"Οι άνθρωποι είναι τα πάντα. Το τι επιλέγουμε να προβάλλουμε, να χρησιμοποιούμε στην επικοινωνία μας με τους άλλους είναι ξεχωριστή κουβέντα. Σαν πρώτες ύλες όμως, είμαστε ικανοί για το μεγαλύτερο καλό και το μεγαλύτερο κακό. Όλα είναι κομμάτια του ίδιου μας του εαυτού". Ο Αντίνοος Αλμπάνης, όταν μιλάει, είναι χειμαρρώδης, οι τονισμοί του δεν ακολουθούν ένα σταθερό μοτίβο, έχουν κορυφές και επίπεδες κοιλάδες, καθώς κάθε λέξη που λέει φέρει τη δική της εκφορά, ανάλογα με το νόημα που θέλει να της δώσει.
Με το καλημέρα του λέω ότι στο μυαλό μου έχει την ιδιότητα ενός σίφουνα, μια πληθωρικότητα που ξεχειλίζει, είναι παντού, είναι ένα από τα πρόσωπα που αγαπιούνται από το κοινό και φέρνει "κλικ", αναγνωσιμότητα. Κατά την άποψή μου –του το λέω–, στα όρια της υπερέκθεσης. "Υπάρχουν περίοδοι που εργάζομαι πολύ, οπότε με συμπαρασύρει η ενέργεια της δουλειάς και στη ζωή μου. Υπάρχουν και εποχές που έχω ανάγκη να αποσυρθώ, να ξεκουράσω το μυαλό και την ψυχή μου. Να αποφορτιστώ και να ακούσω τον εαυτό μου. Σπάνια ανοίγω τηλεόραση ή βάζω μουσική όταν είμαι στο σπίτι. Κάθομαι μέσα στη σιωπή" μου λέει.
Η έκθεση και η σιωπή. Κρατάει τα κλειδιά κάθε φάσης για να τροφοδοτήσει την επόμενη. "Το να κάτσω στον καναπέ, να πιω ένα τσάι, να χαϊδέψω και να φιλήσω τη σκυλίτσα μου, την Blue (γαλλικό μπουλντόγκ), είναι βαθιά ψυχοθεραπευτικό. Από εκεί και πέρα, όσο περίεργο και αν ακούγεται, η διαδικασία του σχεδιασμού μιας επόμενης δουλειάς με βοηθά να ξεκουράσω το μυαλό μου. Μονίμως θέλω να σκέφτομαι το μετά και το πιο μετά. Όχι οραματικά, αλλά πρακτικά" λέει.
Μιλάμε αρχές Ιουλίου, βρίσκεται στην εποχή μετά το τηλεοπτικό φαινόμενο του "Maestro" του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, μια εποχή που διήρκησε τρία χρόνια. "Ζήσαμε μαγικές στιγμές, γίναμε οικογένεια. Τώρα απομακρυνόμαστε σιγά σιγά, έχουμε δώσει ραντεβού για μια τελευταία αγκαλιά και το φινάλε τον Οκτώβριο, που θα προβληθεί ο τρίτος κύκλος". Ταυτόχρονα, όμως, ετοιμάζει με τη σκηνοθέτιδα Αθανασία Καραγιαννοπούλου (υπήρξε, επίσης, δασκάλα του στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν) ένα θεατρικό έργο που τον παθιάζει, "κάτι πολύ σπουδαίο", για το 2025. Δεν του παίρνεις κουβέντα γι’ αυτό. Είναι άκρως επικοινωνιακός, συνδέεται μέσα σε λίγα λεπτά με όποιον και αν έχει απέναντί του. Ένα ταλέντο, αναμφισβήτητα. Θα γινόταν εξαιρετικός δημοσιογράφος, πολιτικός. Γιατί επέλεξε να γίνει ηθοποιός; "Για να καταλάβω τη ζωή, τους ανθρώπους, τις σχέσεις, τις δυναμικές, για να καταλάβω τι είναι αυτό που μιμείται η τέχνη από τη ζωή. Γι’ αυτό" απαντά. Τον ακούω και σκέφτομαι ότι τον έχω αδικήσει ή ίσως έχει ο ίδιος αδικήσει τον εαυτό του με την υπερβολική έκθεση στα media. Πίσω από τους τίτλους και τις εικόνες που πλημμυρίζουν το Διαδίκτυο ή τις συζητήσεις στα τηλεοπτικά πάνελ υπάρχει ένας άνθρωπος που έχει με κάποιον τρόπο βρει το κέντρο βάρους του και ξέρει να στρέφει το κεφάλι του προς τη δημιουργία, τη χαρά, όπως το ηλιοτρόπιο προς τον ήλιο. "Η δουλειά μας μας δίνει τεράστιο εύρος χαρακτήρων, προσωπικοτήτων, καταστάσεων. Άπειρες ζωές που δε θα είχαμε ποτέ τη δυνατότητα να ζήσουμε με μια συμβατική εργασία. Μας δίνει τη δυνατότητα να καταβυθιζόμαστε σε ψυχισμούς ξένους, να τους παρατηρούμε, ακόμα και να βλέπουμε σε αυτούς κομμάτια του εαυτού μας".
Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου έζησε ως τα τριάμισί του χρόνια, μετά ως τα έξι του χρόνια έζησε στο Μεσολόγγι και στη συνέχεια μέχρι την ενηλικίωση στη Χαλκίδα. Δεκαοκτώ χρονών έδωσε εξετάσεις στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν και πέρασε αμέσως. Στο 2ο έτος έπαιζε ήδη στο θέατρο της οδού Φρυνίχου σε σκηνοθεσία του μέγιστου Μίμη Κουγιουμτζή, που υπήρξε δάσκαλός του, όπως οι περισσότεροι μαθητές του Κουν: Γιώργος Λαζάνης, Κάτια Γέρου, Εύα Κοταμανίδου. "Ως παιδί του Θεάτρου Τέχνης, παραμένω πάντα μαθητής, οφείλω διαρκώς να διδάσκομαι νέες μεθόδους από τους σκηνοθέτες. Δε νιώθω tabula rasa, σε κάθε ευκαιρία προσπαθώ να μπω σε νέους κόσμους" εξηγεί. Ανάμεσα στο πλήθος των ρόλων που έχει ερμηνεύσει ξεχωρίζει τον Ιβάν Καραμαζόφ. "Είναι ένας βασανισμένος ήρωας που συνδιαλέγεται με τα σκοτάδια του, αμφισβητεί την ύπαρξή του, την οικογένειά του, δεν ξέρει τι είναι καλό και τι κακό. Αυτός ο βασανισμένος τρόπος σκέψης τον οδηγεί στην τρέλα. Για εμένα τέτοιες περιπτώσεις ηρώων είναι σπουδαίες, γιατί έχουν τα κότσια να κοιτάξουν τον καθρέφτη". Ξεκίνησε τη διαδρομή του στο θέατρο όταν ήταν σε άνθηση το θέατρο Αμόρε του Γιάννη Χουβαρδά, που έδινε έμφαση σε πολύ σύγχρονα έργα. Αποφάσισε εξαρχής να ασχοληθεί με αυτό το είδος θεάτρου, "όμως το έφερε έτσι η μοίρα, η ιστορία, και κατέληξα να ασχοληθώ με αρκετά κλασικά κείμενα. Ένα καλό κλασικό έργο σου δίνει όλα τα εργαλεία για να μελετήσεις σωστά, να δουλέψεις έναν ρόλο με τη σωστή καθοδήγηση του σκηνοθέτη".
Μετά τη Σχολή και το Θέατρο Κουν αποφάσισε να ακολουθήσει έναν ακόμα δύσκολο δρόμο. Πέρασε ακρόαση για να γίνει μέλος της Πειραματικής Σκηνής όταν ήταν υπό τη διεύθυνση του Στάθη Λιβαθινού. Κουν, Πειραματική του Εθνικού Θεάτρου... επιλογές που απαιτούν μεγάλη πειθαρχία, αφοσίωση, ατέλειωτη δουλειά. "Δεν έχω κάνει εύκολες επιλογές. Ο κόσμος δεν ξέρει ότι τα πρώτα χρόνια που διαμορφωνόμουν ως ηθοποιός ακολούθησα δύσκολους δρόμους, αν και τότε ήταν σε μεγάλη άνθηση η τηλεόραση, τα περιοδικά λυσσούσαν για φρέσκα αγόρια, γοητευτικά. Όλο αυτό το ιλουστρασιόν, το οποίο είδαμε πού κατέληξε. Είχα μια εσωτερική αντίσταση, ένιωθα ότι όλο αυτό ήταν εξαιρετικά εύκολο. Δεν το ήθελα. Ήξερα ότι, αν πήγαινα σε αυτό το μονοπάτι, θα εγκλωβιζόμουν και δε θα υπήρχε επιστροφή".
Όσο και αν επέλεξε τους κακοτράχαλους δρόμους που οδηγούν στο σπουδαίο θέατρο, δεν έπαψε να φέρει το πρόσημο του ζεν πρεμιέ. Ακόμη και τώρα. "Διάβασα μια έρευνα που λέει ότι η ομορφιά είναι προνόμιο. Άνθρωποι με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που είναι κοινωνικά αποδεκτά, γίνονται αποδεκτοί ή ακόμα και χαίρουν θαυμασμού από το σύνολο της κοινωνίας. Έχουν περισσότερες ευκαιρίες και επίσης σε αυτούς δικαιολογούνται περισσότερα πράγματα απ’ ό,τι στους άλλους". Καταλαβαίνω ότι πρόκειται για μια εισαγωγή à la Αλμπάνη, πληθωρική σε λέξεις και έννοιες.
"Θα ήταν αφελές να πω ότι δεν είμαι ζεν πρεμιέ. Έχω μια ευμορφία, όχι ομορφιά, η οποία σίγουρα δεν είναι κάτι το δεδομένο. Με έχει βοηθήσει να υπάρχω στη δουλειά. Μπορεί να μην ήταν έτσι η διαδρομή μου αν είχα άλλα χαρακτηριστικά. Αυτό δεν είναι κάτι που με κάνει περήφανο, με την έννοια ότι δεν πάλεψα για να το πετύχω, έτσι γεννήθηκα, απλώς συμβαίνει στη ζωή μου. Στα νιάτα μου πήγα κόντρα σε αυτό, αρνήθηκα ρόλους όμορφου νεαρού. Γι’ αυτό πήγα στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού, στο Θέατρο Τέχνης, στον Γιάννη Χουβαρδά". Δεν κάνει μακροχρόνια σχέδια και νιώθει ευτυχής που βρίσκεται πλέον σε μια φάση όπου έχει την πολυτέλεια, όπως λέει, να προτείνει έργα και συνεργάτες σε παραγωγούς. "Νιώθω ανακούφιση που δεν έχω την ανάγκη, την αγωνία, να ονειρευτώ κάτι μεγαλύτερο από αυτό που ζω. Δεν ονειρεύτηκα ποτέ να παίξω στην Επίδαυρο. Δε θεωρώ ότι το αρχιτεκτόνημα θα μου προσδώσει κάτι εμέ- να. Αν θέλω να καταθέσω την ψυχή μου, μπορώ να το κάνω και στο σιντριβάνι της Ομόνοιας" λέει ο Αντίνοος Αλμπάνης.
Ματαιοδοξία ή όνειρο ζωής, η Επίδαυρος παραμένει ένας χώρος που οι περισσότεροι ηθοποιοί θέλουν να διεμβολίσουν. Ούτε ρόλους ονειρεύεται. "Αν μου προτείνει ένας σκηνοθέτης να κάνω τον Άμλετ, αλλά δεν εκτιμώ τον τρόπο που σκέφτεται τον ήρωα, ή είναι εκτός πραγματικότητας, ή θέλει να τον κάνει πειραγμένο, θα πω "όχι”. Ως ρόλος ο Άμλετ δε μου λέει κάτι, οι άνθρωποι, οι συνεργάτες με ενδιαφέρουν".
Η περιπέτεια που πέρασε με την υγεία του στην αρχή σόκαρε και έκτοτε, αφού την ξεπέρασε, έχει γίνει με κάποιον τρόπο μια σταθερή αναφορά πλάι στο όνομά του. Αναρωτιέμαι αν τον ενοχλεί ή αν δεν ενοχλείται, αφού ξέρει ότι υπάρχει ένα μήνυμα πίσω από τη διαρκή αυτή αναφορά. Μήνυμα ελπίδας.
"Η δυστυχία είναι φωτογενής" μου λέει ο Αντίνοος Αλμπάνης. "Πολύ φωτογενής", και είναι η πρώτη φορά στη συ- ζήτησή μας που νομίζω ότι ακούω μια μικρή πικρία, που η φωνή βγαίνει πιο βαθιά, από το στομάχι. "Και όσο πιο φωτογενές είναι κάτι τόσο περισσότερα "κλικ” κάνει. Κατανοώ τους λόγους που ερωτώμαι κάποιες φορές, όταν επιθυμούν να περάσουμε ένα μήνυμα στους ανθρώπους να μην το βάζουν κάτω. Σαφώς όμως υπάρχουν φορές που γίνεται μόνο για το "κλικάρισμα”, για να βγει τίτλος. Θα μπορούσα να ζητήσω από τους δημοσιογράφους να μη μου κάνουν ερωτήσεις που έχουν σχέση με τον καρκίνο. Όμως, προσωπική μου αρχή είναι να μην απαγορεύω ερωτήσεις. Πρόθεσή μου είναι να μιλάω για τον καρκίνο, επειδή εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού, όπως και οι περισσότερες αρρώστιες. Πρέπει να μιλάμε ανοιχτά. Μακάρι να μπορέσω να αποτελέσω παράδειγμα για έναν άνθρωπο σε απελπισία, να δει ότι δεν είναι μελλοθάνατος".
Αγαπημένη του φράση είναι "Δεν αξίζει να κλαις πάνω από το χυμένο γάλα". Πιστεύει ότι η επιτυχία, ο θρίαμβος στο θέατρο δε μετριέται σε εισιτήρια, "υπάρχουν αριστουργήματα που δεν ευτύχησαν στα ταμεία. Παρ’ όλα αυτά, έχω νιώσει πολύ όμορφα και ζεστά, έχω νιώσει συγκινημένος όταν έκανα μονόλογο για πρώτη φορά στο θέατρο και ο κόσμος ήρθε ξανά και ξανά να με δει και γέμισε το θέατρο" σχολιάζει. Δύσκολες στιγμές ήταν όταν έπαιζε άρρωστος και έκανε τιτάνια προσπάθεια να μην καταλάβει κανείς τι του συμβαίνει, να ανταποκριθεί στις ανάγκες του ρόλου. "Είναι δύσκολες στιγμές που ο κόσμος δεν τις καταλαβαίνει και δεν έχει και καμία υποχρέωση να τις καταλάβει. Στιγμές που ο ηθοποιός δε νιώθει επαρκής. Όταν δεν ήμουν καλά στην υγεία μου, έπρεπε να υπερπροσπαθήσω για να παίξω. Μόνο εγώ μπορώ να αντιληφθώ το μέγεθος της δυσκολίας".
Λίγο πριν από το τέλος τον ρωτάω ποια είναι η πρώτη ανάμνηση που έχει στη ζωή του. "Καλοκαίρι, καθισμένος στην καυτή άμμο μπροστά στη θάλασσα, στη Λήμνο, να τρώμε σάντουιτς με ντομάτα που είχε πραγματική γεύση ντομάτας". Μια ανάμνηση πρωταρχικού βιώματος όπου όλες οι αισθήσεις συμμετέχουν: η καυτή άμμος στο δέρμα, ο ήχος της θάλασσας, η γεύση της ντομάτας, η εικόνα του λημνιού τοπίου. Συναγερμός αισθήσεων ως μνήμη εκκίνησης.
Styling: Ειρήνη Αναστασιάδη
Ευχαριστούμε θερμά το "Radisson Blu Park Hotel Athens" για την ευγενική φιλοξενία.
