Lauren Bacall: 100 χρόνια από τη γέννηση της διάσημης femme fatale, της γυναίκας που ξετρέλανε τον Bogart

Κάνοντας ίσως το πιο εντυπωσιακό ντεμπούτο στον κινηματογράφο, η Lauren Bacall  θα αναστατώσει το κοινό, θα προκαλέσει ρίγη και θα δηλώσει με την ερμηνεία της ότι γεννήθηκε μια σταρ, ότι ήρθε για να μείνει και μάλιστα για πάντα, όσο υπάρχει κινηματογράφος.

Ήταν το 1944, όταν η μόλις 19χρονη Lauren Bacall θα βρεθεί απέναντι στον ζωντανό θρύλο του παγκόσμιου κινηματογράφου, Humphrey Bogart‎‎, για την, κλασική σήμερα, ρομαντική περιπέτεια "Η Σειρήνα της Μαρτινίκα". Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, όπως ήταν λογικό, ήταν νευρική και όταν έβλεπε τον Μπόγκι τραύλιζε, έχανε την προσήλωσή της. Για να αντιμετωπίσει το τρακ της, θα πιέσει το σαγόνι στο στήθος και θα κοιτά την κάμερα στρέφοντας τη ματιά της προς τα πάνω. Αυτό ήταν. Η κίνησή της αυτή, θα μείνει ανεξίτηλη στην ιστορία του σινεμά ως "το βλέμμα".

Παράλληλα, οι κινήσεις της, το στήσιμο του λυγερού κορμιού της, ο τρόπος που κρατούσε το τσιγάρο, θα της δώσει ακόμη μεγαλύτερη χάρη, αλλά και την απαραίτητη ηλικία μίας ψημένης γυναίκας, που μπορεί να πάρει οποιοδήποτε άντρα από το χέρι και να τον πάει στον παράδεισο. Η Bacall, θα ξετρελάνει τον Bogart και μαζί και όλο τον αντρικό πληθυσμό. Μόνο που ο 44χρονος τότε σταρ θα πάρει και το κορίτσι, για να παραδεχθεί λίγο πριν ξεψυχήσει, "η ευτυχία που έζησα δίπλα της αξίζει για δέκα ζωές".

Συμπληρώνοντας 100 χρόνια από τη γέννησή της (16 Σεπτεμβρίου 1924), η Λορίν Μπακόλ θα παίξει μαζί με τον Bogart σε εξαιρετικές ταινίες, θα ζήσει μαζί του, παρά τις ατασθαλίες του με το ποτό, μια ευτυχισμένη ζωή, ενώ έπειτα από τον πρόωρο θάνατό του, θα συνεχίσει τη μακρά σταδιοδρομία της για πάνω από 40 χρόνια, κρατώντας σταθερά το διαπεραστικό βλέμμα της, αλλά και την τόλμη μίας ανεξάρτητης γυναίκας.

Το μοντέλο και το είδωλο

Η Lauren Bacall θα γεννηθεί στη Νέα Υόρκη και ήταν μοναχοκόρη της Natalie  και του William Perske, εβραίων μεταναστών, που οι οικογένειές τους ήρθαν από Γαλλία, Πολωνία, Ρουμανία και Γερμανία. Οι γονείς της πήραν διαζύγιο όταν ήταν έξι ετών. Τότε ήταν που πήρε το επώνυμο της μητέρας της και δεν θέλησε να ξαναδεί τον πατέρα της, ενώ δέθηκε ακόμη περισσότερο με τη μητέρα της, την οποία και πήρε μαζί της στο Χόλιγουντ, όταν έγινε σταρ.

Θα σπουδάσει υποκριτική για 13 χρόνια στην Αμερικάνικη Ακαδημία Δραματικής Τέχνης, ενώ εργαζόταν και ως μοντέλο. Ως Betty Bacall έκανε το ντεμπούτο της στο Μπρόντγουεϊ το 1942, όπου θα γνωρίσει από κοντά και το είδωλό της, την Betty Davis, η οποία έπειτα από χρόνια, θα τη συγχαρεί για την παράσταση "Applause", ένα μιούζικαλ βασισμένο στην αριστουργηματική ταινία "Όλα για την Εύα".

Το εξώφυλλο, το δοκιμαστικό και η αηδία

Την ώθηση για να μπει στα κινηματογραφικά πλατό της την έδωσε η σύζυγος του Haward Howks, όταν την είδε σε ένα εξώφυλλο Harper’s Bazaar. Για τη νεαρή Λορίν, ο κόσμος της μόδας ήταν ένας τρόπος για να ξεφύγει από τα φτωχικά του Μπρονξ.

Η σύζυγος του Howks, θα πείσει τον άντρα της να της κάνει ένα δοκιμαστικό, ενώ όταν θα τη ρωτήσει ο μεγάλος σκηνοθέτης με ποιον θα ήθελε να παίξει, εκείνη απάντησε αυθόρμητα, όπως είπε η ίδια αργότερα, "με τον Cary Grant θα ήταν τέλεια, με τον Bogart αηδία". Και επειδή η ζωή κάνει μεγάλες πλάκες, ο Hawks θα της δώσει την ευκαιρία να μπει στο σινεμά, δίπλα στον Μπόγκαρντ, με τα γνωστά επακόλουθα…

Σειρήνα

Ο Bogart θα ξετρελαθεί μαζί της και εκείνη θα υποκλιθεί στις αντρικές του αξίες και τη γοητεία του. Θα ερωτευτούν από τις πρώτες εβδομάδες των γυρισμάτων της "Σειρήνας της Μαρτινίκα", κάτι που θα καταλάβει όλο το συνεργείο, παρότι ο Bogart ήταν παντρεμένος με την τρίτη γυναίκα του, ένας γάμος που όδευε – έτσι κι αλλιώς - προς το τέλος του.

Θα ζήσει μαζί του 12 χρόνια, καθώς ο καρκίνος θα χτυπήσει τον Μπόγκι και το 1957 θα αφήσει την τελευταία του πνοή. Μαζί θα αποκτήσουν δυο παιδιά, τον Λέσλι και τον Στίβεν. Παρεμπιπτόντως, η Bacall, θα γίνει αντικείμενο του πόθου, μετά τον χαμό του Bogart, με πρώτους και καλύτερους τους Cary Grant και Frank Sinatra. Όπως είναι λογικό, ο τελευταίος θα την κερδίσει αλλά θα τη χάσει λόγω του δύσκολου χαρακτήρα του.

Ο Robarts με την Ρολς Ρόις

Το 1961, η ηθοποιός θα παντρευτεί τον σπουδαίο ηθοποιό Jason Robarts, με τον οποίο θα χωρίσουν το 1969, εξαιτίας του αθεράπευτου αλκοολισμού του. Όπως έχει γράψει στη βιογραφία της, όταν ήταν έτοιμη να βγει από το μαιευτήριο, όπου γέννησε ακόμη ένα αγοράκι, τον Σαμ, ο Ρόμπαρτς ήταν εξαφανισμένος και μετά από αρκετές ώρες θα εμφανιστεί τελείως μεθυσμένος με δώρο μία Ρολς Ρόις. Το πανάκριβο δώρο την άφησε παντελώς αδιάφορη, αλλά όχι και το μεθύσι του.

Νουάρ αριστουργήματα

Επιστρέφοντας στην κινηματογραφική της πορεία, η Bacall θα πρωταγωνιστήσει δίπλα στον Μπόγκαρντ σε ακόμη τρία ακόμη φιλμ νουάρ, στο εμβληματικό "Πάθος και Αίμα" (1946), τον επόμενο χρόνο στο επίσης έξοχο "Σκοτεινή Διάβασις" και στο αρκούντως ρομαντικό "Στη Βοή της Καταιγίδος" (1948) του John Juston.

Το 1950, θέλοντας να ξεφύγει από τη σκιά του Bogart θα παίξει στο πλευρό του Gary Cooper στην περιπέτεια "Αγάπησα και μίσησα", ενώ αμέσως μετά θα επιβεβαιώσει ότι είναι μία από τις σημαντικότερες femme fatale του Χόλιγουντ, όταν θα παίξει στο φιλμ "Η Γυναίκα των Χιμαιρών", μαζί με τον Kirk Doulgas, κρατώντας για τον εαυτό της τον ρόλο μίας διπρόσωπης επικίνδυνης γυναίκας.

"Δύσκολη"

Η Bacall, έχοντας πλέον τη δική της αυτόνομη πορεία, θα γίνει γνωστή ως μία ηθοποιός που απέρριπτε τα αδιάφορα σενάρια, αποκτώντας τη φήμη της "δύσκολης". Το 1953 θα παίξει στην αισθηματική κωμωδία "Πώς να Παντρευτείτε Έναν Εκατομμυριούχο", μαζί με τη Marilyn Monroe, μία τεράστια εισπρακτική επιτυχία, παραδίδοντας και μία κεφάτη κωμική ερμηνεία, ενώ το 1956 θα πρωταγωνιστήσει στο κλασικό μελόδραμα "Γραμμένο στον Άνεμο", έχοντας στο πλευρό της τον Ροκ Χάτσον και έναν ρόλο κοντά στον χαρακτήρα της, υποδυόμενη μια αποφασισμένη και δυναμική γυναίκα. Το 1957, χρονιά που ο Bogart θα υποκύψει στον καρκίνο, θα πρωταγωνιστήσει στη σλάπστικ κωμωδία "Η Γυναίκα μου, Εγώ κι ο Πειρασμός", δίπλα στον Gregory Peck.

Η φιλία με τον Τζον Γουέιν

Τη δεκαετία του ‘60 δεν θα έχει ανάλογη πορεία η καριέρα της, αφού θα έχει λίγες ταινίες στο ενεργητικό της, αλλά την επόμενη δεκαετία θα επανέλθει δριμύτερη παίζοντας σε μεγάλες και ενδιαφέρουσες παραγωγές, όπως "Φόνος στο Οριάν Εξπρές", "Με το Χέρι στη Σκανδάλη", δίπλα στον επίσης βαριά άρρωστο John Wayne. Οι δυο τους έγιναν φίλοι, παρότι αυτός ήταν υπερσυντηρητικός και εκείνη δημοκρατική και είχαν έρθει αντιμέτωποι τις μαύρες εποχές του Μαρκαρθισμού, όταν μαζί με τον Bogart είχαν συμπαρασταθεί στους κυνηγημένους αριστερούς επαγγελματίες του Χόλιγουντ. Όμως, όπως ήταν γνωστό, ο "Δούκας" ήταν άψογος με τις γυναίκες και υπέροχος για συνεργασία και παρέα, όπως πιστοποίησε και η Maureen O'Hara.

"Επιτέλους ένας άνδρας…"

Τις επόμενες δεκαετίες θα συνεχίσει τις επιλεγμένες εμφανίσεις της και το 1997 θα λάβει την πρώτη υποψηφιότητά της για το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου, με την ερμηνεία της στο φιλμ "Ο Καθρέφτης Έχει Δυο Πρόσωπα", για το οποίο είχε ήδη κερδίσει τη Χρυσή Σφαίρα.

Το Χόλιγουντ, δεν την τίμησε όσο άξιζε, ανταποδίδοντας όπως αυτό μόνο ήξερε, τη στάση της εναντίον της αντικομμουνιστικής υστερίας και της άρνησής της να γίνει ένα πειθήνιο όργανο του σταρ σύστεμ, μία εγκεκριμένη σταρ, κάτι που δεν την κατέβαλε ποτέ μέχρι τον θάνατό της στις 12 Αυγούστου του 2014, από εγκεφαλικό επεισόδιο.

Διατηρώντας πάντα το χιούμορ της και το θάρρος της, λίγα χρόνια πριν, το 2007, όταν παραλάμβανε το τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο της καριέρας της, θα πει: "Επιτέλους ένας άνδρας". Προφανώς μετά τον Bogart...

Πηγή: ΑΠΕ