρωπος που θα παραδειγματιστώ από τον βίο κάποιου, για- τί δεν ξέρω τον βίο του. Κι αυτό επιβεβαιώθηκε τρανταχτά στον δικό μας χώρο για βίους ανθρώπων που θεωρούσαμε μια χαρά. Σε άπειρες συνεντεύξεις έχω δει να λέγονται άπειρα ψέματα. Άρα δε νομίζω ότι είναι καλό να περιμένει κάποιος να παραδειγματιστεί από κάποιον δημόσιο βίο.
Υπάρχει και η άποψη ότι οι καλλιτέχνες, από τη στιγμή που έχουν δημόσιο βήμα, έχουν την ευθύνη να παίρνουν θέση.
Δε νομίζω ότι σώνει και καλά πρέπει να έχεις άποψη επί παντός επιστητού, ότι αποκτάς δημόσιο βήμα επειδή σε ξέρουν από τον ρόλο της Κυβέλης στο "Grand Hotel". Το θεωρώ ως και ντροπή. Έχεις δημόσιο λόγο όταν έχεις πραγματικά κάτι να πεις εμπεριστατωμένα. Από εκεί και πέρα ελεύθερος είσαι να το πεις, και σε κάποιον μπορεί να είναι και χρήσιμο, αλλά ο καθένας λέει ό,τι του έρχεται, είτε είναι γνωστός ως ηθοποιός είτε είναι άγνωστος. Σκέψου πολύ και μίλα λίγο.
Η δημοσιότητα, φαντάζομαι, δεν ήταν για εσάς ποτέ κίνητρο γι’ αυτή τη δουλειά. Ποιο ήταν;
Όταν ήμουν πιο μικρή, έλεγα ότι ήταν μια ανάγκη επικοινωνίας. Μεγαλώνοντας, δεν ξέρω ακριβώς γιατί κάποιος είναι ή δεν είναι καλλιτέχνης. Πάντως, όσο περισσότερο έχεις ανάγκη να είσαι καλλιτέχνης, τόσο μικρότερη ανάγκη έχεις να είσαι διάσημος. Γιατί η διασημότητα είναι μια εργασία από μόνη της που μπορεί να σου αφαιρεί από την ενέργεια που χρειάζεται για να είσαι καλλιτέχνης.
Πώς βρίσκεται, όμως, η ισορροπία ανάμεσα στην τέχνη και τη βιοποριστική εργασία;
Αν αυτό που κάνει ένας καλλιτέχνης δεν το κάνει για να περνάει καλά ο ίδιος, αλλά θέλει να το επικοινωνήσει ώστε κοινωνικά να έχει έναν σκοπό, να θρέψει το πνεύμα και την ψυχή των συνανθρώπων του, θα πρέπει να πληρώνεται. Με την ίδια λογική, ένας δικηγόρος που υπερασπίζεται κάποιον αδύναμο δε θα έπρεπε να πληρώνεται επειδή αυτός θέλει να υπερασπιστεί κάποιον. Όλα όσα κάνουμε, που μπορεί να μας αρέσουν, αλλά συνεισφέρουμε κοινωνικά, γίνονται επαγγέλματα. Δεν είναι κάτι που γίνεται μόνο γιατί περνάμε ωραία. Εσύ που το βλέπεις μπορεί να περνάς καλύτερα απ’ ό,τι εγώ που το κάνω (γέλια).
Έχετε και τον άχαρο ρόλο του μάνατζερ του εαυτού σας σε αυτή τη δουλειά, κυρίως στο οικονομικό κομμάτι.
Είναι αρκετά χρόνια τώρα που έχω έναν άνθρωπο που το κάνει για μένα. Είναι απελευθερωτικό, γιατί δε χρειάζεται να κοστολογείς πόσο κάνει αυτό που κάνεις. Στη δουλειά μας, που δεν είναι και εύκολα μετρήσιμο, είναι ψυχοφθόρο.
Φωτογραφίες: Βασίλης Μαντάς (@v.mantasphotography), Γιώργος Γεροντιδάκης. Styling: Ειρήνη Αναστασιάδη (@ireneanastasiadi). Μαλλιά-Μακιγιάζ: Παναγιώτης Πάντος (@pantos_panagiwtis).
Από το τεύχος Απριλίου του Harper's Bazaar που κυκλοφόρησε την Κυριακή 23 Απριλίου μαζί με το Βήμα.
