"Μετά από όλο αυτό, δεν θα σας δω ξανά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, θα σας έχω για πάντα στην καρδιά μου - ειδικά αυτό το μεγάλο διάστημα του διαλείμματος μου", θα ανακοινώσει η Adele κατά τη διάρκεια της τελευταίας της συναυλίας στο Μόναχο, με τους φανατικούς θαυμαστές της να ξεσπούν σε κλάματα σε μία προσπάθεια χιλιάδων ατόμων στο κοινό να την μεταπείσουν. Δεν θα τα καταφέρουν.
Η Βρετανή τραγουδίστρια με τη μαγική φωνή και την εκ βαθέων συναισθηματική ερμηνεία είναι συνειδητοποιημένη. Γνωρίζει τι θέλει, μα το σημαντικότερο πώς να το αποκτήσει. Κι αυτό, δεν είναι άλλο από την πολύτιμη ηρεμία της. Από εκείνες τις στιγμές που η μελωδία δεν θα γεννάται από δικές τις μουσικές δημιουργίες, αλλά από τη γαλήνη της ψυχής και το χαμόγελο του μυαλού. Από τον καθαρό αέρα της εξοχικής της κατοικίας και τη συντροφιά του αρραβωνιαστικού και του παιδιού της. Θέλει να μεγαλώσει μαζί του, να γεννήσει νέες αναμνήσεις, να αποθηκεύσει στιγμές, να εισπνεύσει οξυγόνο. Το έχει ανάγκη και οφείλει να γίνει σεβαστό.
Σε λογοτεχνικά διηγήματα - που βαδίζουν σε μονοπάτια εμπνευσμένα από τη ζωή -, η υπερβολική αγάπη μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στον θάνατο, μεταφορικό ή κυνικά κυριολεκτικό. Να δημιουργήσει μία συνθήκη ασφυκτική, περιοριστική της ελευθερίας και της ανάπτυξης οποιασδήποτε μορφής ζωής - ακόμη και της ίδιας. Σε αυτό το μήκος κύματος, οι θαυμαστές ενός μουσικού ειδώλου ταυτίζονται μαζί του, επιδιώκουν το καλό του ή μάλλον σωστότερα το καλό, όπως εκείνοι το ερμηνεύουν μέσα από το (κατα)δικό τους πρίσμα. Εξηγούμαι. Ακόμη κι αν ένας μουσικός αισθάνεται καλύτερα να κάνει ένα βήμα πίσω και να αποσυρθεί για λίγο από τα φώτα της δημοσιότητας, ελάχιστοι φανατικοί του θα τον ενθαρρύνουν, μιας και η σκέψη ότι θα στερηθούν τη ερμηνεία και τον τρόπο που η τελευταία χαρίζει στις νότες ζωής περισσότερο τους τρομάζει, το λιγότερο τους απογοητεύει.
Ξεπερνά το φάσμα της λογικής; Όχι απαραίτητα. Πρόκειται για τον βασικό λόγο που έχεις διακρίνει και στηρίξει κάποιον. Στερείται σεβασμού; Αν το εξετάσει κανείς, υπό το πρίσμα της ελευθερίας της βούλησης, τότε ναι.
Το να κάνεις ένα διάλειμμα είναι μερικές φορές σωτήριο. Λένε ότι μόνο αν παρατηρήσεις μία συνθήκη ως εξωτερικός παράγοντας, μπορείς να αντιληφθείς αν σου λείπει, αν σε χαροποιεί, αν κάνει την καρδιά σου να χτυπά και το μυαλό σου να οραματίζεται. Δεν χρειάζεται να ακροβατείς ανάμεσα σε δύο άκρα, η ένταση επιτρέπεται να αυξομειώνεται. Και εσύ να πατάς το κουμπί της παύσης - όσο κι αν αυτή διαρκέσει, πολλές φορές η ίδια η ζωή δίνει την απάντηση. Εξάλλου, συχνά η επιβράδυνση είναι η καλύτερη επιτάχυνση.
Κι όσο η Adele θα προχωρά στην προσωπική της αναγέννηση, εμείς θα αναρωτιόμαστε αν θα βρούμε someone like her...
