Η φωνή της Κατερίνας Λέχου στον πρώτο όροφο της οδού Μητροπόλεως 44 γίνεται η φωνή της μητέρας της Μαρίας Κάλλας. Την ακούω και νιώθω το στομάχι μου να συσπάται. "Αν εσύ σκέφτεσαι έτσι, ποτέ να μη γίνεις μητέρα" λέει η δυναστική μάνα στη Μαρία Κάλλας, τη θυγατέρα που έγινε φαινόμενο, αλλά η ίδια δεν έπαψε ποτέ να μειώνει. Βρίσκομαι στο Μουσείο Μαρία Κάλλας, έχω μπροστά μου μια τετρασέλιδη επιστολή, γραμμένη μπρος-πίσω, με την υστερική γραφή της μητέρας της ντίβας. Η Λέχου έχει δανείσει τη φωνή της για την ανάγνωση της επιστολής στα ελληνικά και τα αγγλικά. Είναι η φωνή της αδυσώπητα σκληρής μητέρας της Κάλλας. Είναι όμως και η Δαμιανή Λάσκαρη στο σίριαλ "Η Μάγισσα" του ΑΝΤ1, μια γυναίκα πνιγμένη στην πικρία αλλά και στο αίμα. Αυτή η αδιανόητα όμορφη γυναίκα με τους δεκάδες ρόλους, η Κατερίνα Λέχου, έχει καταδυθεί με τον τρόπο που μόνο αυτή μπορεί στα βάθη δύο γυναικών καταραμένων.
"Στο παρελθόν είχα ασχοληθεί πολύ με την Κάλλας για ένα υπέροχο πρωτότυπο project που, δυστυχώς, ποτέ δεν υλοποιήθηκε. Είχα μελετήσει σε βάθος τον χαρακτήρα της μη- τέρας της. Και τώρα με κάποιον τρόπο ήρθε να συναντήσει τον ρόλο που ερμηνεύω στη "Μάγισσα”". Δε συγκρίνει βέβαια αυτές τις δύο γυναίκες, όμως μπορεί να βρει τις συνδέσεις και να τις απλώσει, να τις τεντώσει, όπως τον καμβά επάνω σε ένα τελάρο. "Ένας διαρκής αγώνας είναι για μένα το πώς να κάνω μια σκηνή, γιατί να την κάνω με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Μπορώ να πω ότι η μελέτη της μητέρας της Κάλλας με βοήθησε για τον τηλεοπτικό μου ρόλο στη "Mάγισσα”. Έγινε ασυνείδητα, το κατάλαβα εκ των υστέρων".
Δύο αδιανόητα σκληρές γυναίκες. Η Κατερίνα Λέχου, με την αγέρωχη όψη και αυτή τη βαθιά φωνή που μοιάζει να έρχεται όχι από τον φάρυγγα, αλλά από το ένστικτό της, βρήκε τρόπο να τις συνδέσει. Ίσως και να τις συμπονέσει, προκειμένου να τις αποδώσει όπως τους αρμόζει. "Η μητέρα της Κάλλας ήταν φοβερά εγωκεντρική γυναίκα, τρομερά χειριστική, στα όρια της ψύχωσης – φαίνεται ακόμα και από τον γραφικό της χαρακτήρα, όπως είδατε. Μιλάμε για μια νοσηρή κατάσταση. Ήθελε να εκμεταλλευτεί την κόρη της, μετά να τη χειριστεί και, τέλος, να την εκδικηθεί". Συζητάμε το πώς επιχείρησε να την πληγώσει, αυτή την ένδοξη γυναίκα που πνίγηκε στα χειροκροτήματα, με την αναφορά στο θέμα της μητρότητας.
"Είναι αγριευτικό" μου επισημαίνει. Κάθε χρόνο επιλέγει να κάνει μόνο τηλεόραση ή μόνο θέατρο. Φέτος τη βλέπουμε σε έναν ρόλο εντελώς διαφορετικό απ’ ό,τι έχει ερμηνεύσει ως τώρα στην τηλεόραση. "Γι’ αυτό είπα το "ναι”. Είναι μια πρόκληση, πρόκειται για μια γυναίκα με πολλές αντιφάσεις. Οι άνθρωποι που κάνουν ακραίες πράξεις είναι ακόμα πιο γοητευτικοί ως ρόλοι. Πρέπει να σκαλίσεις πιο βαθιά για να καταλάβεις, να δικαιολογήσεις. Η Δαμιανή Λάσκαρη είναι ένα πάσχον πρόσωπο. Στο τέλος τη συμπονάς". Μου φαίνεται αδιανόητο να συμπονέσεις ένα τέτοιο πρόσωπο, μια δολοφόνο, μια γυναίκα που σκότωσε ένα βρέφος. "Πρέπει να κατανοώ τι λέει και γιατί κάνει κάτι η ηρωίδα μου για να την προστατέψω, να τη συμπονέσω και να το κάνω αυτό με πίστη".
Της αναφέρω ότι μου θυμίζει τη "Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη, φρικτή γυναίκα, την πιο καταραμένη ίσως μορφή στην ελληνική λογοτεχνία, την πρώτη serial killer μας. Χαμογελάει. "Σε έναν μεγάλο βαθμό από αυτήν εμπνεύστηκα" μου εκμυστηρεύεται η Κατερίνα Λέχου. Ο τρόπος που δουλεύει μοιάζει με κατάδυση – στο κείμενο. "Μια πολύ καλή δασκάλα Αγγλικών μου έδινε κείμενα με εντελώς άγνωστες λέξεις και μου έλεγε: "Θα το διαβάσεις εκατό φορές και θα το καταλάβεις”. Έγινε η μέθοδός μου. Συνειρμικά λειτουργεί ο εγκέφαλος. Και σήμερα παίρνω ένα κείμενο, προσπαθώ να καταλάβω τι διαβάζω, πού με οδηγεί ο λόγος. Το διαβάζω ξανά και ξανά. Τα πράγματα συχνά συμβαίνουν ερήμην μου".
Πιστεύει ότι τα σπουδαία κείμενα είναι απύθμενα, μπορείς να καταδύεσαι διαρκώς και να κάνεις νέες ανακαλύψεις. Ένας τέτοιος ρόλος ήταν η Μπλανς στο "Λεωφορείον ο Πόθος" υπογραμμίζει. "Η δουλειά μας είναι ομαδική, είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Ετοιμάζεις κάτι στο σπίτι σου, το μαθαίνεις, πας στη σκηνή ή στο γύρισμα και ξαφνικά βλέπεις ένα ζευγάρι μάτια και μπορεί να ανατραπούν τα πάντα. Κανονικά πρέπει να ανατραπούν τα πάντα". Μπαίνει ολόκληρη, χωρίς καμία έκπτωση, στους ρόλους και σε όσα την ενδιαφέρουν στη ζωή. "Είμαι άνθρωπος της αφοσίωσης. Και αυτό με κάνει μερικές φορές μονήρη". Φοβάται τον πόλε- μο, τη βία του. Είναι δομημένη, αλλά όχι άκαμπτη. "Μας ξεπερνούν τα γεγονότα. Η ζωή μου ξεδιπλώνεται κάθε μέρα απρόβλεπτη. Την ακολουθώ". Είναι τόσο όμορφη, που θα έλεγε κανείς ότι αυτό θα εμπόδιζε σκηνοθέτες να της προτείνουν ρόλους αιχμηρούς, σκληρούς, δαιμονικούς. "Από την εποχή που ήμουν πολύ πιο νέα και όμορφη ήμουν στοχευμένη στο να φέρω τα πράγματα κοντά μου και να μην πάω εγώ προς αυτά. Στο να μεγαλώσω λίγο πιο γρήγορα. Πρέπει να προηγείσαι λίγο του θεατή, διαφορετικά δεν τον πείθεις. Αυτό θέλει ένα θάρρος, διαύγεια και να μην έχεις εγκλωβιστεί σε μια εικόνα για τον εαυτό σου. Εγώ δεν εγκλωβίστηκα ούτε ένα λεπτό στην εικόνα μου".
Μα είναι δυνατόν να μην έχει επίγνωση της ομορφιάς της; "Στο σπίτι δεν υπήρχε "το όμορφό μου το παιδί”. Η ομορφιά είναι μεγάλο δώρο, αλλά για εμένα δεν υπήρχε. Ήμουν το καλό, διαβαστερό παιδί. Μόνο αυτό είχε σημασία". Μεγάλωσε με άλλες δύο αδελφές, η ίδια ήταν η μεσαία. Ως παιδί δεν ονειρευόταν να γίνει κάτι συγκεκριμένο, δεν είχε μια τάση προς μια κατεύθυνση. "Ήμουν η μικρή αδελφή της μεγάλης μου αδελφής. Ήθελα να με αγαπάει και να με παίζει η μεγάλη αδελφή. Δεν είχα άλλες έγνοιες. Ήμουν η ουρά της". Τελικά, έγινε αυτή που κατέκτησε την προσοχή του μεγάλου κοινού. Κι όμως... "Μέχρι 40 ετών ήμουν η ουρά της, είχα φοβερή εξάρτηση. Μέχρι εκεί- νη την ηλικία είχα την τάση να κάνω εξαρτητικές σχέσεις. Δεν μπορείς όμως να καθορίζεσαι από την επιβεβαίωση ενός άλλου ανθρώπου. Το έκανα αυτό το λάθος για πολλά χρόνια" σημειώνει η Κατερίνα Λέχου.
Λίγο πριν αποχωριστούμε, τη ρωτάω αν ονειρεύεται ρόλους. "Δεν ονειρεύομαι ρόλους. Ονειρεύομαι ανθρώπους" μου λέει. Την αφήνω να βυθιστεί στην ανάγνωση των σελίδων για τον ρόλο της στη "Μάγισσα". Πρέπει να καταδυθεί σε μεγάλα σκοτάδια, για να λάμψει πάλι, στο επόμενο επεισόδιο, στην οθόνη μας.
Styling: Λάζαρος Τζοβάρας
