Φράζαμε με το δάχτυλό μας την άκρη της μάνικας, ανοίγαμε τη βρύση με την κόκκινη στρόφιγγα και περιμέναμε η πίεση του νερού να φτάσει στο ως εδώ και μη παρέκει, πριν αρχίσουμε να καταβρέχουμε ό,τι είχαμε μπροστά μας: Έναν άσπρο, φρεσκοσοβατισμένο τοίχο, το γρασίδι, τα καλλωπιστικά άνθη και τα φυτά, όποιον τύχαινε να περνάει από μπροστά μας. Αυτό το ζαβολοπαιχνίδι που παίζαμε μικρά με το λάστιχο στους εναπομείναντες κήπους της αστικής γειτονιάς που μεγάλωσα θυμήθηκα βλέποντας χθες βράδυ, στην πρεμιέρα του, το INK του Δημήτρη Παπαϊωάννου.
Δείτε περισσότερα στο esquire.com.gr
