Σε πολλά κλασικά λογοτεχνικά έργα τα ρούχα των χαρακτήρων αποκαλύπτουν πολλά για την προσωπικότητά τους. Το gorge-de-pigeon φόρεμα της Έμα Μποβαρί υπονοεί σαφώς τα χαλαρά για την εποχή ήθη της, ενώ η "μαύρη βελούδινη τουαλέτα με το βαθύ ντεκολτέ" της Άννα Καρένινα δεν αναδεικνύει μόνο την ομορφιά της, αλλά είναι και ένας υπαινιγμός για την τραγική ιστορία της. Στην "Τζέιν Έιρ", πάλι, η γενναία ηρωίδα δείχνει σταθερή προτίμηση στα σκούρα χρώματα, που έρχονται σε αντίθεση με τα όμορφα λαμπερά κοστούμια των υπόλοιπων χαρακτήρων. Μόνο στο τέλος, όταν αυτή και ο Ρότσεστερ ζουν καλά κι εμείς καλύτερα, το φόρεμά της γίνεται μπλε, το χρώμα του Παραδείσου και της ευτυχίας. Είναι αλήθεια: Τα ρούχα εκφράζουν τη διάθεση, την προσωπικότητα και τη μοίρα.
Αν και ποτέ δε βλέπουμε το πρόσωπο μιας ηρωίδας, μπορούμε να τη φανταστούμε χάρη στο ντύσιμό της. Στην "Πλατιά θάλασσα των Σαργασσών" της Τζιν Ρις η Αντουανέτ φοράει ένα κόκκινο φόρεμα που συμβολίζει τον αισθησιασμό των κρεολών, το ίδιο όμως χρώμα συνδέεται με την τρέλα στην "Τζέιν Έιρ". Παρ’ όλα αυτά, οι μακριές τουαλέτες της αριστοκρατίας του Μαρσέλ Προυστ και το αιθέριο λευκό φόρεμα της Ντέιζι Μπιουκάναν στον "Υπέροχο Γκάτσμπι" φαίνεται να είναι τα τελευταία δείγματα μιας μεγάλης παράδοσης.
Στις πρόσφατες δεκαετίες οι συγγραφείς έχουν παραλείψει τις λεπτομερείς περιγραφές των ρούχων. Η Λίντα Γκραντ, από τους λίγους σύγχρονους λογοτέχνες που χρησιμοποιούν το ρούχο στην αφήγησή τους, το αποδίδει στο φόβο τους να θεωρηθούν επιφανειακοί ή ακόμη και αντιφεμινιστές. "Αυτό που συνέβη ήταν μια αντίδραση στη ροζ λογοτεχνία, που είναι συνδεδεμένη με το ελαφρύ και το εμπορικό" παρατηρεί. "Κι όμως, τα ρούχα μάς καθορίζουν και η λογοτεχνία χρειάζεται να αρχίσει να ξαναμιλάει γι’ αυτά". Μέχρι πρόσφατα ποτέ δεν είχα σκεφτεί το πώς τα ρούχα θα μπορούσαν να παίζουν ρόλο στο γράψιμό μου. Τα αντιμετώπιζα μόνο ως ένα είδος στολής που ταίριαζε με τους χαρακτήρες. Όταν όμως ξεκίνησα να γράφω το "The Golden Rule", είχα επίγνωση της σημασίας που θα είχε το ντύσιμο. Σε αυτό η Τζίνι, η πλούσια γυναίκα που προσκαλεί τη φτωχή Χάνα στο άδειο βαγόνι πρώτης θέσης, είναι θελκτική αλλά και καταχθόνια.
Δεν ήξερα πώς να αποδώσω αυτά τα χαρακτηριστικά μέχρι που την "έντυσα" με "ένα μακρύ λινό αμάνικο φόρεμα με ένα σμαραγδί φουλάρι". Το πράσινο, το χρώμα της φρεσκάδας αλλά και της σήψης, είναι διφορούμενο. Τα χρώματα που φοράει η Τζίνι σταδιακά αναδεικνύουν την εντεινόμενη εμμονή της. Όμως και η Χάνα αλλάζει. Όταν τελικά βγάζει τα φθαρμένα τζιν και τα μπλουζάκια που φοράει και ντύνεται με ένα δανεικό vintage φόρεμα Dior, παίρνει στα χέρια της την ιστορία της μέσα σε ένα "σύννεφο αυτοπεποίθησης". Η λογοτεχνία βασίζεται στην αλλαγή και το στυλ μπορεί να συμβάλει στη μεταμόρφωση.
Στο βιβλίο της Μίριελ Σπαρκ "The Girls of Slender Means" οι πρωταγωνίστριες θέλουν τόσο πολύ ένα φόρεμα της Schiaparelli, που μία από αυτές ορμάει σε ένα φλεγόμενο σπίτι για να σώσει το φόρεμα από τη φωτιά αφήνοντας τη φίλη της να πεθάνει. Επίσης, στο "Μάνσφιλντ Παρκ" της Τζέιν Όστεν η Φάνι Πράις τραβάει την προσοχή του αγαπημένου της με το λευκό φόρεμα που έχει επιλέξει ειδικά για να πάνε μαζί στο χορό. Υπάρχουν παραδείγματα σε σύγχρονα μυθιστορήματα όπου η μόδα κατέχει ένα ρόλο, συνήθως όμως έχει να κάνει με τη δύναμη και όχι με την ομορφιά.
Στο δυστοπικό μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Άτγουντ "Η ιστορία της θεραπαινίδας" τα απρόσωπα κόκκινα ράσα προκαλούν τρόμο, ενώ τα ρούχα της Κάτνις Έβερντιν στους "Αγώνες πείνας" προσθέτουν μια θανάσιμη νότα στα ριάλιτι σόου. Κι όμως, η ουσία της ιστορίας της Σταχτοπούτας –η διαχρονική ιστορία της μεταμόρφωσης μέσα από ένα φόρεμα– είναι πολύ ισχυρή για να σβήσει. Όσο υπάρχουν ιστορίες θα υπάρχουν και φορέματα. Και όσο υπάρχουν φορέματα θα ονειρευόμαστε πάντα τη μεταμόρφωσή μας χάρη σε αυτό που φοράμε.