Χωρισμένη σε πέντε κεφάλαια, η συλλογή του οίκου Prada παρουσιάστηκε σε εικόνες που είχαν δημιουργηθεί σε τελείως διαφορετικά περιβάλλοντα, από διαφορετικούς ανθρώπους. Το πρώτο ήταν του Willy Vanderperre, ο οποίος απαθανάτισε τα μοντέλα σε μαύρο και λευκό, να περπατούν σε έναν κενό χώρο, με στωικές εκφράσεις, ενώ τα σώματά τους σιγά σιγά παραμορφώνονταν εξαιτίας της κίνησης της κάμερας. "Έμοιαζε με ενδοσκόπηση και ήταν λίγο σχιζοφρενικό το αποτέλεσμα" είπε ο φωτογράφος. "Είναι μια ματιά στο παρελθόν και το μέλλον που έρχεται. Ελπίζω πως το κοινό θα το νιώσει όλο αυτό. Πρόκειται για μια καθαρή και απόλυτα ειλικρινή παρουσίαση της συλλογής."
Σειρά είχε ο Juergen Teller, ο οποίος τοποθέτησε τα μοντέλα ακίνητα –και με ανέκφραστα πρόσωπα- σε ένα εργοστάσιο. Οι εικόνες αυτή τη φορά δημιουργήθηκαν μπροστά από τα μηχανήματα και τους δυνατούς ήχους τους, που αναμιγνύονταν με τη μελωδία του πιάνου. Ακολούθησε η Joanna Piotrowska, η οποία, όπως και ο Vanderperre, επέλεξε ένα άχρωμο σκηνικό. Προτίμησε βέβαια να επικεντρωθεί στην κίνηση, στις χειρονομίες. "Το χτύπημα των δαχτύλων είναι μία πολύ απλή, γρήγορη αλλά επιτακτική κίνηση που ζητάει προσοχή" είπε. "Χρησιμοποιείται επίσης για να δείξει αποδοχή ή να δώσει το ρυθμό. Θεώρησα ότι έχει ενδιαφέρον να δουλέψω μ’ αυτό γιατί θα μπορούσα να τραβήξω την προσοχή των θεατών και να τονίσω τις κινήσεις."
Το χρώμα επέστρεψε από τη Martine Syms, η οποία εμπνεύστηκε από το παρελθόν για να δημιουργήσει το σκηνικό της. "Τα κομμάτια της συλλογής έχουν ένα 1960s feeling, οπότε προσπάθησα να συμπεριλάβω κάποιες αναφορές στον κινηματογράφο, από εκείνη την εποχή, μέχρι σήμερα" εξήγησε. "Εμπνέομαι από τον τρόπο που η οθόνη ήρθε στη ζωή μας και διαμόρφωσε τον τρόπο που ζούμε, που αναπνέουμε, που κινούμαστε."
Στο τέλος παρουσιάστηκε η οπτική του Terence Nance, ο οποίος ήταν και ο μοναδικός που αποφάσισε να πάει τη συλλογή σε εξωτερικό χώρο. "Το film προέκυψε μετά από ένα παιχνίδι ταχύτητας. Δεν έχω λόγια για να εξηγήσω το νόημά του, αλλά μάλλον έχει να κάνει με τον χρόνο, το σώμα και το να μαθαίνουμε να αγαπάμε κάθε δευτερόλεπτο που περνάει και γίνεται αμέσως παρελθόν."
Μπορεί όλα τα video να είναι διαφορετικά μεταξύ τους, όμως υπάρχουν πολλά στοιχεία που τα συνδέουν. Είναι ανορθόδοξα και σοβαρά. Το ίδιο ακριβώς μπορεί να πει κανείς και για την ίδια τη συλλογή. Οι σιλουέτες ήταν καθαρές και η επιλογή των υλικών είχε μια βιομηχανική αισθητική, ενώ έλειπαν τελείως τα κεντήματα και τα διακοσμητικά στοιχεία. Η Prada έμοιαζε να παρουσιάζει την ουσία της, τα χαρακτηριστικά που βρίσκονται στον πυρήνα του οίκου της, από τα 1990s που ξεκίνησε την ξέφρενη πορεία της. Όλο αυτό άφησε τους καλλιτέχνες να δημιουργήσουν ελεύθερα και να αφήσουν τη φαντασία τους να ταξιδέψει εκεί που ήθελαν για να αποδώσουν με τον δικό του τρόπο ο καθένας τη συλλογή. Και με δεδομένο ότι αυτή ήταν και η τελευταία παρουσίαση που έκανε η Miuccia μόνη της, λίγο πριν αρχίσει να σχεδιάζει μαζί με τον Raf Simons τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, η Resort 2021 συλλογή της έδειξε ξεκάθαρα το πόσο ανοιχτή είναι στις συνεργασίες.
