Η πλούσια πολιτιστική παράδοση της Ελλάδας αποτυπώνεται υπέροχα μέσα από τις φορεσιές, τα ήθη και τα έθιμα του κάθε τόπου. Κι αν πολλά από αυτά τα στοιχεία τείνουν να χάνονται στο πέρασμα του χρόνου, υπάρχουν - ευτυχώς - άνθρωποι που προσπαθούν να τα διατηρήσουν ζωντανά, ενισχύοντας τη συλλογική μνήμη, τις εικόνες και τα συναισθήματα που έχει ο καθένας και που τον συνδέουν με έναν συγκεκριμένο τόπο και τους ανθρώπους του.
Στην περίπτωση του 24χρονου Πέτρου Καμινιώτη, η παράδοση βρίσκει τη θέση της στο σήμερα, χάρη σε ένα project ζωής που πλέον ονομάζεται PlaymoGreek. Τα αγαπημένα playmobill ντύνονται με παραδοσιακές, χειροποίητες φορεσιές, φωτογραφίζονται και "ανεβαίνουν" στο Instagram, γίνονται viral και συγκεντρώνουν likes και comments, δείχνοντας πόσο σημαντική είναι η μοναδικότητα και πώς για να προχωρήσουμε μπροστά είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τι αφήσαμε πίσω.
Ο Πέτρος γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα αλλά η καταγωγή του είναι από ένα χωριό της Καρδίτσας. Σπουδάζει Μάρκετινγκ και Επικοινωνία στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά εκτός από τις σπουδές του ασχολείται και με διάφορες μορφές τέχνης, όπως ζωγραφική, σχέδιο, φωτογραφία και χειροτεχνία. "Όμως, η μεγάλη μου αγάπη είναι ο λαϊκός πολιτισμός και η παράδοση σε όλες τις εκφάνσεις της. Πιο συγκεκριμένα, ασχολούμαι με τον παραδοσιακό χορό από την ηλικία των 5 ετών, ενώ από το 2015 και μετά ασχολούμαι πιο συστηματικά τόσο με τον χορό όσο και με την έρευνα, συλλέγοντας πληροφορίες λαογραφικού περιεχομένου από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Η αγάπη μου, αυτή, για την παράδοση με ώθησε στο να αρχίσω ένα project, το οποίο ονόμασα PlaymoGreek" λέει ο ίδιος, σε μία συνέντευξη που μάς παραχώρησε εν μέσω εξεταστικής.
Πώς προέκυψε η ιδέα για τα PlaymoGreek;
Για αρχή δεν αποτέλεσε ποτέ μια ιδέα, δηλαδή δεν σκέφτηκα ποτέ πως πρέπει να βρω κάτι δημιουργικό και "πιασάρικο" να ασχοληθώ. Άρχισε (και συνεχίζει) να είναι το παιχνίδι μου, που όσο μεγαλώνω το αντιμετωπίζω από διαφορετικές οπτικές.
Επίσης, να πω ότι η αγάπη μου για τα Playmobil ήταν (και είναι) μεγάλη, όπως μεγάλη ήταν και η συλλογή μου από αυτά τα παιχνίδια.
Συγκεκριμένα, όταν ήμουν πέντε χρονών πήρα μέρος στην πρώτη παράσταση παραδοσιακού χορού. Το καλοκαίρι, λοιπόν, είχα πάει στο εξοχικό μου και επειδή δεν μπορούσα να πάρω μαζί όλα τα playmobil είχα πάρει μόνο τις αγαπημένες μου φιγούρες. Γύρισα ένα τάβλι ανάποδα για να το μετατρέψω σε πίστα και με κομμάτια από χαρτοπετσέτες έντυσα τις φιγούρες για να μοιάζουν με παραδοσιακούς χορευτές. Τότε ξεκίνησε αυτό που πολύ αργότερα ονόμασα PlaymoGreek.
Στην ηλικία των 14 ετών και έχοντας κάποιες γνώσεις παραπάνω, αποφάσισα να ασχοληθώ ξανά, δημιουργώντας κάποιες φορεσιές, όμως και πάλι χωρίς πλήρη πιστότητα. Μέχρι που στην ηλικία των 18, έχοντας αποκτήσει αρκετά μεγαλύτερη γνώση, αποφάσισα να συνεχίσω αυτό που άφησα στη μέση, αυτή τη φορά όμως με καλύτερα υλικά και περισσότερη δουλειά με στόχο την, όσο πιο πιστή αντιγραφή των παραδοσιακών ενδυμασιών.
Πόσο χρόνο έχετε αφιερώσει για τη δημιουργία τους;
Συνολικά, για την δημιουργία της συλλογής έχω αφιερώσει τα τελευταία 6 χρόνια και αυτό γιατί η διαδικασία της κατασκευής ενός PlaymoGreek είναι αρκετά μεγάλη. Προηγείται η έρευνα, η οποία όμως δεν συνυπολογίζεται στην κατασκευή, εφόσον είναι συνεχής. Αφού, λοιπόν, αποφασίσω ποια φορεσιά θέλω να φτιάξω, δημιουργώ το πατρόν. Ίσως αυτό είναι που με δυσκόλεψε περισσότερο όταν ξεκίνησα, μιας και δεν έχω καμία γνώση πάνω στη μόδα, και πρέπει να αυτοσχεδιάσω για κάθε μια φορεσιά. Μια διαδικασία που μπορεί να πάρει και μέρες ολόκληρες, εφόσον κάθε ενδυμασία έχει και διαφορετικό πατρόν. Έπειτα, σχεδιάζω και ζωγραφίζω τα ρούχα. Αυτή είναι και η πιο δημιουργική διαδικασία. Είναι όλα τα μέρη χειροποίητα και ζωγραφισμένα στο χέρι. Προσπαθώ να αποτυπώσω κάθε λεπτομέρεια και αν ξεχάσω κάποια το ξανακάνω από την αρχή. Στη συνέχεια κολλάω τα ρούχα στη φιγούρα και προσθέτω τα κοσμήματα και τις τελικές λεπτομέρειες.
Πρόκειται για μια διαδικασία, η οποία δεν μπορεί εύκολα να μετρηθεί, μιας και υπάρχει ο απρόβλεπτος παράγοντας της αποτυχίας. Σίγουρα όμως, από την διαδικασία της κοπής των πατρόν μέχρι τις τελικές λεπτομέρειες, απαιτείται πάνω από μια εβδομάδα συστηματικής δουλειάς από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στην παράδοση και το folklore στοιχείο;
Αν κάτι με γοητεύει πολύ στην παράδοση, αυτό είναι η πολυπλοκότητα, η ποικιλία και η μοναδικότητα που συναντάς σε κάθε μέρος. Η κάθε περιοχή (ακόμα κι ένα μικρό χωριό) είχε το δικό της αποτύπωμα.
Αυτό, όμως, που με γοητεύει περισσότερο, είναι ότι όλα είχαν σημασία και για όλα υπήρχε νόημα. Από τον χορό που θα χορέψεις μέχρι και στο τι θα φορέσεις υπήρχε μια αυστηρότητα, αλλά ταυτόχρονα μια τεράστια ελευθερία. Αυστηρότητα, με την έννοια ότι ο χορός είχε συγκεκριμένα βήματα και η φορεσιά συγκεκριμένους άτυπους κανόνες. Ελευθερία, όμως, με την έννοια ότι μπορούσες να εκφραστείς ελεύθερα στο πλαίσιο των κανόνων αυτών. Μπορούσες να αποτυπώσεις στον χορό σου την χαρά και την λύπη. Αντίστοιχα, η φορεσιά έδειχνε την κοινωνική και οικονομική θέση, έδειχνε αν οι γυναίκες ήταν αρραβωνιασμένες, παντρεμένες, χήρες ακόμη και αν είχαν παιδιά. Ήταν ο τρόπος να ξεχωρίζουν μεταξύ τους.
Δηλαδή, αυτό ακριβώς που λείπει σήμερα. Βγαίνεις στον δρόμο και βλέπεις (σχεδόν) όλοι να φοράνε το ίδιο ρούχο και να έχουν τις ίδιες συνήθειες γιατί είναι τάση στην μόδα. Μια μόδα που αλλάζει κάθε σεζόν.
Είναι εντυπωσιακό το πόσο έχει αλλάξει η κοινωνία και έχει χαθεί ο πολιτισμός μέσα σε τόσο λίγα χρόνια.
Δεδομένου ότι φέτος συμπληρώνονται 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, τι σημαίνει ήρωας για εσάς στη σύγχρονη εποχή;
Για εμένα ήρωας, δεν είναι μια φανταστική φιγούρα. Είναι υπαρκτά πρόσωπα, άνθρωποι απλοί της διπλανής πόρτας που με τη στάση τους και τις πράξεις τους ξεπερνούν τον εαυτό τους και μας εμπνέουν. Άνθρωποι που μπορεί να αντιμετωπίζουν δυσκολίες, αλλά τις αντιμετωπίζουν με χαμόγελο και βάζουν το "εμείς" πάνω από το "εγώ".
Άλλωστε, αυτό δεν ήταν και οι ήρωες της Επανάστασης του 21’;