Το "Nobody Wants This" και η ξεχασμένη γοητεία των rom-coms

Δεν είναι τυχαίο πως όταν κάποιος αναφέρει τον όρο "rom-com", είναι συγκεκριμένες οι ταινίες (και τα ονόματα) που έρχονται στο μυαλό. Και όλες χρονολογούνται μερικές δεκαετίες πίσω. Ας πούμε πως το "Όταν ο Χάρι Γνώρισε τη Σάλι" (1989) έστρωσε τον δρόμο για τα 90s, τα οποία καθόρισαν το είδος όπως καμία άλλη κινηματογραφική εποχή, με ενδεικτικά τα "Pretty Woman" (1990), "Έχετε Μήνυμα στον Υπολογιστή σας" (1998) και "Μια Βραδιά στο Νότινγκ Χιλ" (1999). Σαν η Μεγκ Ράιαν και η Τζούλια Ρόμπερτς να ήταν σε αποστολή με στόχο να εμφυσήσουν τόνους ρομαντισμού σε ένα παγκόσμιο (γυναικείο) κοινό, μέσω ενός ετεροκανονικού παραμυθιού που λέει ότι "μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας άνδρας και μια γυναίκα που δεν ταίριαζαν καθόλου, αντιμετώπισαν όλα τα εμπόδια που βρέθηκαν στον δρόμο τους και έζησαν αυτοί καλά - και εμείς καλύτερα".

Τις επόμενες δεκαετίες, αυτός ο μύθος κατέρρευσε. Λίγο τα νεότερα φεμινιστικά κινήματα, λίγο οι παγκόσμιες και πάσης φύσεως κρίσεις, ανάγκασαν το μιντιακό τοπίο σε προσαρμογή. Έτσι είδαμε την άνοδο άλλων ειδών και την επικράτηση αφηγημάτων που αντικατοπτρίζουν μια πιο ρεαλιστική, ενίοτε πεσιμιστική πραγματικότητα. Σε αυτήν την τάξη πραγμάτων, το πρόσφατο "Nobody Wants This" αποτελεί εξαίρεση και υπόσχεται ένα νοσταλγικό τριπ, στο οποίο αξίζει να αφεθεί κανείς χωρίς ενοχές. Ο Άνταμ Μπρόντι, το απόλυτο εφηβικό crush μας από την εποχή του "The O.C.", ενσαρκώνει ένα ακόμα dream boy (αυτήν την φορά σε ενήλικη, "θρησκευτική" εκδοχή) και έχει απέναντί του την αιώνια Βερόνικα Μαρς, Κρίστεν Μπελ. Ένας ραβίνος και μια εξωστρεφής podcaster ερωτεύονται. Και ξέρουμε από το πρώτο επεισόδιο, πως θα καταλήξουν μαζί.

Συνεχίστε την ανάγνωση στο athinorama.gr