Το Bridgerton δεν ήταν μικρό επίτευγμα. Στο ντεμπούτο της για το Netflix, η Shonda Rhimes έδωσε τον καλύτερό της εαυτό, παρουσιάζοντας ένα δράμα εποχής με την ιστορία να εκτυλίσσεται στην Αγγλία του 1813 (Regency Era) και να περιλαμβάνει ό,τι χρειάζεται μία τέτοιου είδους σειρά: ίντριγκα, περίτεχνα κοστούμια, ballrooms και ερωτοτροπίες.
Η σειρά του Netflix βασίζεται στις ρομαντικές ιστορίες της Julia Quinn, που ακολουθούν τις ζωές των νεαρών γυναικών καθώς αυτές εισέρχονται στη βρετανική κοινωνία του 1813 με στόχο την εύρεση συζύγου. Σε αυτές προσθέστε το κουτσομπολιό της Lady Whistledown και την εμφάνιση του πιο sexy αλλά συναισθηματικά απομακρυσμένου δούκα και ο πήχης του δράματος ανεβαίνει αρκετά ψηλά.
Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις ήταν η δημιουργία των ρούχων, τα οποία δεν θα έντυναν μόνο τους χαρακτήρες αλλά θα πρόσθεταν πολλά σημαντικά στοιχεία στη σειρά. Η σχεδιάστρια κοστουμιών Ellen Mirojnick, μιλάει στο BAZAAR.com για την - πιθανότατα - μεγαλύτερη πρόκληση στη μέχρι τώρα καριέρα της.
Αυτό που διευκόλυνε τη διαδικασία ήταν ότι η Mirojnick είχε ήδη μία σχέση με τη Shondaland και η αισθητική τους ήταν "συμβατή". "Έχοντας κατά νου κάτι τόσο μεγάλο, είναι παρήγορο να γνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε στην ίδια σελίδα", λέει η Mirojnick. Η ομάδα κοστουμιών και η εταιρεία παραγωγής συνεργάστηκαν στενά για τη δημιουργία των ρούχων. Για την Ellen Mirojnick, η πρόκληση δεν ήταν μόνο το μέγεθος του καστ, αλλά το βάθος της ιστορίας. Σε μόλις οκτώ επεισόδια, θα υπήρχαν δέκα δεξιώσεις χορού, που θα απαιτούσαν πολλά φορέματα, τιάρες και ουρές. "Και παρόλο που έχουμε φανταστεί τη Regency Era, 1813, υπάρχει μία ακόμα βασική αλήθεια. Τα κορίτσια άλλαζαν αρκετά τα ρούχα τους. Φορούσαν ένα διαφορετικό φόρεμα σε κάθε χορό, εκτός από αυτά που θα άλλαζαν από το πρωί μέχρι το δείπνο. Γνωρίζαμε λοιπόν ότι θα ήταν μια πολύ μεγάλη προσπάθεια". Το τελικό προϊόν είναι μια λαμπρή, πλούσια γκαρνταρόμπα γεμάτη από αυτοκρατορικά φορέματα και πολλά κοσμήματα. "Βάλαμε πολλούς ανθρώπους να δουλέψουν και το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο" λέει η Mirojnick.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι δουλειά 238 ανθρώπων - τόσα άτομα προσέλαβε η σχεδιάστρια κοστουμιών για να δημιουργηθεί μία υπέροχη κινηματογραφική γκαρνταρόμπα. Πατρονίστ, ράφτες, τεχνίτες κοσμημάτων ήταν μερικοί από τους επαγγελματίες που συνέβαλαν ώστε να βγει αληθινός ο sartorial κόσμος του Bridgerton.
Η Mirojnick γνώριζε ότι έπρεπε να εκσυγχρονίσει τα κοστούμια, διατηρώντας παράλληλα την αληθοφάνειά τους. Ξεκίνησε τη διαδικασία του σχεδιασμού της κάνοντας μια "βαθιά κατάδυση" στη Regency Era, η οποία δημιούργησε τα θεμέλια της σιλουέτας για τα φορέματα. Άφησε όμως τη φαντασία της να περιφέρεται στις τελευταίες δεκαετίες για έμπνευση. "Σπάσαμε όλα τα εμπόδια", λέει στο WWD. "Δεν υπήρχε τίποτα που έπρεπε να συμπεριλάβουμε, αλλά σεβαστήκαμε αυτό που ήταν και μετά σπάσαμε την παράδοση και το κάναμε δικό μας".
Υπήρχαν περίπου 7.500 κοστούμια
"Βασικά, μαζί με την κύρια γκαρνταρόμπα μας, υπήρχαν περίπου 7,500 κοστούμια", λέει η Mijornick στο BAZAAR.com. Αυτός ο αριθμός αναφέρεται σε μεμονωμένα αντικείμενα και όχι σε πλήρη ρούχα, όπως πολλαπλές επικαλύψεις που συνθέτουν ένα φόρεμα ή ένα κομμάτι ενδύματος. "Είναι σαν να μαγειρεύεις", εξηγεί. "Πρέπει να έχετε τα συστατικά για να μπορείτε να φτιάξετε το κοστούμι που χρειάζεται".
Ωστόσο, ο αριθμός είναι συγκλονιστικός. Η Mirojnick πιστεύει ότι υπήρχαν περίπου χίλια κομμάτια μόνο για τους κύριους χαρακτήρες, μετρώντας αντικείμενα όπως κάπες και εσώρουχα. Ένας από τους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, η Λαίδη Daphne Bridgerton, την οποία υποδύθηκε η Phoebe Dynevor, άλλαξε 104 κοστούμια.
"Όλα έγιναν κατά παραγγελία, και τόσα πολλά κεντήματα στο χέρι". Ας μην ξεχνάμε φυσικά τα κοσμήματα. Τα λαμπερά αξεσουάρ προήλθαν από αντιπροσώπους στη Νέα Υόρκη, στην Ιταλία, και στο Ηνωμένο Βασίλειο ενώ ο σχεδιαστής κοσμημάτων και καλλιτέχνης Lorenzo Mancianti, ήταν επίσης στην ομάδα που έφτιαχνε κομμάτια για όλη τη σειρά. Οι τιάρες προέρχονταν από την Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, και οι αυτές των πρωταγωνιστών προέρχονταν από το αρχείο της Swarovski. "Κάνω αυτή τη δουλειά εδώ και πολύ καιρό και δεν είχα δει κάτι αντίστοιχο. Υποθέτω ότι μας πάει πίσω στις μέρες του Μπεν Χουρ και της Κλεοπάτρας και των επικών βιβλικών ταινιών, αλλά τώρα είμαστε στην Αγγλία του 1813 και οι αριθμοί είναι εξίσου μεγάλοι" καταλήγει.
