Ο διευθυντής του μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής εκπληρώνει ένα μεγάλο του όνειρο: να δημιουργήσει μια παράσταση χορού πάνω στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Στο πλαίσιο του τριετούς Κύκλου Μάνος Χατζιδάκις, το Μπαλέτο της ΕΛΣ παρουσιάζει σε μια ενιαία παράσταση με τίτλο Χορός με τη σκιά μου τον Κύκλο του C.N.S., τον Καπετάν Μιχάλη, το Καταραμένο φίδι και το Χαμόγελο της Τζοκόντας.
Εμπνευσμένος από τα εμβληματικά αυτά έργα, ο Κωνσταντίνος Ρήγος περιηγείται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα του χατζιδακικού έργου, σε μια σπονδυλωτή παράσταση σε μουσική διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού και κοστούμια των Deux Hommes στην πρώτη τους θεατρική δουλειά.
Με αυτή την παράσταση εκπληρώνετε ένα όνειρό σας. Ποιο είναι αυτό;
Ήταν κάτι που ήθελα να κάνω εδώ και πάρα πολλά χρόνια, να καταπιαστώ με ένα έργο του Μάνου Χατζηδάκι. Μου αρέσει η μουσική του πάρα πολύ γιατί τη γνωρίζω από τα εφηβικά μου χρόνια, έχω συνδεθεί με αυτή τη μουσική. Άρα τι πιο λογικό από το να το κάνω; Και είμαι πολύ χαρούμενος που τελικά πραγματοποιείται εδώ στη Λυρική με το μπαλέτο μας γιατί γίνεται ουσιαστικά κάτω από τις καλύτερες δυνατές συνθήκες.
Πόσο ζωτικής σημασίας μπορεί να είναι τα κοστούμια σε μία παράσταση; Πώς ήταν η συνεργασία σας με τους Deux Hommes;
Για μένα σε κάθε παράσταση, τα κοστούμια όπως και τα σκηνικά, αποτελούν μέρος της ίδιας της δημιουργίας. Σκέφτομαι το έργο, τον κόσμο, τη στιγμή, τον χώρο και οτιδήποτε αφορά σε αυτό που θα συμβεί στην παράσταση. Οπότε όπως και τα σκηνικά έτσι και τα κοστούμια είναι ζωτικής σημασίας, με την έννοια ότι έχουν χρησιμότητα και λειτουργούν αισθητικά πάνω σε αυτό που θέλω να φτιάξω. Το κοστούμι πάνω στον χορευτή συμβολίζει κάτι, αλλάζει ή αλλοιώνει την κίνηση και προσθέτει ή αφαιρεί ανάλογα με το τι θέλεις να πετύχεις. Για μένα είναι πολύ σημαντική η συνεργασία με τους ενδυματολόγους γιατί πάντα πρέπει να μπουν σε έναν κόσμο που να τον καταλάβουν και να τον δημιουργήσουν με τη δική τους έμπνευση αλλά πάνω σε αυτό που ουσιαστικά θέλει να υπηρετήσει η εκάστοτε παράσταση. Με τους Deux Hommes είχαμε προσπαθήσει να συνεργαστούμε αρκετές φορές στο παρελθόν γιατί γνωριζόμαστε και πάρα πολλά χρόνια – σχεδόν από την αρχή τους και μάλιστα το πρώτο κοστούμι που μου είχαν φτιάξει ήταν όταν ανέβαζα την παράσταση Τα ρούχα του αυτοκράτορα στο +Soda, δεκαετίες πριν, και ουσιαστικά ήταν αυτή η στιγμή για να ξανασυναντηθούμε. Τους πρότεινα αυτό το project και ενδιαφέρθηκαν αμέσως γιατί τους άρεσε το ελληνικό στοιχείο καθώς επίσης και ότι έπρεπε να μπουν σε μια τελείως διαφορετική λογική χωρίς όμως να χάσουν το στυλ τους. Το πιο σημαντικό τελικά, είναι ότι ενώ εργάζονται ως ένα σχεδιαστικό δίδυμο μόδας, εδώ λειτούργησαν με απόλυτη θεατρικότητα φτιάχνοντας έναν διαφορετικό κόσμο. Βρίσκω πολύ ωραίο το γεγονός ότι ενώ δεν ασχολούνται με το θέατρο, έφτιαξαν πολύ ενδιαφέροντα θεατρικά κοστούμια.
Ποια έργα θεωρείτε ότι υπήρξαν καθοριστικά για τον Μάνο Χατζιδάκι;
Θα μιλήσω για μένα προσωπικά, γιατί δεν μπορώ να το κρίνω εγώ αυτό. Μεγάλοι σταθμοί για μένα ήταν το χαμόγελο της Τζοκόντας, ο Κύκλος του CNS, η Οδός Ονείρων, ο Μεγάλος Ερωτικός. Είναι τόσα πολλά και νομίζω ότι κάθε έργο είναι σταθμός. Η εποχή της Μελισσάνθης είναι και από τα πιο αγαπημένα μου έργα. Από αυτά που αναφέρω, η Τζοκόντα και το CNS είναι εδώ.
Σταθμό για το Χατζιδάκι θεωρώ το Καταραμένο Φίδι που μαζί με τις Έξι Λαϊκές ζωγραφιές καθόρισαν και όλη αυτή την ενασχόλησή του με το λαϊκό τραγούδι και το πώς μεταμορφώθηκε αυτό σε πιάνο, που για την εποχή εκείνη ήταν μια καινοτομία και χορογραφήθηκε κιόλας από τη Ραλλού Μάνου. Για μένα, είχε πολύ ενδιαφέρον ότι μετά από τόσα χρόνια κάνω κι εγώ το Καταραμένο Φίδι κι εγώ, τιμώντας τη Μάνου σε μια καινούργια εποχή με έναν νέο προσανατολισμό, πιο digital θα έλεγε κανείς.
Υπάρχουν συγκλίσεις ή αποκλίσεις μεταξύ της ΕΛΣ και της mainstream κουλτούρας;
Δε νομίζω ότι υπάρχει διαφορά. Η Λυρική έχει ένα υψηλό επίπεδο καλλιτεχνικού αποτελέσματος, συντελεστών, ανθρώπων, καλλιτεχνών κι από εκεί και ύστερα κάτι που κάνει μπορεί να γίνει mainstream ή και όχι, όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία σε σχέση με το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία η αποδοχή μιας παράστασης σε σχέση με το καλλιτεχνικό της αποτέλεσμα. Ευτυχής συγκυρία είναι όμως τα ωραία πράγματα να τα βλέπει όλος ο κόσμος.
Ποιες οι φιλοδοξίες σας για το Μπαλέτο της ΕΛΣ τη φετινή σεζόν;
Έχουμε φτιάξει μία σεζόν που έχει μία επανάληψη, τη Λίμνη των Κύκνων. Επανέρχεται για 6 παραστάσεις, μετά τη μεγάλη επιτυχία που είχε στη Θεσσαλονίκη, οπότε έχουμε ένα έργο σε επανάληψη που το αγαπάει όμως πολύ η ομάδα της Λυρικής και της αρέσει να το χορεύει. Έχουμε την παράσταση του Χατζιδάκι που είναι ένα όνειρο δικό μου, μετά ένα πολύ ενδιαφέρον μπαλέτο που θα ανεβάσουμε, τον Δον Κιχώτη, σε μια τελείως καινούργια εκδοχή κλασικού όμως περιεχομένου με τα κοστούμια της Μαίρης Κατράντζου και τα σκηνικά του Γιώργου Σουγλίδη. Στην Εναλλακτική Σκηνή, κάνουμε κάτι πολύ πειραματικό, καινούργιο και alternative με τρεις χορογράφους - τον Γιάννη Μανταφούνη, την Ερμίρα Γκόρο και τον Γκεντιάν Ντόντα. Ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο θέλουμε να προσεγγίσουμε όλο το κοινό και το νέο και το μεγαλύτερο – κάθε ηλικίας και κάθε γούστου με έναν τρόπο. Θέλουμε να καταλάβουν ότι αυτό που κάνουμε τώρα είναι σημερινό, σύγχρονο και άπτεται της πραγματικότητας.
Ποια είναι η δική σας καθημερινότητα στη ΕΛΣ; Έχετε στο πρόγραμμα να δείτε παραστάσεις εκτός Λυρικής;
Έρχομαι καθημερινά στη Λυρική, όταν έχω να χορογραφήσω πρέπει να μπω στο στούντιο με τους χορευτές ενώ ταυτόχρονα να πρέπει προχωρήσω και με όλα τα θέματα οργάνωσης. Περνάω πολύ χρόνο στη Λυρική από τότε που ανέλαβα αυτά τα καθήκοντα.
Φυσικά και θέλω να δω άλλες παραστάσεις και θα το δρομολογήσω μόλις τελειώσω με τις δικές μου. Εδώ και πολλά χρόνια, οι παραστάσεις που γίνονται στην Αθήνα, τόσο στο χορό όσο και στο θέατρο, έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Τα χρόνια της κρίσης οδήγησαν σε μια καινούργια περίοδο η οποία είναι νομίζω πολύ αναζωογονητική και ενδιαφέρουσα.
Πληροφορίες παράστασης: 9, 10, 16, 17, 24 Νοεμβρίου 2019, Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
