Περπατώντας ένα φθινοπωρινό απόγευμα στη Ρώμη, έμεινα άφωνη από την εμφάνιση μιας γυναίκας που συνάντησα μπροστά μου. Φορούσε το καπέλο της ανάποδα, έτσι ώστε να μοιάζει με κορόνα, ασορτί μαύρο τοπ και φαρδύ παντελόνι, κρατούσε μαύρη τσάντα "Pleats Please" Issey Miyake, τα χείλη της ήταν βαμμένα μοβ και τα μάτια της τα έκρυβαν μικρά ασημένια γυαλιά ηλίου. Περπατούσε αργά, κουνώντας τους ώμους
σε κάθε βήμα, και τα ασημένια μαλλιά της ήταν σφιχτά δεμένα σε κότσο. Ήταν ό,τι πιο glamorous έχω δει τα τελευταία χρόνια.
Διαβάστε Επίσης
Το glamour δύσκολα πλέον το συναντάμε στις ημέρες μας. Την εποχή των αλγορίθμων, του "Instagram face" και του "Ozempic face" το πιο εύκολο και αποδεκτό είναι να μοιάζουμε όλοι μεταξύ μας, γι’ αυτό και όταν εμφανίζονται άνθρωποι στον δρόμο που πραγματικά έχουν προσπαθήσει για το ντύσιμό τους, ξεχωρίζουν. "Το glamour θέλει χρόνο" λέει η στυλίστρια διασημοτήτων Kate Young. Και δεν είναι ένα ρούχο που φοράς, έχει να κάνει με τον τρόπο που υπάρχεις στον κόσμο. "Αν τυλίξεις τα μαλλιά με ρόλεϊ, παίρνει περισσότερο χρόνο από το να τα κάνεις απλώς κυματιστά και αυτό είναι μέρος της όλης διαδικασίας" εξηγεί η Young. "Το να βάλεις ένα φόρεμα που έχει πολλά κουμπιά και εσωτερικά ζωνάκια, και όχι ένα ριχτό που απλώς γλιστράει επάνω σου και ενδεχομένως δεν έχει ούτε φερμουάρ, αποτελεί ένα τελετουργικό. Αυτό το τελετουργικό είναι που τραβάει την προσοχή μας όταν βλέπουμε κάποια στον δρόμο σαν τις κυρίες της εποχής της Λεωφόρου Μάντισον, που φρόντιζαν να ταιριάζουν την τσάντα με τα παπούτσια και το κραγιόν. Δεν έχει να κάνει με τον καταναλωτισμό, αλλά με τον χρόνο και το ενδιαφέρον για τη λεπτομέρεια. Αυτό μας κάνει να σταματάμε και να λέμε "Τι όμορφη!”".
Συχνά συνδέουμε το glamour με το παρελθόν και ειδικά με τις μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες, που έχουν αποκτήσει την αίσθηση του στυλ πριν από την εποχή του Διαδικτύου. Ίσως η αφοσίωση στην εμφάνιση και τη γενικότερη παρουσία μας φαίνεται πιο ανιδιοτελής και σωστή όταν δεν έχει γίνει για να κερδίσει likes και clicks. Σήμερα το "καλό γούστο" είναι πολύ πιο προσιτό. Το μόνο που χρειάζεστε είναι το "σωστό" σαπούνι και οι παντόφλες από το Παρίσι, ο "σωστός" vintage καναπές από την Ιταλία, το "σωστό" ακριβό παλτό, et voilà! – μας κατακλύζει η νοσταλγία για τις εποχές όπου τα πράγματα ήταν αληθινά μοναδικά. Λαχταράμε αυτό που δεν αντιγράφεται. Ορισμένοι πιστεύουν ότι χρειάζεται να τους ανήκει ένα κομμάτι ιστορίας, ώστε να διοχετεύσουν για τον εαυτό τους αυτού του είδους το glamour.
Ο Claibourne Poindexter, ειδικός κοσμημάτων και αντιπρόεδρος του Christie’s, παρατήρησε μια ασυνήθιστα υψηλή συμμετοχή νεαρών αγοραστριών και αγοραστών στη δημοπρασία του Δεκεμβρίου για τα Magnificent Jewels, όπου παρουσιάστηκαν, μεταξύ άλλων, ένα cuff με διαμάντια που ανήκε στην πρώην αρχισυντάκτρια μόδας Diana Vreeland του Harper’s Bazaar, καθώς και κομμάτια από την προσωπική συλλογή της διακοσμήτριας Mica Ertegun, διαβόητης για την κομψότητά της συζύγου του Ahmet Ertegun, συνιδρυτή της Atlantic Records. "Πιστεύω ότι για την αγορά κοσμημάτων στον Christie’s έρχεται η εποχή που θα αγοράζουν κομμάτια που δε θα φοράει άλλος στο ίδιο δωμάτιο".
Αν το γούστο μπορεί να το κατακτήσουν τόσο οι άνθρωποι όσο και οι αλγόριθμοι, το glamour είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό, στο οποίο όλοι έχουν πρόσβαση, αλλά απαιτεί κόπο και εδώ είναι η διαφορά. Δε χρειάζεσαι παλιά κοσμήματα ή τουαλέτες για να είσαι glamorous, ούτε να αντιγράψεις την αισθητική κάποιου παλιού αστέρα του Χόλιγουντ. Αυτά μάλλον σε απομακρύνουν από το glamour. Μια νέα γενιά δημοσιογράφων, στυλιστών, σχεδιαστών και διασημοτήτων ορίζουν το glamour τού τώρα ως την ικανότητά μας να υπάρχουμε με τις αρχές του στυλ και όχι της μόδας, της πρόθεσης και όχι της βελτίωσης, με την ομορφιά και την ευχαρίστηση που θα ικανοποιούσαν τη γιαγιά μας. Το glamour αποτελεί μια κρυμμένη δύναμη, κάτι σαν ξόρκι.
Ο συγγραφέας Stephen Gundle στο "Glamour: A History" (2008) το είχε ορίσει ως "την ικανότητα να μεταμορφώνεις το κοινότοπο σε ονειρεμένο". Τη δεκαετία του 1930 περιγράφηκε με περισσότερο καπιταλιστικούς όρους και συνδέθηκε με τις ιδέες που προέρχονταν από το Χόλιγουντ και την υψηλή μόδα. Προσωπικότητες όπως οι Ζοζεφίν Μπέικερ, Μαρλέν Ντίτριχ, Κάθριν Χέπμπορν και Μέριλιν Μονρόε είχαν ξεπεράσει την ανιαρή καθημερινότητα. Ωστόσο, αυτή η λάμψη δεν αποκτάται με χρήματα, φήμη ή δύναμη, αλλά μέσα από την καλλιέργεια της γνώσης και των εμπειριών ζωής. Δεν είναι όλοι οι αστέρες glamorous ούτε όλοι οι glamorous άνθρωποι αστέρες.
Ο Jalil Johnson στο δικό του newsletter "Consider Yourself Cultured" ενθαρρύνει τους αναγνώστες του να γεμίζουν την καθημερινότητά τους όχι μόνο με μόδα, αλλά και με ταινίες, βιβλία, εμπειρίες. Όταν μίλησα μαζί του, είχε την αίσθηση ότι οι άνθρωποι κουράστηκαν να τους λένε ποια κομμάτια είναι τα "σωστά" προκειμένου να καταταγούν σε συγκεκριμένη κοινωνική κατηγορία. "Αν ακολουθείς αυτού του είδους την αισθητική, μετά από λίγο παύει να υπάρχει η αληθινή αναζήτηση πίσω από αυτό. Άπαξ και αποκτήσεις το πουλόβερ ή το παλτό, δε μένει κάτι άλλο". Πολύ εύκολο! Το παλτό ενός σχεδιαστή μπορεί να αντιπροσωπεύει μια καλή ζωή, αλλά δεν είναι ένα κομμάτι με το οποίο ζεις μια ζωή, δε λέει κάποια ιστορία.
"Με την "ήσυχη πολυτέλεια" οι άνθρωποι ωθούνται στα ίδια πράγματα" προσθέτει η στυλίστρια Anny Choi, που προ- τιμάει τα vintage κομμάτια καθώς και ανεξάρτητους σχεδιαστές, όπως οι Attersee και Colleen Allen. "Δε θέλω την τσάντα που έχουν όλες, θέλω ό,τι αγοράζω να έχει κάτι να πει". Την περασμένη χρονιά η Choi επισκέφθηκε το ατελιέ One/Of της Patricia Voto, σε ένα εντυπωσιακό στούντιο στο Άπερ Ιστ Σάιντ, για μια μάξι φούστα εμπνευσμένη από την Καρολίν Μπέσετ Κένεντι. Όπως μου εξηγεί, οι πελάτισσες της Voto "θέλουν να ξέρουν ότι, όταν εμφανιστούν κάπου, μόνο αυτές θα φορούν το συγκεκριμένο ρούχο και καμία άλλη". Η εμπειρία του ραντεβού και μιας ατομικής συμβουλευτικής συνάντησης είναι μέρος, επίσης, της allure. Η κατασκευή του μύθου είναι το "κλειδί" για τη δημιουργία του glamour. Η Diana Vreeland στην εμβληματική της στήλη του 1936 με τίτλο "Why Don’t You?" ["Γιατί να μη…;"] καλούσε τις αναγνώστριές της να φορούν ακόμα και "το παλιό παλτό τους από ερμίνα ως ρόμπα". Το glamour είναι η ιστορία που λες, ακόμα κι αν τη λες μόνο στον εαυτό σου.
"Μου αρέσει η προσπάθεια για το glamour" αναφέρει σε ένα από τα podcast της με τίτλο "The Good Buy" η στυλίστρια Dara, γνωστή για το συμπεριληπτικό, ανατρεπτικό, αλλά ποτέ βεβιασμένο ντύσιμο που προτείνει. "Για μένα το glamour είναι το πώς προσεγγίζω και επεξεργάζομαι όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Παίρνεις οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου, το φοράς και φτιάχνεις μια ιστορία γύρω απ’ ό,τι αισθάνεσαι". Δε χρειάζεται να ξοδέψεις πολύ χρόνο στο ντύσιμο για να το καταφέρεις. Σύμφωνα με τον Wes Gordon, creative director στην Carolina Herrera, το glamour δεν αφορά μόνο το τι φοράς: "Αφορά το να αγοράζεις λουλούδια στον εαυτό σου, το βιβλίο που διαβάζεις, το δείπνο για τους φίλους. Αφορά το πώς ντύνεσαι το πρωί και όχι το τι. Είναι μια πράξη". Εκείνος ορίζει το glamour ως "το να ενδιαφέρεσαι για την ομορφιά στον ύψιστο βαθμό". Να την αναζητάς και να την αγκαλιάζεις, "αλλά με θαυμαστικό" που καταλήγει σε "κάτι μη τοξικό, σαγηνευτικό και γοητευτικό". Με τόση ασχήμια στον κόσμο, κάνοντας κάτι μικρό, "πολεμάς το σκοτάδι" δηλώνει ο Gordon, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το glamour είναι ηθικό ή αλτρουιστικό. Είναι μη φυσιολογικό, μη συνηθισμένο. Είναι αέναα απρόσμενο, ακόμα και λίγο κακόγουστο. Όπως γράφει ο Gundle, συνεχώς ξεγλιστράει με τις αντικρουόμενες ιδιότητές του: "άθλια κομψότητα, προσιτή αποκλειστικότητα, δημοκρατικός ελιτισμός".
Όταν σκέφτομαι τους ανθρώπους που είναι σήμερα glamorous, συνειδητοποιώ ότι δεν είναι όσοι φορούν μακριά γάντια, μεγάλα καπέλα ή μακριές γούνες. Είναι όσοι επιδιώκουν να σκανδαλίσουν παρά να αποκτήσουν. Για εμένα το σύγχρονο glamour είναι οι Chappell Roan, Doechii, Dara και Jalil Johnson, είναι εκείνη η γυναίκα στη Ρώμη, στον εντελώς δικό της κόσμο. Άνθρωποι που ξεκάθαρα αντλούν ικανοποίηση από το πώς ντύνονται, ταξιδεύουν, τρώνε, πίνουν και μοιράζονται αυτή την ικανοποίηση με τον κόσμο. Υπάρχει ανοιχτή στάση και γενναιοδωρία παρά αδηφάγος εγωισμός για το προσωπικό status. Όταν οι άνθρωποι απολαμβάνουν αυτό που είναι, εκπέμπουν τη σαγηνευτική αύρα τους, που είναι εγγενής στον ορισμό του glamour. Θέλεις να είσαι σαν αυτούς και να τους κάνεις παρέα. Το σύγχρονο glamour δε γυαλίζει, μπορεί να είναι ακόμα και τσαπατσούλικο. Είναι λαίμαργο και ανικανοποίητο. Θέλει και απαιτεί περισσότερα και δεν ντρέπεται να το πει. Γιατί να μη χορεύεις στο μπάνιο σου υπό τους ήχους του "Father Figure" του Τζορτζ Μάικλ; Γιατί να μην παραγγείλεις ένα ψηλό ποτήρι κρύο γάλα; Γιατί να μη λες στον σύντροφό σου τι σε ικανοποιεί σεξουαλικά; Ορισμένες φορές η ευχαρίστηση μπορεί να σε φέρνει σε δύσκολη θέση, αλλά δε χρειάζεται. Γιατί να μην απλώσεις το χέρι να την αγκαλιάσεις;
Από την Emilia Petrarca
Διαβάστε Επίσης
