Μιχάλης Σαράντης: "Μόνο στο σπίτι μου και στη σκηνή νιώθω ασφαλής"

Όταν είδα τον "Δαβίδ" του Μιχαήλ Άγγελου, έπαθε σοκ ("Δεν έβλεπα πού πηγαίνω"). Πρόσφατα άκουσε την επανεκτέλεση των έργων του Λιντ από τον σπουδαίο τυφλό Ιάπωνα πιανίστα Νοbuyuki Tsujii και ταράχθηκε ("Είχα καιρό να ταραχθώ έτσι"). Λίγα βράδια πριν είδε το "Poor Things" του Γιώργου Λάνθιμου στον κινηματογράφο και "πήρα 10 χρόνια καλλιτεχνικής ανάσας. Από την επόμενη μέρα άρχισα να αισθάνομαι ότι παίζω διαφορετικά. Κουνήθηκα" λέει ο Μιχάλης Σαράντης.

Ο σπουδαίος ηθοποιός είναι ένας στρόβιλος της σκηνής, που κατορθώνει όμως πάντα να μη φεύγει από το κέντρο του, ενώ τα κύματα της δίνης του απλώνονται και αποκτούν όλο και μεγαλύτερο κοινό, όλο και περισσότερους ρόλους ρεπερτορίου. Αεικίνητος, δοτικός, με ένα εύρος μοναδικό. Απορώ πώς αντέχει, τι τον τροφοδοτεί, τι τον κινεί μέσα σε αυτούς τους ξέφρενους ρυθμούς. "Το θέατρο είναι ένα είδος καταφυγίου μέσα στον συγκεκριμένο κοινωνικό περίγυρο και στις συνθήκες που ζούμε" τονίζει.

Από την άλλη, "επειδή η ζωή μου είναι πολύ φυσιολογική, απλή, πολύ ωραία, στο θέατρο κάνω πράγματα που μπορούσα μόνο να φανταστώ. Αυτή η σκέψη πυροδοτεί τον ενθουσιασμό μου, που δε σταματάει ποτέ". Σήμερα εμφανίζεται στο σίριαλ "Οι Πανθέοι" στον ΣΚΑΪ, κάνει μια μικρή παύση από την εμβληματική του παράσταση "Αίαντας", που θα επανέλθει με καλοκαιρινή περιοδεία, και πρωταγωνιστεί στον "Συρανό" σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη στο θέατρο Αλκυονίς.

"Είναι μοναδική η ποίηση που υπάρχει σε αυτό το έργο. Κάθε βράδυ απαγγέλλουμε δεκαπεντασύλλαβους στίχους, μιλάμε για έρωτα, εξουσία, για όσα σε μετακινούν ως άνθρωπο. Και αυτή η ποίηση, Κατερίνα, όλο αυτό που γίνεται μέσα σε ένα θεατράκι, μπροστά σε 100 θεατές, από κάτι τύπους σαν κι εμάς που απαγγέλλουν ποίηση, είναι στον αντίποδα του Χ (πρώην Τwitter) με τους 140 χαρακτήρες. Είναι μια απάντηση στη μικρότητα. Γι’ αυτό με συγκινούν τα μεγάλα έργα" σημειώνει ο Μιχάλης Σαράντης.

Δε νιώθει την ανάγκη να συμμετάσχει στην τάση του όλοι να μιλάμε για όλα, να λέμε τη γνώμη μας για τα πάντα δημόσια, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με συνεντεύξεις. "Δεν είχα ποτέ τη δουλειά μου ως εφαλτήριο για να γίνω δημόσιο πρόσωπο, δεν πυροδοτήθηκε ποτέ μέσα μου αυτή η ανάγκη. Η γνώμη μου δεν είναι πιο σημαντική από τη γνώμη των γειτόνων μου στην πολυκατοικία. Φυσικά, πρέπει να παίρνει κάποιος θέση για τα κρίσιμα ζητήματα, αλλά δεν μπορείς να εκφράζεις δημόσια τη γνώμη σου για καθετί επειδή είσαι γνωστός".

Πιστεύει στην ατομική ευθύνη, στη δύναμη της κοινότητας και συνεχίζει να ανακαλύπτει κόσμους συνεργασίας και δύναμης, ακόμα και στην παιδική χαρά που πηγαίνει την κόρη του. "Είμαι αισιόδοξος, πολύ. Ακόμα και αν δεν είμαι, γίνομαι αισιόδοξος από θέση. Πιστεύω πολύ στην ατομική ευθύνη, τα άτομα μπορούν να φτιάξουν συλλογικότητες που θα γαληνέψουν τα πράγματα" επισημαίνει. "Στην παιδική χαρά βλέπω νέους γονείς, ανήσυχους, που έχουν έγνοια για το τι πρέπει να κάνουν. Συνομιλούμε, οργανώνουμε πράγματα. Αν δεν είχα κάνει παιδί, δε θα είχα καταλάβει ότι υπάρχει αυτή η κοινότητα".

Βρίσκει τη δουλειά του στο θέατρο –φέτος συμπληρώνει 16 χρόνια– εθιστική. "Ναρκωτικό είναι η σκηνή. Μόνο στο σπίτι μου και στη σκηνή νιώθω ασφαλής, όσες τρικλοποδιές και αν βάζω στον εαυτό μου. Δίνω συνέχεια μια "μάχη” με τους ρόλους προσπαθώντας να πιάσω κάτι το άπιαστο. Με προκαλεί όλο αυτό να μπαίνω ξανά και ξανά μέσα του, με την τελειομανία που με διακρίνει. Όμως, πρέπει να σου πω ότι δε νιώθω πως έχω δέσει τον γάιδαρό μου στη δουλειά".

Τον ρωτάω μήπως θα έπρεπε να κάνει ένα διάλειμμα. "Κάπως το σκέφτομαι αυτή την εποχή για να ανακτήσω δυνάμεις και, κυρίως, για να μην είμαι μαριονέτα. Πρέπει να πάρω απόσταση και να τροφοδοτήσω πάλι τον εαυτό μου. Kάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω για λίγο, για μια ανάσα. Αλλά όχι για πολύ, η δουλειά μου, βλέπεις, είναι αλληλένδετη με τη ζωή μου". Όσα κάνει στο θέατρο έχουν απίστευτη αφοσίωση πυκνότητα, απαιτούν κάθε του εγκεφαλικό κύτταρο αλλά και κάθε μυ του σώματός του να λειτουργούν στο μέγιστο δυνατό. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη συμμετοχή του στην ιστορική πλέον παράσταση "Όρνιθες" στη Στέγη, που παρουσιάστηκε, μεταξύ άλλων, και στη Νέα Υόρκη. Λίγες ημέρες μετά το Vulture του New York Magazine έγραφε για τις ακροβατικές κινήσεις, την παρουσία, τον δυναμισμό του Σαράντη.

"Οι αντοχές μου δεν είναι ίδιες όσο περνάνε τα χρόνια, αλλά ο ενθουσιασμός είναι μεγαλύτερος" αναφέρει. "Όσο μεγαλώνεις αντιλαμβάνεσαι τον τρόπο που λειτουργεί η σκηνή, τα μεγέθη που είναι μεγαλύτερα, τις μεγαλύτερες ευθύνες. Είναι μια ατέρμονη σχέση αγάπης, ωριμότητας και ομορφιάς. Εγώ και το θέατρο πάμε παράλληλα. Ελπίζω να συνεχιστεί αυτή η σχέση".

Τον ρωτάω ποια είναι η πρώτη ανάμνηση της ζωής του. "Μάλλον ήμουν attention whore. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι όταν ήμουν τεσσάρων ετών και μέναμε στη Ζήνωνος. Στη βεράντα υπήρχαν στην άκρη κάποια μπουκάλια αναψυκτικών και ένα ήταν σπασμένο. Πήγα και το πάτησα με τη γυμνή μου πατούσα από περιέργεια και μετά έδειχνα χαρούμενος στη μητέρα μου πώς τρέχουν τα αίματα. Με πήραν σηκωτό με τον πατέρα μου και με πήγαν για ράμματα". Και αυτή η πρώτη ανάμνηση ίσως και να ήταν η πρώτη performance του Μιχάλη Σαράντη, στην τρυφερή ηλικία των τεσσάρων ετών. Αριστούργημα.

Styling: Ειρήνη Αναστασιάδη

Ευχαριστούμε την Ploes Events για την ευγενική φιλοξενία. ploes-events.gr