"Ain't no mountain high enough" έπιασα τον εαυτό μου να τραγουδά μετά τη συζήτηση με τον Δημήτρη Μοθωναίο. Ο ηθοποιός που έσκαψε για χρόνια βαθιά μέσα σε μεγάλους θεατρικούς ρόλους πριν εμφανιστεί στην τηλεόραση απολαμβάνει τους τελευταίους μήνες τη θέα από τις κορυφές. Και δεν αναφέρομαι τόσο στη σαρωτική επιτυχία του σίριαλ "Παραλία" της ΕΡΤ, που έφτασε τον Δεκέμβριο στα 10 εκατομμύρια μοναδικούς θεατές στο ERTFLIX, ένα κοινό ίσο με τον πληθυσμό της Ελλάδας. Ούτε στο ότι το σίριαλ ξεκινά διεθνή καριέρα, αφού το αγόρασε η διεθνής εταιρεία διανομής ταινιών Βeta Film (σπάνια αγοράζει σίριαλ, πόσο μάλλον long form) και θα αρχίσει να προβάλλεται στην ιταλική RAI και σε ένα ισπανικό κανάλι.
Αναφέρομαι στις προσωπικές κορυφές του Δημήτρη Μοθωναίου, μια ανάβαση-κατάκτηση που πήρε χρόνια, κόπο, προσωπική επένδυση. Όμως, έφτασε εκεί που αναπνέει καλύτερα και η θέα είναι απρόσκοπτη. Γι' αυτό και δεν τον ενδιαφέρει να ανακαλέσει τα ομορφότερα Χριστούγεννα που έχει ζήσει στη ζωή του. "Δε με νοιάζει να θυμηθώ, αλλά να δημιουργήσω κάτι για το μέλλον και το τώρα" μου λέει. "Αισθάνομαι αναγέννηση. Είναι όλο το έργο brand new. Δεν έχω κανένα βάρος. Ξεκινώ τώρα. Εδώ και λίγους μήνες έχει έρθει η ισορροπία ακριβώς όπως έπρεπε. Είναι μια διεργασία που πήρε σκέψη και κόπο τα τελευταία επτά χρόνια".
Ξαφνικά, από το καλοκαίρι και μετά νιώθει ότι μπήκε σε μια νέα πίστα, όπως τονίζει. "Δεν την ξέρω, φαίνεται πανέμορφη και ανυπομονώ για όσα θα ζήσω. Έγινε ξαφνικά, τον Αύγουστο στο Καστελόριζο. Ξύπνησα ένα πρωί και το ένιωσα. Δεν ξέρω γιατί ακριβώς, ίσως επειδή αυτό ήταν το ιδανικό παιδικό καλοκαίρι, πάνω στο κύμα: βουτάς, τρως, κοιμάσαι και ξανά από την αρχή. Η θάλασσα τα πήρε όλα και τα ξέπλυνε. Σαν να μπήκα σε κολυμπήθρα, να βαφτίστηκα".
Επέστρεψε στην Αθήνα νιώθοντας καινούριος για τη δεύτερη χρονιά των γυρισμάτων για την "Παραλία". Έναν ολόκληρο χρόνο γύριζαν τη σειρά που βγήκε στον αέρα τον Οκτώβριο του 2023 και δεν είχαν δει καθόλου σκηνές. Ήταν μια εξαιρετικά περίεργη συνθήκη. "Έκανα διακοπές, έγινε η "βάφτιση” και μετά ξεκίνησα να βλέπω αυτό που χτίζαμε επί έναν χρόνο. Το μόνο που ήταν ίδιο ήταν η κλωστή του σίριαλ". Η σειρά σάρωσε, είναι σημείο αναφοράς. Τα γυρίσματα συνεχίζονται εντατικά, έχουν να γυρίσουν ακόμα άλλα 60 επεισόδια ως τον Μάιο.
Απολαμβάνει την επιτυχία που έχει η "Παραλία". Δε θέλει να υποδυθεί τον μετριόφρονα. "Θέλω να είμαι ειλικρινής. Αυτό που σχεδιάσαμε με τους δύο σκηνοθέτες του κάθε crew, τον σεναριογράφο, τον παραγωγό, τους συνεργάτες, εγώ μόνος μου στο κεφάλι μου και στο τετράδιό μου, αυτό ακριβώς είδα στην οθόνη. Είχα μελετήσει όλη τη γραμμή του ρόλου και κάθε αναλογία θυμωμένης ή χαρούμενης σκηνής. Είναι φοβερή ικανοποίηση να βλέπεις αυτό ακριβώς που σχεδίασες. Η πειθαρχία, η συνέπεια και η αφοσίωση απέδωσαν. Αν οι επιλογές που κάναμε ήταν λάθος, είναι άλλο θέμα. Το ζήτημα είναι ότι αυτά που επιλέξαμε να κάνουμε τα είδα όλα ανάγλυφα στην οθόνη".
Τον ενδιαφέρει η καριέρα στο εξωτερικό. Γι’ αυτό, λίγο πριν από την πανδημία, γύρισε μια ταινία στη Σανγκάη που σύντομα βγαίνει στην Κίνα. "Με ενδιαφέρει το διαφορετικό. Να ταξιδεύω, να γνωρίζω κόσμο. Για εμένα είναι σημαντική η επικοινωνία. Θέλω με τη δουλειά μου να επικοινωνήσω με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους γίνεται. Δε θέλω να κάνω κάτι που να απευθύνεται μόνο σε μυημένους ή μια ελίτ. Φυσικά, είναι πολύ σημαντική η αισθητική και η ποιότητα, αλλά θέλω την επικοινωνία πάνω απ’ όλα. Ένα κομμάτι της υποκριτικής είναι λειτούργημα. Μιλάω για την ενέργεια που φέρνουμε, τα πράγματα που περνούν κάτω από την εικόνα, πίσω από τα λόγια μας".
Το πίσω από τις λέξεις και τις εικόνες, το διαφορετικό. Αυτό ζητά. Το ένιωσε ο ίδιος περίπου 10 ετών βλέποντας μια ταινία όπου έπαιζε ο Ίθαν Χοκ. "Ήταν κάτι που σχεδόν είχα δει σε όνειρό μου. Είχα επικοινωνήσει μαζί του από πριν. Χρόνια μετά ένιωσα το ίδιο με το "Παρίσι-Τέξας”". Ο ίδιος, πάντως, δεν κάνει συγκεκριμένα όνειρα. "Το life beyond wildest dreams είναι για μένα κάτι που δεν ξέρω, αλλά μπορεί να μου συμβεί. Όταν θα συμβεί, θα με ξαφνιάσει, γιατί δεν ήξερα καν ότι μπορώ να το επιθυμήσω" σημειώνει ο Δημήτρης Μοθωναίος. "Αυτό το ξάφνιασμα ψάχνω στη ζωή μου".
Πόσο ωραίο είναι να βρίσκεσαι στις λιακάδες, να έχεις κατακτήσει το δικαίωμα να βρίσκεσαι στις λιακάδες. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι δε βυθίζεται στη μελαγχολία κάθε τόσο, ότι δεν τον αγγίζει η βιαιότητα των ημερών μας. "Το διαφορετικό, όμως, είναι ότι δεν αντιστέκομαι στο άγριο ή στο μελαγχολικό. Όμως, φεύγει πιο εύκολα από τη ζωή μου. Μετά από 27 κύκλους ψυχοθεραπείας αντιλαμβάνομαι τα συναισθήματα. Αντιμετωπίζω τη μελαγχολία ή τη δυσκολία σαν logistics. Δε δίνω τόσο σημασία στο συναίσθημα. Είναι σαν ένα σύννεφο που βγαίνει στον ουρανό, όμως μετά από λίγο εξαφανίζεται. Δεν έχει παραπάνω βαρύτητα η χαρά από τη λύπη. Βαρύτητα έχει μόνο το κέντρο της ύπαρξης, το εγώ. Απλώς περνάνε από επάνω του διάφορα φίλτρα. Το αφήνω αυτό το σύννεφο, μπαίνω, βυθίζομαι και μετά από λίγο φεύγει". Λιακάδα ξανά.
"Όλα τα χρόνια έψαχνα ένα εγχειρίδιο αυτού του οργανισμού και του μηχανισμού. Βασικά πράγματα που είχα ανάγκη να μου τα είχαν μάθει στο σχολείο περισσότερο από τα μαθηματικά. Δεν ήμουν καθόλου έτοιμος για τη ζωή. Καθόλου. Μα καθόλου. Ήμουν πολύ αθώος και προστατευμένος από καλές προθέσεις. Όμως, αυτό λειτούργησε εντελώς εναντίον μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω στο κακό, όπως πλέον βλέπω ότι πραγματικά υφίσταται. Δεν είχα όρια, δεν είχα προστασία, μου έλειπαν πολλά πράγματα. Ήμουν αφελής. Δεν μπορώ να φτάσω στο άλλο άκρο, δε θέλω να αλλάξω χαρακτήρα, θέλω να είμαι δοτικός, αλλά κρατώ πάντα κάτι στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Υπάρχει μια επιφύλαξη, γιατί τώρα εγώ έχω προτεραιότητα. Όπως λέμε στο αεροπλάνο ότι πρώτα θα βάλει τη μάσκα οξυγόνου ο γονιός και μετά θα τη φορέσει στο παιδί".
Από κάποια στιγμή και μετά αφήνομαι απλώς να ακούω τον Δημήτρη Μοθωναίο. Αρκούν μερικές λέξεις μου για να συνεχίζει να βαθαίνει στη συζήτηση και αυτό το βάθος να βγάζει ακόμα περισσότερο φως. "Δε μου αρέσει να λέω ότι με σκλήρυνε η ζωή. Δεν έχει αλλάξει η διάθεσή μου να προσφέρω. Όμως, πλέον τσεκάρω τον άλλο, έχω καλύτερο ένστικτο, δεν μπαίνω άνευ όρων στις σχέσεις. Παλιά είχα 160 φίλους στους οποίους τα έλεγα όλα. Τώρα έχω πέντε. Εγώ ανοιγόμουν, τα έλεγα όλα, χωρίς να κάνει ο άλλος το ίδιο. Τώρα ξέρω. Είναι χορός. Χορεύω πια στις σχέσεις μου. Κάνει λίγα βήματα ο ένας και λίγα βήματα ο άλλος. Πριν ήμουν puppet. Tώρα υπάρχω αληθινά. Το βλέπω και στο σώμα μου: παλιά έκανα CrossFit, τώρα καλλισθενική, γιόγκα. Ακούω το σώμα μου. Έχω μειώσει την επιθετικότητα προς τον εαυτό μου". Γράφω την τελευταία γραμμή σε αυτή τη συνέντευξη με τον Δημήτρη Μοθωναίο. Και αναζητώ στο Spotify το "Αin’t Νo Sunshine".
