O Tom Waits το έχει πει πολύ σωστά: "Ο Bob Dylan εξακολουθεί να είναι για όλους εμάς ένας ανεξερεύνητος πλανήτης". Εδώ και μισό αιώνα, τόσο o ίδιος όσο και οι άνθρωποι που δουλεύουν για εκείνον έχουν καλλιεργήσει μια σκληρή omerta γύρω από το ό,τι τον αφορά πέρα από τις τέχνες που υπηρετεί. Η μέρα που o Mister Bob κλείνει τα 80 του χρόνια είναι μία καλή αφορμή να λύσουμε έστω και με το ζόρι κάποιες απορίες γύρω από το φαινόμενο "Bob Dylan". Έχουμε πέντε απλές ερωτήσεις.
Πόσο σνομπ είναι στην πραγματικότητα;
Οι οδηγίες προς τους εκάστοτε εργαζόμενους είναι - υποτίθεται - ξεκάθαρες: "Αν τύχει και βρεθείτε στον ίδιο χώρο μαζί του πριν ανέβει στη σκηνή, αποφύγετε να τον κοιτάξετε στα μάτια". Διακριτικές συστάσεις γίνονται ακόμα και στους καλλιτέχνες ανοίγουν τις συναυλίες του.
Η μαρτυρία έρχεται απευθείας από τον σπουδαίο Jeff Tweedy, ο οποίος μαζί με την μπάντα του, τους Wilco, έκανε support σε κάποιες από τις πρώτες εμφανίσεις του Dylan στα πλαίσια της Americanarama Tour λίγα χρόνια πιο πριν: "Χωρίς να το καταλάβω μπήκα στον χώρο που είχε στηθεί το καμαρίνι του. Δεν είχα χρόνο ν' αντιδράσω, τον είδα να πλησιάζει με τους μουσικούς του κατευθυνόμενος προς τη σκηνή. Ουσιαστικά, του έκοβα το δρόμο και από τη στιγμή που δεν έπρεπε να βρίσκομαι εκεί, κόλλησα το βλέμμα μου στο έδαφος. Τότε ήταν που τον άκουσα να μου λέει "Εϊ, Jeff, πώς πάει φίλε;”. Ήταν η μεγαλύτερη συγκίνηση της ζωής μου. Πόσο λάθος εντύπωση έχουμε όλοι γι' αυτόν τον άνθρωπο;".
Γιατί να είναι τόσο σιωπηλός;
Ο μύθος: Το πιο διάσημο δημόσιο πρόσωπο με την πιο άγνωστη ιδιωτική ζωή στον πλανήτη έχει τη φήμη του αμίλητου και του απομονωμένου καλλιτέχνη. Η αλήθεια: Ο Bob Dylan είναι 80 ετών, έχει γράψει ήδη μια αυτοβιογραφία και έχει υπογράψει συμβόλαιο για άλλες δύο. Kάνει περιοδείες ασταμάτητα, έχει τη δική του ραδιοφωνική εκπομπή και πάντα βρίσκει χρόνο για ένα νέο άλμπουμ. Δεν είναι αρνητικός στο να δίνει συνεντεύξεις, έστω κι αν οι 4 στις 10 είναι ακαταλαβίστικες. Ως ζωγράφος και γλύπτης εκθέτει τα έργα του σε γκαλερί και μουσεία ανά τον κόσμο. Οk, θα θέλαμε να μας μιλάει περισσότερο όταν είναι on stage ή όταν τον ρωτάμε να έχει τη διάθεση να μας πει τι ακριβώς εννοεί σε (σχεδόν όλα) τα τραγούδια του, ωστόσο δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις ότι δεν εκφράζεται.
Τι αισθάνεται για το κοινό του;
Μεταξύ μας, ο Dylan δε δείχνει καμία απολύτως διάθεση να καλοπιάσει κανέναν και το 'χει δηλώσει κιόλας: "Δεν ήθελα ποτέ να είμαι ένας απ' αυτούς, τους βγαλμένους από το πλήθος". Δε θα κάνει κωλοτούμπες για να τον λατρέψεις, δε θα χαιρετίσει καν στη γλώσσα σου, έτσι, για να σε ψαρώσει. Δε θα παίξει ούτε τα τραγούδια που περίμενες ίσως μια ζωή ν' ακούσεις, ούτε στην εκδοχή που πλήρωσες για να τ' ακούσεις. Αυτή η αδιαφορία που βγάζει, όμως, είναι η μαγεία του όταν βρίσκεται εκεί πάνω και το βασικό συστατικό αυτή της δημιουργικής αναστάτωσης (για να μην πούμε οργής) που του αρέσει να προκαλεί στον κόσμο.
Σε ανταμείβει, όμως, ο μπαγάσας. Είναι από τους λίγους που όταν έχει όρεξη υπογράφει αυτόγραφα με τις ώρες. Επιθυμία του μόνιμη, να υπάρχει μια τιμή στο εισιτήριο και όχι να χωρίζεται ο χώρος σε VIP και αρένα. Επίσης, όπου εμφανίζεται υπάρχει ρητή εντολή να απομακρύνεται η παραμικρή υποψία καθίσματος. Θέλει αυστηρά όρθιο κοινό, γεγονός που δε βολεύει ιδιαίτερα αν ανήκεις στην παλιά γενιά των θαυμαστών του. Ο λόγος; "Αν δε μπορείς να σταθείς, τότε ήρθες σε λάθος μέρος".
Διαβάστε τη συνέχεια στο esquire.com.gr
