Ο 27χρονος Ιρλανδός ηθοποιός Paul Mescal μου δείχνει το κοντό του σορτσά- κι από το δωμάτιο του ξενοδοχείου του στο Μαρόκο, όπου βρίσκεται για τα γυρίσματα της ταινίας "Gladiator 2", το πολυ- αναμενόμενο σίκουελ του Ridley Scott. Ανταποκρίνεται, μάλιστα, στο ερώτημά μου αν αυτό είναι το αγαπημένο του ζευγάρι κρατώντας στα χέρια ένα μαύρο σορτσάκι με λευκές ρίγες στα πλαϊνά. Είναι O’Neills, η ιρλανδική μάρκα των ποδοσφαιριστών, όπως με ενημερώνει. "Δεν ξέρω πώς θα έβγαζα το καλοκαίρι χωρίς αυτά, δεν τα πάω καλά με τη ζέστη". Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης παράστασης στο Γουέστ Εντ του "Λεωφορείον ο πόθος" οι θαυμάστριές του έκαναν ουρά στην πόρτα των παρασκηνίων για να ξεκλέψουν μια ματιά του ηθοποιού καθώς έβγαινε για τρέξιμο με τα σορτσάκια του σε στυλ δεκαετίας ’80.
Το ενδιαφέρον στο πρόσωπό του προέκυψε μετά τη μεγάλη επιτυχία της μεταφοράς του μυθιστορήματος "Normal People" της Sally Rooney στην πλατφόρμα Hulu. Η σειρά, που περιγράφει τις τρυφερές σχέσεις νέων ανθρώπων με πο- λύ ρεαλιστικές ερωτικές σκηνές, έκανε την εμφάνισή της τον 2020 και ο Mescal κέρδισε μια υποψηφιότητα Emmy για τον ρόλο του ως Connell και μαζί με την ασημένια αλυσίδα του έγινε αντικείμενο του διαδικτυακού πόθου. "Άλλη μια τέτοια σειρά θα ανοίξει την όρεξη στον κόσμο" λέει αναφερόμενος στο ενδιαφέρον του κοινού για την προσωπική του ζωή. "Το 80% είναι αποδεκτό, όμως το άλλο 20% είναι ολέθριο". Ο όλεθρος ίσως έχει να κάνει με τη σχέση και τον χωρισμό του με τη μουσικό Phoebe Bridgers, που ήταν πρώτα στο TikTok και στα tabloids τα τελευταία τρία χρόνια. "Σε πληγώνει τόσο πολύ απλώς επειδή είναι προσωπικό θέμα και το να το σχολιάζεις είναι απρεπές και αγενές. Ειλικρινά, με θυμώνει. Είναι το είδος της πληροφόρησης που περιμένει το κοινό, το οποίο με εξοργίζει". Ο Mescal εμπλέκεται στη μηχανή του Χόλιγουντ λίγα μόνο χρόνια και ήδη ανησυχεί για τις πονηριές και τα τεχνάσματα που επικρατούν. Δεν έχει κάνει κανένα "tweet" από το 2020, δεν έχει δημόσια μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δε σκοπεύει να λανσάρει κανένα δικό του brand. Μετά την αποφοίτησή του από τη δραματική σχολή Lir Academy του Δουβλίνου έκανε θέατρο για δύο χρόνια, εν μέρει επειδή δεν ήθελε να συμμετέχει σε τηλεοπτικές σειρές που τις χαρακτήριζαν οι ηλίθιοι διάλογοι. Σύμφωνα με τον Andrew Scott, συμπρωταγωνιστή του στην επικείμενη ταινία "Strangers" του Andrew Haigh: "Αυτό που νομίζω πως έχει είναι μια απίστευτη, ευγενική και ευφυή ιρλανδική ψυχή. Μοιάζει ίσως παράξενο που το λέω, αλλά, αν και βρίσκεται σε αυτό το σημείο της ζωής του, το μόνο που πραγματικά τον ενδιαφέρει είναι να χτίσει τη δουλειά του".
Ο Mescal, που κέρδισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ με την ταινία "Aftersun" της Charlotte Wells, το φθινόπωρο θα πρωταγωνιστήσει στην προσαρμογή του βιβλίου "Foe" σε σκηνοθεσία Garth Davis, δίπλα στη Saoirse Ronan. Η ταινία αφορά τις μακροχρόνιες σχέσεις, παρότι είναι επιστημονικής φαντασίας και τοποθετείται στις αγροτικές Μεσοδυτικές Πολιτείες το 2065. Ο Mescal υποδύεται έναν αγρότη που του δίνεται η ευκαιρία να ζήσει στο διάστημα, ενώ η γυναίκα του (που υποδύεται η Ronan) μένει πίσω με μια εκδοχή του τεχνητής νοημοσύνης. "Το να είμαι σε μια σχέση, να είμαι ερωτευμένος, μερικές φορές μοιάζει σαν να είμαι άλογο με παρωπίδες. Είναι υπέροχη αίσθηση" λέει ο Mescal. "Αυτό που έπρεπε να αναζητήσω σε αυτό τον ρόλο ήταν το πώς αισθάνεσαι όταν βρίσκεσαι σε μια κουρασμένη σχέση. Είναι ένα συναίσθημα με το οποίο δεν είμαι εξοικειωμένος". Ο Mescal συμμετέχει σε διάφορα άλλα projects και του χρόνου, με το "Gladiator 2" και το "Merrily We Roll Along" του Richard Linklater, θα εκτοξευτεί και πάλι στο στερέωμα της δόξας, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τη θέση του μεταξύ των νέων ταλέντων της επόμενης γενιάς. "Η αφοσίωση...", αναφέρει η Ronan, "είναι πάντα εκεί". "Η πρώτη φορά που είδα τον Paul να παίζει ήταν σε διαφήμιση για τα λουκάνικα Denny στην Ιρλανδία. Ξέρω πως θα με σκοτώσει που το λέω, αλλά δεν κάνω πλάκα. Όταν τον είδα, είπα "ποιος είναι αυτός ο τύπος;”, τόσο καλός ήταν".
Τo viral, το κουτσομπολιό, το κόκκινο χαλί, ακόμα και αυτή η τρελή διαδοχή ρόλων, ο Mescal ξέρει πόσο εφήμερα είναι. "Νιώθω ότι το παιχνίδι που παίζω αυτή τη στιγμή είναι το παιχνίδι ενός νέου ανθρώπου" τονίζει. "Και τώρα είμαι νέος, αλλά θέλω να μπορώ να το κάνω για πάντα". Το δέλεαρ γι’ αυτόν είναι πάνω απ’ όλα η διάρκεια. "Έχω την αίσθηση ότι, αν συνεχίζω να παίζω στα πενήντα, θα κοιτάζω πίσω τις προσωπικές μου σχέσεις και θα λέω: "Φίλε, αυτό ήταν που άξιζε”".
Κείμενο: Andrea Cuttler. Styling: Beat Bolliger και Edward Bowleg ΙΙΙ. Φωτογραφίες: Mario Sorrenti.
