Ο Ryan Murphy επέστρεψε στο Netflix με ένα ακόμη κεφάλαιο της σειράς Monster και μετατρέπει την ιστορία του πιο διαβόητου δολοφόνου μιας αμερικανικής επαρχίας, του Ed Gein, σε τηλεοπτικό θέαμα που προκαλεί συζητήσεις, αντιδράσεις και ηθικά διλήμματα. Όμως, μέσα στη θύελλα της φρίκης και των αντικρουόμενων κριτικών, η ερμηνεία του Charlie Hunnam ξεχωρίζει σαν μια απρόσμενη ακτίνα ανθρωπιάς στο πιο σκοτεινό σύμπαν του Murphy.
Η ιστορία του Ed Gein, του άντρα που ενέπνευσε κλασικά φιλμ τρόμου όπως το Psycho του Hitchcock, το The Texas Chainsaw Massacre και το The Silence of the Lambs, επιστρέφει στη μικρή οθόνη με μια νέα, στυλιζαρισμένη ματιά. Ο Murphy επιχειρεί να αποδομήσει τον μύθο του "τέρατος της Πλαίνφιλντ" και να εξετάσει τον άνθρωπο πίσω από τις μάσκες από ανθρώπινο δέρμα – ένα εγχείρημα φιλόδοξο, αλλά και επικίνδυνο.
Από τα πρώτα κιόλας επεισόδια, γίνεται σαφές πως η σειρά επιδιώκει να συνδυάσει αισθητική υψηλού επιπέδου με ωμή βία. Η ατμόσφαιρα θυμίζει φιλμ νουάρ, τα σκηνικά αποπνέουν μια αμερικανική μεταπολεμική παρακμή, και η φωτογραφία παίζει ανάμεσα στο φως και τη σκιά, αποτυπώνοντας με ακρίβεια τη διχασμένη ψυχή του ήρωα. Όμως αυτή η οπτική τελειότητα δεν είναι αρκετή για να καλύψει τα κενά μιας αφήγησης που συχνά παρασύρεται σε υπερβολές.
Οι αντιδράσεις
Από τη στιγμή που κυκλοφόρησε, το Monster: The Ed Gein Story δίχασε κοινό και κριτικούς. Η Guardian μίλησε για ένα "depravity-loving show", κατηγορώντας τον Murphy πως "παρακολουθεί με λατρεία τις πιο φρικιαστικές πράξεις" χωρίς να προσφέρει ουσιαστικό σχόλιο πάνω στη βία. Αντίθετα, μέσα από τα social media και τις πλατφόρμες κριτικών, πολλοί θεατές επαίνεσαν τη σκηνοθεσία, τον ρυθμό και –κυρίως– τον Hunnam, τονίζοντας ότι "αν δεν ήταν εκείνος, η σειρά θα βούλιαζε στη φρίκη της".
Στην εποχή του true crime, όπου η πραγματικότητα συχνά επισκιάζει τη μυθοπλασία, το ερώτημα της ηθικής ευθύνης του δημιουργού επανέρχεται πιο έντονα από ποτέ. Πόσο δικαιολογείται η αισθητικοποίηση της φρίκης; Είναι θεμιτό να μετατρέπεται μια τραγωδία σε streaming content; Ο Murphy δείχνει να ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στην καλλιτεχνική τόλμη και τον κίνδυνο της εκμετάλλευσης. Η σειρά μοιάζει να θέλει να "εξηγήσει” τον Gein, αλλά συχνά παρασύρεται σε ένα σχεδόν μπαρόκ θέαμα τρόμου που δεν αφήνει περιθώριο στο συναίσθημα.
Η σκηνοθετική γραμμή
Η σκηνοθεσία είναι αψεγάδιαστη, η παραγωγή εντυπωσιακή και η μουσική υπόκρουση υποβλητική – όλα τα στοιχεία ενός επιτυχημένου Netflix thriller είναι εκεί. Ωστόσο, η αφήγηση πάσχει από ασυνέπεια. Τα χρονικά άλματα, οι φανταστικές αναδρομές και οι σκηνές υπερβολικής βίας λειτουργούν περισσότερο ως εφέ παρά ως εργαλεία αφήγησης. Αντί να αποκαλύπτουν τον εσωτερικό κόσμο του Gein, τον κάνουν απλώς θέαμα.
Κάποιοι κριτικοί μιλούν για μια σειρά που "δεν ξέρει αν θέλει να είναι ψυχολογικό δράμα ή exploitation film". Ο Murphy, γνωστός για το οπτικά εντυπωσιακό του ύφος, εδώ μοιάζει να πειραματίζεται με ένα μείγμα αισθητικής Hitchcock και ψυχιατρικής μελέτης, χωρίς να βρίσκει τη χρυσή τομή. Το αποτέλεσμα είναι μια οπτικά συναρπαστική αλλά συναισθηματικά αποστασιοποιημένη εμπειρία.
Ο άνθρωπος πίσω από το τέρας
Κι όμως, μέσα σε αυτό το χαοτικό σύμπαν, ο Charlie Hunnam καταφέρνει να δώσει ψυχή στον μύθο. Μακριά από τον ρόλο του πανέμορφου "bad boy" που τον καθιέρωσε στο Sons of Anarchy, βυθίζεται εδώ σε έναν χαρακτήρα αντιφατικό, τραγικό, σχεδόν παιδικό στη σύγχυσή του. Δεν τον υποδύεται με υπερβολή – τον "αποκαλύπτει" μέσα από μια ιδιαίτερη φωνή, μικρές σιωπές, νευρικές κινήσεις, βλέμματα που αιωρούνται ανάμεσα στον φόβο και την παράνοια.
Η ερμηνεία του έχει χαρακτηριστεί "η πιο ώριμη της καριέρας του". Ο Hunnam μίλησε ανοιχτά για την ψυχολογική πίεση του ρόλου, εξηγώντας ότι πέρασε μήνες ερευνώντας την πραγματική υπόθεση, ακόμη και ανακαλύπτοντας χαμένο υλικό από την ανάκριση του Gein. Αυτή η εμμονική προετοιμασία φαίνεται στην οθόνη – το βλέμμα του δεν είναι απλώς ενός δολοφόνου, αλλά ενός ανθρώπου που δεν κατανοεί πλήρως το μέγεθος του κακού που ενσαρκώνει.
Οι αντιδράσεις στο κοινό ποικίλλουν: άλλοι τον θεωρούν "ανατριχιαστικά πειστικό", άλλοι "υπερβολικά ανθρώπινο". Όμως κανείς δεν μένει αδιάφορος. Σε έναν ρόλο που θα μπορούσε εύκολα να κατρακυλήσει στην καρικατούρα, ο Hunnam βρίσκει έναν επικίνδυνο, αλλά συναρπαστικό, τόνο – ανάμεσα στη φρίκη και τη λύπηση.
Οι ηθικές αντιθέσεις
Η σειρά ανοίγει ξανά το διαχρονικό ερώτημα: τι σημαίνει να "κατανοείς" ένα τέρας; Μπορείς να αφηγηθείς την ιστορία του χωρίς να τον ηρωοποιείς; Το Monster: The Ed Gein Story δεν δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις. Προτιμά να αφήνει το κοινό να αιωρείται ανάμεσα στην αηδία και τον οίκτο – μια συναισθηματική κατάσταση που είναι, ίσως, το πιο ανήσυχο επίτευγμα της σειράς.
Τα θύματα του Gein αναφέρονται ελάχιστα, γεγονός που πολλοί κριτικοί θεωρούν προσβλητικό. Από την άλλη, η σειρά υπονοεί ότι και ο ίδιος ο Gein ήταν προϊόν μιας καταπιεστικής, θρησκόληπτης ανατροφής που τον κατέστρεψε ψυχικά. Αυτή η προσπάθεια κατανόησης, όσο ενδιαφέρουσα κι αν είναι, μοιάζει επικίνδυνα κοντά στη δικαιολόγηση.
Το κοινό αντιδρά
Στο X (πρώην Twitter) και στο Reddit, οι συζητήσεις είναι φλογερές. "Δεν χρειάζεται άλλη σειρά για serial killers", γράφουν πολλοί. "Όμως ο Hunnam είναι συγκλονιστικός", απαντούν άλλοι. Οι θεατές φαίνεται να έχουν κουραστεί από την υπερπαραγωγή true crime περιεχομένου, αλλά δεν μπορούν να αντισταθούν σε μια ερμηνεία που μοιάζει βγαλμένη από θεατρική σκηνή. Η πολυπλοκότητα της υποκριτικής του, ο τρόπος που μετατρέπει τη σιωπή σε ένταση, τον καθιστούν το μοναδικό πραγματικά συγκινητικό στοιχείο μιας σειράς που διαφορετικά θα ήταν απλώς ένα καλαίσθητο τρόμου-show.
Ο απολογισμός
Το Monster: The Ed Gein Story δεν είναι μια εύκολη σειρά. Δεν είναι καν μια "ευχάριστη" θέαση – είναι όμως ένα τηλεοπτικό φαινόμενο που αντικατοπτρίζει τη γοητεία και τον κίνδυνο της εποχής μας: την εμμονή με το σκοτάδι. Ο Ryan Murphy, με τη γνώριμη του δεξιοτεχνία, δημιουργεί έναν κόσμο που σε αιχμαλωτίζει οπτικά, αλλά συχνά σε αφήνει συναισθηματικά αμήχανο. Ο Charlie Hunnam, αντιθέτως, χαρίζει στην ιστορία μια υποβόσκουσα ανθρωπιά, σχεδόν απαγορευμένη.
Και ίσως αυτό να είναι το πιο ενδιαφέρον σημείο της σειράς – ότι μέσα από τη βία και την τρέλα, αναζητά, έστω αμυδρά, την κατανόηση. Όχι για να συγχωρήσει, αλλά για να εξηγήσει. Στο τέλος, μένει μια περίεργη γεύση. Ο θεατής δεν ξέρει αν πρέπει να θαυμάσει ή να αποστρέψει το βλέμμα.
Η φρίκη έχει ειπωθεί ξανά πολλές φορές. Αυτό που διαφοροποιεί τη νέα εκδοχή του Ryan Murphy είναι το βλέμμα του Charlie Hunnam – ένα βλέμμα που, παρά τη φρίκη, ψιθυρίζει κάτι ανθρώπινο. Ίσως γι' αυτό, ακόμη κι αν το Monster: The Ed Gein Story δεν καταφέρει να κερδίσει όλους τους κριτικούς, θα μείνει στη μνήμη ως το σκοτεινότερο, αλλά και πιο σπαρακτικό, κεφάλαιο ενός κόσμου που έχει μάθει να φοβάται – και να γοητεύεται – από τα ίδια του τα τέρατα.
