Όταν ο Leonardo DiCaprio πατά σε κινηματογραφικό σετ, η ιστορία του σινεμά συνήθως ακολουθεί. Από το The Revenant έως το The Wolf of Wall Street, ο βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός επιλέγει σταθερά έργα που τον προκαλούν ως καλλιτέχνη και μιλούν σε κοινά πολύ πέρα από την αίθουσα προβολής. Η τελευταία του συνεργασία, το One Battle After Another του τολμηρού Paul Thomas Anderson, δεν αποτελεί εξαίρεση.
Διαβάστε Επίσης
Η ταινία, ήδη από τις πιο πολυσυζητημένες της χρονιάς, είναι όσο φιλόδοξη τόσο και προκλητική. Οι κριτικοί από το Variety έως το The Hollywood Reporter έσπευσαν να σχολιάσουν τον τολμηρό συνδυασμό πολιτικής επικαιρότητας, συναισθηματικής έντασης και κινηματογραφικού θεάματος μεγάλης κλίμακας. Για τον DiCaprio, είναι ακόμη ένα κατόρθωμα σε μια καριέρα γεμάτη αξεπέραστες ερμηνείες. Αυτή τη φορά, όμως, η "μάχη" του δεν περιορίζεται στην οθόνη: είναι και μια αντιπαράθεση με θέματα που αντανακλούν τον δικό μας κόσμο.
Μια ιστορία πολιτικής και πατρότητας
Στον πυρήνα του, το One Battle After Another αφηγείται την ιστορία του Bob Ferguson (DiCaprio), ενός πρώην επαναστάτη του οποίου το παρελθόν επιστρέφει εκδικητικά όταν η αποξενωμένη κόρη του, Willa (η νεοεμφανιζόμενη Chase Infiniti), απειλείται από τον ζοφερό συνταγματάρχη Λόκτζο, που ενσαρκώνει με τρομακτική γοητεία ο Sean Penn. Ο Bob είναι κουρασμένος, απογοητευμένος, μα παραμένει παθιασμένα προστατευτικός—ένας άντρας διχασμένος ανάμεσα σε εγκαταλελειμμένα ιδανικά και μια οικογένεια που δεν αντέχει να χάσει ξανά.
Η πλοκή ξετυλίγεται σε ένα τοπίο αυταρχικού ελέγχου, παρακολούθησης και ακραίου φανατισμού. Ο Anderson δανείζεται στοιχεία από το μυθιστόρημα Vineland του Thomas Pynchon, αλλά δεν περιορίζεται σε μια απλή μεταφορά. Τα διαθλά μέσα από τον φακό των σημερινών κοινωνικών και πολιτικών ανησυχιών, δημιουργώντας ένα θρίλερ που μοιάζει ταυτόχρονα διαχρονικό και απόλυτα επίκαιρο.
Όπως σχολίασε το Hollywood Reporter, ο σκηνοθέτης έχει πλάσει "μια εντυπωσιακά επίκαιρη" απεικόνιση ενός κόσμου που παλεύει με την πόλωση και την εξουσία. Εκείνο, όμως, που χαρίζει στην ταινία τη βαθύτερη απήχηση δεν είναι μόνο οι μεγάλες ιδέες, αλλά η τρυφερή, εύθραυστη σχέση πατέρα-κόρης στο κέντρο της καταιγίδας.
Ο DiCaprio στο στοιχείο του
Για τον Leonardo DiCaprio, ο Bob Ferguson είναι ένας ρόλος που απαιτεί σκληρότητα και τρωτότητα ταυτόχρονα. Ενσαρκώνει έναν άντρα που έχει δει πάρα πολλά, έχει δώσει υπερβολικά πολλές μάχες, αλλά βρίσκει μέσα του τη δύναμη για ακόμη μία όταν αυτή έχει σημασία. Η συναισθηματική εξάντληση στα μάτια του αντιπαραβάλλεται με την πρωτόγονη αποφασιστικότητα ενός πατέρα που αρνείται να παραδοθεί.
Η ερμηνεία του θυμίζει τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του, αλλά ταυτόχρονα μοιάζει πρωτόγνωρη. Αν το The Revenant απαιτούσε σωματική αντοχή, το One Battle After Another απαιτεί ψυχολογικό βάθος. Ο DiCaprio ζυγίζει κάθε χειρονομία, κάθε βλέμμα, για να αποδώσει την πολυπλοκότητα ενός άντρα που κινείται ανάμεσα στον κυνισμό και την ελπίδα.
Ο Sean Penn, ως αντίπαλός του, προσφέρει μία από τις πιο συζητημένες δευτερεύουσες ερμηνείες της χρονιάς. Ο συνταγματάρχης Λόκτζο είναι απειλητικός, μαγνητικός, και κάποιες φορές σχεδόν γκροτέσκος—τόσο έντονος που οι κριτικοί διαφωνούν αν πρόκειται για μεγαλοφυές πορτρέτο ή υπερβολή. Ωστόσο, στις κοινές τους σκηνές με τον DiCaprio, η ένταση είναι ηλεκτρισμένη: δύο δυνάμεις που συγκρούονται με αξέχαστη ένταση.
Ένα έπος του Paul Thomas Anderson
Ο Paul Thomas Anderson δεν είναι ξένος στη φιλόδοξη κινηματογραφία. Από το There Will Be Blood έως το Phantom Thread, οι ταινίες του απαιτούν προσοχή. Με το One Battle After Another, όμως, αγγίζει νέα ύψη—με έναν προϋπολογισμό που ξεπερνά τα 150 εκατομμύρια δολάρια, τον μεγαλύτερο της καριέρας του.
Οπτικά, η ταινία είναι εντυπωσιακή. Ο διευθυντής φωτογραφίας Michael Bauman συλλαμβάνει τόσο τη μεγαλοπρέπεια των σκηνών δράσης όσο και την ήρεμη ένταση των προσωπικών στιγμών. Η μουσική του Jonny Greenwood—πλέον σήμα κατατεθέν του Anderson—πάλλεται με επείγουσα ενέργεια, άλλοτε ανατριχιαστική, άλλοτε μελαγχολική, πάντα αξέχαστη.
Το εντυπωσιακό στη σκηνοθεσία του είναι η άρνησή του να περιοριστεί σε ένα είδος. Η ταινία είναι ταυτόχρονα πολιτικό θρίλερ, επικό δράμα δράσης, μαύρη κωμωδία και οικογενειακό δράμα. Οι κριτικοί σημειώνουν ότι αυτή η μίξη τόνων μπορεί μερικές φορές να μοιάζει άνιση, αλλά είναι και το στοιχείο που χαρίζει ζωντάνια. Ο Anderson δεν επιδιώκει να καθησυχάσει, αλλά να προκαλέσει.
Ο αντίκτυπος και οι διχογνωμίες
Η ανταπόκριση ως τώρα είναι παθιασμένη, αν και όχι ομόφωνη. Το Variety το χαρακτήρισε μια ταινία που "κρατάει έναν καθρέφτη" απέναντι στον σημερινό κόσμο, ενώ το IndieWire επαίνεσε τον "σπλαχνικό, συναισθηματικό πυρήνα" της. Άλλοι, όπως το The Daily Beast, βρήκαν τον συνδυασμό σάτιρας και βίας απότομο, περιγράφοντάς το ως "κραυγή Αντίφα για μια τρελή Αμερική".
Μια τέτοια διχογνωμία είναι, κατά κάποιον τρόπο, ο στόχος. Ο Anderson δεν έχει γυρίσει ποτέ ταινίες για να παρηγορεί το κοινό: τις γυρίζει για να το ταράζει, να το προβληματίζει, να το κινητοποιεί. Και στον DiCaprio βρίσκει τον ιδανικό συνεργάτη: έναν ηθοποιό που δεν φοβάται να βυθιστεί στο χάος για να αναδείξει την αλήθεια.
Γιατί έχει σημασία
Ο κινηματογράφος πάντα αντανακλά την εποχή του, όμως το One Battle After Another μοιάζει ασυνήθιστα επίκαιρο. Τα θέματα της παρακολούθησης, του φανατισμού και της αυταρχικής εξουσίας έχουν παγκόσμια απήχηση, από την Ουάσινγκτον έως την Αθήνα. Και όμως, μέσα σε όλη αυτή την πολιτική δύναμη πυρός, η ταινία επιστρέφει αδιάκοπα σε κάτι καθολικό: την αγάπη ανάμεσα σε γονιό και παιδί, και τα όρια στα οποία φτάνουμε για να προστατεύσουμε αυτούς τους δεσμούς.
Για το κοινό η ταινία προσφέρει και τα δύο. Υπάρχει ο DiCaprio, ένας από τους πιο μαγνητικούς άντρες του Χόλιγουντ, σε μια ερμηνεία ηρωική και ταυτόχρονα βαθιά ανθρώπινη. Υπάρχει ο Paul Thomas Anderson, με ένα όραμα τόσο μεγαλειώδες που απαιτεί τη μεγαλύτερη οθόνη. Και υπάρχει μια ιστορία που συνομιλεί με τις αγωνίες του σήμερα ενώ προσφέρει την διαχρονική συγκίνηση του σινεμά στο απόγειό του.
Με μια ματιά...
Το One Battle After Another δεν είναι αψεγάδιαστο. Είναι μακρύ, χαοτικό, μερικές φορές κατακλυσμιαίο. Αλλά είναι και επείγον, φιλόδοξο, βαθιά συγκινητικό. Στον Μπομπ Φέργκιουσον του DiCaprio βλέπουμε έναν άνθρωπο που παλεύει όχι μόνο με εχθρούς, αλλά και με την απόγνωση, τις ενοχές και τη διάβρωση της ελπίδας. Στο όραμα του Anderson βλέπουμε ότι το σινεμά εξακολουθεί να μπορεί να τολμά να αντικατοπτρίζει—ακόμη και να διαμορφώνει—τον κόσμο γύρω μας.
Σε μια χρονιά γεμάτη σίκουελ και ασφαλείς επιλογές, το One Battle After Another είναι κάτι διαφορετικό: μια ταινία που ρισκάρει, που φοράει την καρδιά και την πολιτική της στο μανίκι, που μας ζητά να νιώσουμε όσο και να σκεφτούμε. Μας θυμίζει ότι ο Leonardo DiCaprio παραμένει όχι μόνο σταρ, αλλά ηθοποιός πρόθυμος να μας οδηγήσει σε αχαρτογράφητα εδάφη. Και με τον Paul Thomas Anderson στο τιμόνι, αυτά τα εδάφη γίνονται—μέσα σε όλη την ταραχή τους—απλώς ακαταμάχητα.
Ο DiCaprio χαρίζει άλλη μια ερμηνεία-ορόσημο, ενώ ο Anderson επιβεβαιώνει τη θέση του ως ένας από τους πιο τολμηρούς δημιουργούς της εποχής μας. Αν υπάρχει μία ταινία φέτος που αξίζει πραγματικά την προσοχή σας, αυτή είναι το One Battle After Another.
Μεταφέροντας τον παλμό του Hollywood και του διεθνούς Jet Set από την καρδιά της παγκόσμιας showbiz, ο George Satsidis (@georgesats) μοιράζεται με τους αναγνώστες του Harper's Bazaar όσα μαθαίνει και βλέπει #behindthecamera.
