Αν τα 2010 μείνουν στην ιστορία για το athleisure, τα lip kits και τον εθισμό μας στα iPhone -που τελικά έφερε και τη δυνατότητα να ψωνίζουμε από όπου και όποτε θέλουμε- τότε σίγουρα τα 2020, ήδη φαίνονται πως θα είναι η δεκαετία της βιωσιμότητας, της προστασίας του πλανήτη και της πιο συνειδητής κατανάλωσης γενικότερα. Το concept του να φοράει κανείς κάτι μόνο για μία σεζόν πλέον φαίνεται και επικίνδυνο αλλά και ξεπερασμένο, ενώ ο κόσμος σκέφτεται λίγο καλύτερα το πόσα θα ξοδέψει στη fast fashion.
Tα brands που με συνέπεια παρέχουν κάθε σεζόν staples σε υψηλή ποιότητα και διαχρονικά σχέδια, είναι αυτά που θα ξεχωρίσουν και σιγά σιγά θα γίνουν πρωταγωνιστές της μόδας. Τα καλοκαιρινά must haves ή η χειμερινή it-bag παλιώνουν πολύ γρήγορα. Αντίθετα εκείνο το πολύ καλό δερμάτινο παντελόνι που αποκτήσατε ξοδεύοντας λίγα παραπάνω χρήματα θα σας χαρίσει περισσότερα κοπλιμέντα και θα μείνει στο προσκήνιο πολύ περισσότερο καιρό. Ήρθε λοιπόν η δεκαετία να "ακουστούν" και όλα αυτά τα brands που δε φωνάζουν δυνατά;
Το label Rag & Bone είναι σίγουρα ένα από αυτά. Με βάση στη Νέα Υόρκη αλλά με βρετανικό DNA, παίζει σημαντικό ρόλο στη νεοϋορκέζικη fashion σκηνή τα τελευταία 20 χρόνια. Μετά από μερικές κραυγαλέες συλλογές στην αρχή, το brand άρχισε να κινείται σε μια comfort zone, ίσως όχι και τόσο "comfortable" βέβαια, όπως διευκρινίζει ο CEΟ και creative director Marcus Wainwright.
"H δουλειά ενός σχεδιαστή είναι να κάνει την ιδέα του τι εκπροσωπεί το brand του άνετη και φορέσιμη" είπε στο harpersbazaar.com λίγο μετά το πρόσφατο fashion show του στην Εβδομάδα Μόδας της Νέας Υόρκης. "Αυτό δεν είναι η κονσεπτική μόδα, εμείς αυτό δεν το κάναμε ποτέ. Είναι ρούχα τα οποία ο κόσμος όντως αγοράζει και θέλει να φορέσει. Για μένα πρέπει ο κόσμος να μπορεί να δει τον εαυτό του μέσα στα ρούχα, και όχι να τα αντιμετωπίζει σαν τέχνη που δεν έχει καμία εφαρμογή στην πραγματική ζωή. Αυτό σίγουρα δεν είναι Rag & Bone".
Η ιδέα του να κάνει κανείς ρούχα που το κοινό θα θέλει όντως να φορέσει, μπορεί να μην είναι τόσο ινσταγκραμική ή red carpet appropriate όσο μια κάπα με φτερά ή ένα φουσκωτό tulle gown, αλλά σίγουρα είναι πιο ρεαλιστική. Ίσως να μην είναι τόσο σέξι, αλλά σίγουρα είναι και το βασικό point: να παράγονται ρούχα που ο κόσμος ρεαλιστικά θα φορέσει.
"Η δική μας αποστολή είναι να φτιάξουμε ένα brand που θα γίνει το go-to για τα πιο ωραία πράγματα" εξηγεί ο Wainwright. "Πράγματα που θα θέλετε να κρατήσετε για πάντα στη γκαρνταρόμπα σας. Σίγουρα η μόδα είναι σημαντική και δεν μπορείς πάντα να έχεις μόνο διαχρονικά κομμάτια, αλλά μπορείς να προσεγγίσεις τα πάντα από την ίδια οπτική και να δίνεις μεγάλη σημασία στα υλικά που χρησιμοποιούνται αλλά και σε κάθε λεπτομέρεια. Δεν χρειάζεται να υπάρχει από πίσω κάποιο συγκλονιστικό concept που δεν θα μπορεί κανείς να φορέσει. Πρέπει απλώς να είναι τόσο καλοφτιαγμένο που δεν θα θέλετε ποτέ να το πετάξετε."
Και αυτή είναι η άποψη του Wainwright για τη βιωσιμότητα, που στην πραγματικότητα είναι και αυτό που κάνουν οι συνειδητοί shoppers εδώ και χρόνια, ξοδεύουν περισσότερα αλλά αγοράζουν λιγότερα, πιθανόν βέβαια να μην το έχω συνειδητοποιήσει. "Η δική μου εκδοχή του sustainability είναι να φτιάχνω ρούχα που δεν θα θέλει κανείς να πετάξει γιατί δεν χαλάνε" λέει. "Σκέφτομαι το προϊόν αλλιώς. Περνάμε τόσο χρόνο σε ένα T-shirt. To ξανασκεφτόμαστε και το ξαναδοκιμάζουμε και ψάχνουμε κάθε σεζόν το ιδανικό. 18 χρόνια στη βιομηχανία και ακόμα δυσκολευόμαστε να φτιάξουμε ένα καλό T-shirt. Σίγουρα δεν είναι ό,τι πιο exciting αλλά είναι ένα κομμάτι-θησαυρός."
Ο Wainwright είναι στη δεκαετία των 40 και μεγάλωσε σε έναν κόσμο με παραδοσιακό βρετανικό craftmanship, "είτε πρόκειται για ομπρέλες, καπέλα ή κοστούμια", η επιρροή του οποίου φαίνεται σε όλες τους τις συλλογές σήμερα. Το βρετανικό tailoring, οι μιλιτέρ αναφορές και τα προσεκτικά φτιαγμένα staples είναι η υπογραφή του, συνδυασμένα όλα με μια πιο εκλεκτική και sporty "New York" προσέγγιση στο layering και το styling. O σχεδιαστής έχει ακόμα ένα από τα σακάκια του πατέρα του από τα 1950s που αργότερα φορούσε στο σχολείο. Τώρα κρέμεται στο γραφείο του για να του υπενθυμίζει τη δύναμη των διαχρονικών κομματιών. "Είναι ακόμα σε εξαιρετική κατάσταση και μάλλον κόστιζε πολλά χρήματα εκείνη την εποχή... αλλά είναι όντως ακριβό αν σκεφτεί κανείς ότι υπάρχει εδώ και 70 χρόνια;" αναρωτιέται προσθέτοντας ότι ένα τόσο διαχρονικό προϊόν πιθανότατα να έρχεται μαζί με μια υψηλή τιμή. "Είναι ένας διαφορετικός τρόπος να σκέφτεσαι για τα ρούχα. Τα ρούχα πρέπει να είναι ακριβά αν φτιαχτούν με το σωστό τρόπο. Δεν έχει να κάνει με το concept ή το brand, έχει να κάνει με τον τρόπο που φτιάχνονται και με την προσοχή που έχει δοθεί σε κάθε λεπτομέρεια."
Είναι τα υψηλής ποιότητας staples οι ήρωες του fashion κόσμου; "Πιστεύω ότι ναι, είναι οι ήρωες" συμφωνεί. "Μπορώ να πω πως το denim είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς σωστά. Η εφαρμογή είναι δύσκολη, το ύφασμα υπάρχει απίστευτα μεγάλη ποικιλία χρωμάτων... το πεντάτσεπο τζιν είναι πιθανόν το πιο iconic κομμάτι που έχει σχεδιαστεί ποτέ." Και ο Yves Saint Laurent είχε πει ότι θα ήθελε να είχε εφεύρει τα blue jeans, περιγράφοντάς τα σαν "το πιο εκπληκτικό, πρακτικό και χαλαρό κομμάτι. Έχουν έκφραση, συστολή, σεξ απίλ, απλότητα, όλα όσα θα ήθελα για τα ρούχα μου". (Φυσικά το credit ανήκει στους Levi Straus και Jacob W. Davies που τα κατοχύρωσαν στις αρχές του 1970).
Είναι μια βιομηχανία στην οποία πάντα υπάρχει ζήτηση για καινοτομία με χιλιάδες brands να ανταγωνίζονται για την προσοχή και αμέτρητους καταναλωτές να ζητούν να ξοδέψουν τα χρήματά τους. Κάποιες φορές το πιο γενναίο -και το πιο δύσκολο- πράγμα που μπορεί να κάνει ένας σχεδιαστής είναι να εμπιστεύεται το ένστικτό του χωρίς να έχει στόχο τα χρήματα για τα χρήματα.
"Είναι πολύ δύσκολο να φτιάξεις και να αναπτύξεις μια επιχείρηση και να μείνεις απόλυτα πιστός στις συχνά αφελείς ιδέες που έχεις στην αρχή" λέει ο Wainwright. "Χτίζεις την ταυτότητά σου μένοντας πιστός στο προϊόν για το οποίο είσαι περήφανος και φτιάχνεις ρούχα που κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν κάπως. Νομίζω πως μπορείς να προσπαθήσεις να βγάλεις χρήματα, αλλά δεν λειτουργεί έτσι. Για μένα, τα χρήματα πρέπει να είναι το φυσικό ακόλουθο μιας πολύ σπουδαίας δολειάς. Το κάναμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Φτιάχναμε απλώς ένα πολύ καλό προϊόν και κατά τ' άλλα κάνουμε ό,τι θέλουμε. Και έτσι βγάζαμε χρήματα. Όταν αρχίσαμε να προσπαθούμε να κερδίσουμε περισσότερα καταλάβαμε ότι δεν ξέραμε πώς να το κάνουμε. Αποπροσανατολιστήκαμε από αυτό που υποστηρίζουμε. Αυτό είναι κάτι που έμαθα τα τελευταία τέσσερα ή πέντε χρόνια."
Είναι ένα μάθημα που έμαθε καλά. Από το 2002 το brand Rag & Bone ξεκίνησε με τον Wainwright και τον πρώην CEO David Neville, που έφυγε το 2016, έγινε μία εταιρεία δισεκατομμυρίων και πλέον πωλείται σε περισσότερα από 700 καταστήματα σε όλο τον κόσμο. Καθόλου άσχημα για έναν άνθρωπο που, από ό,τι λέει δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τη μόδα πριν ξεκινήσει το brand του.