Αν νικήσουμε εδώ, θα νικήσουμε παντού. Ο κόσμος είναι ένα όμορφο μέρος που αξίζει να πολεμήσεις για αυτόν και μισώ το γεγονός ότι θα πρέπει να τον αποχαιρετήσω" λέει ο κεντρικός πρωταγωνιστής του Για ποιον χτυπά η καμπάνα (εκδ. Καστανιώτης). Το αριστούργημα του Ernest Hemingway θεωρείται, καθόλου άδικα, ένα από τα κορυφαία μυθιστορήματα του 20ου αιώνα. Οι λόγοι δεν είναι καθαρά λογοτεχνικοί. Υπάρχει κάτι πιο βαθύ, κάτι επικίνδυνα όμορφο που τραβά τους αναγνώστες σε αυτό το συγκλονιστικό κείμενο που αφηγείται την τραγωδία του Ισπανικού Εμφυλίου (1936-1939) παίρνοντας ξεκάθαρη θέση.
Το εμβληματικό μυθιστόρημα χάρισε στον συγγραφέα ένα βραβείο Pulitzer, πούλησε και συνεχίζει να πουλάει εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, κυρίως, όμως, δε σταμάτησε να αποτελεί μέχρι σήμερα μία καταφανέστατη καταδίκη του φασισμού - όσο και αν συχνά γίνονται προσπάθειες η αφήγησή του να ερμηνευτεί με σχεδόν μυθολογικό/μεταφυσικό τρόπο αφαιρώντας το πολιτικό του σκέλος.
Γη και ελευθερία
Μπορεί ο συγγραφέας να το ολοκλήρωσε πίνοντας (μπόλικα) cocktails στη μαγευτική Αβάνα και το εξωτικό Key West της Φλόριντα, γνώριζε όμως από πρώτο χέρι τη συνέβη στην Ισπανία. Ήταν εκεί ως πολεμικός ανταποκριτής, όταν οι φάλαγγες του δικτάτορα Φράνκο αιματοκύλησαν τη χώρα και βγήκαν νικητές με τη βοήθεια της ναζιστικής Γερμανίας και της Ιταλίας του Benito Mussolini.
Ήταν εκεί μέχρι τέλους: Στη μάχη του ποταμού Έμπρο, όπου επί της ουσίας οι Δημοκρατικοί έχασαν και τον πόλεμο, οι αναφορές τον θέλουν να είναι ένας από τους τελευταίους ανταποκριτές που πέρασαν το ποτάμι. Είχε δει, με άλλα λόγια, τον φασισμό να καταπίνει ζωντανή μία ολόκληρη χώρα· να τη σέρνει σε δεκαετίες ανελευθερίας και φριχτών δοκιμασιών για όσους δεν προσκυνούσαν με ευλάβεια τη νικητήρια πλευρά.
Διαβάστε τη συνέχεια στο esquire.com.gr