Έχει μία ηρεμία η Citronne Gallery στον Πόρο. Μία σαγηνευτική γαλήνη, την οποία συνθέτει ακριβώς απέναντι από τη θάλασσα, τη στιγμή που ο ήλιος δύει στα νερά της – αν η επίσκεψή σας πραγματοποιηθεί τις απογευματινές προς βραδινές ώρες. Μία ισορροπία, η οποία εκφράζει και το έργο του Γιάννη Αδαμάκου, η νέα έκθεση του οποίου παρουσιάζεται στη γκαλερί που διευθύνει και ενορχηστρώνει με τις σπουδές και το πάθος της η δρ. Τατιάνα Σπινάρη-Πολλάλη.
Καταξιωμένος ανανεωτής της αφαιρετικής ζωγραφικής, ο Γιάννης Αδαμάκος δημιουργεί απροσδιόριστα τοπία – αντανακλάσεις του αισθητηριακού κόσμου, διαθλασμένου από τη μνήμη. Ενδιαφέρεται για τη διερεύνηση των ορίων ανάμεσα στην έκρηξη και την ηρεμία, το φως και το σκοτάδι, τον αυθορμητισμό και την τάξη. Τον απασχολεί η απόδοση του κενού, ως εμπεριέχον πλούτο νοημάτων και αισθήσεων.
Στα έργα του, κάθε χρώμα έχει μία υπόκοφη ένταση. Μία κλιμάκωση, η οποία διακρίνεται αν παρατηρήσετε το έργο του σε κοντινή απόσταση. Πρόκειται για μία συνειδητή επιλογή και αποκύημα της αέναης εξερεύνησής του νέων τρόπων απόδοσης των σχέσεων μεταξύ σκιάς, χρώματος, φωτός και χώρου. Κάπως έτσι, η ζωγραφική του τέχνη αποκτά ατμόσφαιρα και μία αφαιρετική διάθεση, ένα κύμα καλλιτεχνικής ελευθερίας, το οποίο εν τέλει διαπνέει το σωστά μελετημένο έργο του. Καλλιεργεί μία ζωγραφική πρακτική με εντάσεις αλλά και ηρεμία, μία ζωγραφική με ατμόσφαιρα και πνοή, εγείροντας έτσι συναισθήματα και διαθέσεις, αλλά και προκαλώντας ένα εμβυθιστικό βλέμμα στις ζωγραφικές και σχεδιαστικές ποιότητες. Τα όρια ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, στον θόρυβο και την σιωπή, το όνειρο και το βίωμα, την φύση και την φαντασία συγχέονται μέσα στο χρώμα.
Στην έκθεση O Ενδιάμεσος Χώρος, τέταρτη σύμπραξη του καλλιτέχνη με τη γκαλερί, παρουσιάζεται μία νέα ενότητα ζωγραφικών έργων και κολάζ. Κάθετοι και οριζόντιοι άξονες που συνθέτουν έναν νοητό κάναβο, όσο εκείνεος στοχάζεται γύρω από την εκφραστική γεωμέτρηση του χώρου, ο οποίος με τη σειρά του αποπνέει μία κατάσταση ψυχικής ισορροπίας, ανάμεσα στην ηρεμία του οριζόντιου στοιχείου και την ανάταση του καθέτου. Το παιχνίδισμα με τον χρωματικό χαρακτήρα του μπλε είναι εκείνο που γεννά την ισορροπία με το λευκό στους τοίχους, αλλά και στο έργο του. Όσο η περιήγηση συνεχίζεται, η παλέτα αλλάζει και μία ιδιαίτερη απόχρωση του πράσινου εμφανίζεται, σαν μία είσοδο σε ένα περισσότερο σκοτεινό σύμπαν. Μία διαδρομή ψυχεδελική, η οποία στη διαδικασία της αποκωδικοποίησης της συγχρονίζεται όχι μόνο με τον νου, αλλά και την καρδιά.
Επιπροσθέτως, συνθέσεις από χαρτί συνιστούν ιδιόρρυθμα κολάζ που ενέχουν την διαδικασία της καταστροφής και υπογραμμίζουν την δύναμη της χειρονομίας. Κατά τον Αδαμάκο, τα έργα αυτά προέκυψαν "αναπάντεχα" όταν, αποδομώντας παλαιότερα έργα του σε χαρτί, παρατήρησε ότι τα σκισμένα χαρτιά δημιουργούσαν νέα έργα, δυναμικές συνθέσεις. Οι συνθέσεις αυτές είναι κατά κάποιον τρόπο, ενδιάμεσες μεταξύ του παλαιού και του νέου, του τυχαίου και του προμελετημένου, της καταστροφής και της δημιουργίας.
Με τις δύο αυτές ενότητες έργων, η έκθεση O Ενδιάμεσος Χώρος υπενθυμίζει τις αντιθέσεις στην δημιουργική διαδικασία του Αδαμάκου, καθώς και στην οπτική αρθρωμένη γλώσσα. Πρόκειται για εκρηκτικές δημιουργίες - κραυγές που συνδιαλέγονται με την ηρεμία και το όνειρο, με στόχο μία αρμονική σύμπραξη σε ένα περιβάλλον που θυμίζει τόσο τη ζωή, όπως τη γνωρίζουμε και τη βιώνουμε.
