Epilogue | Ο Alessandro Michele αφηγείται το τελευταίο κομμάτι της ιστορίας για τη συλλογή του

Η τελευταία πράξη ενός παραμυθιού σε τρία μέρη.

Το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας του Alessandro Michele γράφεται σήμερα. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Gucci παρουσιάζει τη νέα του συλλογή, με τίτλο Epilogue, μέσω live streaming, δίνοντας τη δική του αφήγηση σχετικά με τη φιλοσοφία της collection αλλά και το πώς φαντάζεται το αύριο της μόδας.

Epilogue | Ο Alessandro Michele αφηγείται το τελευταίο κομμάτι της ιστορίας για τη συλλογή του

"Ο επίλογος είναι η τελική πράξη μιας αφήγησης. Το σημείο συσσώρευσης των αντανακλάσεων που απέμειναν κατά τη διάρκεια μιας ανασκαφής. Για μένα, αντιπροσωπεύει τη δυνατότητα να ολοκληρώσω τον προβληματισμό μου προς τον κόσμο της μόδας, μέσα από ένα μονοπάτι που μοιάζει με ένα παραμύθι χωρισμένο σε τρία μέρη.

Η αρχή αυτής της αποστολής ξετυλίχτηκε τον Φεβρουάριο. Με την ευκαιρία αυτή, ήθελα να γιορτάσω το μαγικό τελετουργικό της επίδειξης μόδας: μια ιερή και μη επαναλαμβανόμενη λειτουργία μέσω της οποίας η δημιουργική σκέψη δημοσιοποιείται και προσφέρεται για την ερμηνεία μιας κοινότητας από χειραφετημένους θεατές. Ήθελα να αποκαλύψω τι κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες αυτού του τελετουργικού. Έπαιξα αντιστρέφοντας την προοπτική, μετακινώντας στο κέντρο τους ταξιδιωτικούς μου συντρόφους: αυτή η συλλογική νοημοσύνη,
εμπνευσμένη και ευαίσθητη, που καθιστά δυνατή τη γοητεία της ομορφιάς. Ποιος είναι ο αντίκτυπος του να αποκαλύπτεις αυτό που χτίζει την ψευδαίσθηση; Τι συμβαίνει σε ένα τελετουργικό καθώς βεβηλώνεται; Πώς
αναδιαμορφώνουμε εμείς το θαύμα, την επιφάνεια και την πρόταση;

Η δεύτερη πράξη διαμορφώθηκε κατά τη διάρκεια της καμπάνιας, τον Μάιο, όταν προσπάθησα να δημιουργήσω περαιτέρω αποπροσανατολισμό μέσα στους συνήθεις μηχανισμούς της μόδας. Ήταν ένας ριζικός πειραματισμός στον οποίο άφησα τον εαυτό μου να κινηθεί με την ιδέα ότι η ομορφιά μπορεί να εμφανιστεί απρόβλεπτα και θαυμάσια ατελής, λόγω της απουσίας ελέγχου. Εκείνη τη στιγμή, αποφάσισα να παραιτηθώ από το ρόλο μου ως εμμονικός σκηνοθέτης. Επέλεξα να το αφήσω, να παραιτηθώ από την οικοδόμηση της σκηνής και της δράσης, έτσι άφησα
τα μοντέλα να δημιουργούν τις δικές τους εικόνες. Να ενεργήσουν ως φωτογράφοι και αφηγητές, παραγωγοί και σκηνογράφοι. Τι συμβαίνει στην επικοινωνία όταν σταματά να γίνεται μονομερής πράξη; Τι σημαίνει να δουλεύεις για να καλλιεργήσεις μια εκφραστική πρακτική σαν χορωδία; Τι συμβαίνει με το δημιουργικό προϊόν όταν ξεφεύγει από τον προκαθορισμό;

Τέλος, έρχεται ο επίλογος, για να σφραγίσει το κλείσιμο για μια τριλογία αγάπης. Αυτή η τελευταία κίνηση πηγαίνει γύρω από ένα άλλο βραχυκύκλωμα. Τα ρούχα θα φορεθούν από εκείνους που τα δημιούργησαν. Οι σχεδιαστές με τους οποίους, κάθε μέρα, μοιράζομαι τη ζάλη της δημιουργίας, θα γίνουν οι ερμηνευτές
μιας νέας ιστορίας. Θα καταλάβουν την ποίηση που συνέβαλαν στη φόρμα. Θα σκηνοθετήσουν αυτό που φανταστήκαμε με πάθος. Είναι μια διαδικασία αντιστροφής ρόλου, για άλλη μια φορά. Οι αποστάσεις μειώνονται. Η δημιουργική πράξη γίνεται πρακτική της έκθεσης. Το εσωτερικό προβάλλεται προς τα έξω. Το αόρατο παίρνει το σχήμα του, ακτινοβολείται μέσω της αυτο-καύσης. Περισσότερο από αυτό. Αυτή τη φορά, η ανάλυσή μου για τους μηχανισμούς που ρυθμίζουν τον κόσμο της μόδας εντείνονται: αυτός ο ανασχηματισμός θα απεικονιστεί μέσα από μια ασυνήθιστη προοπτική. Για μια ολόκληρη μέρα ο καθένας θα μπορεί να διερευνήσει, χάρη στις κατάλληλα τοποθετημένες κάμερες, τη διαδικασία μέσω της οποίας το γραφείο σχεδιασμού θα ενσωματώσει τη νέα καμπάνια του Gucci. Τι συμβαίνει στη σχέση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας όταν αδιάκριτα μάτια γλιστρούν στους μηχανισμούς παραγωγής μιας εικόνας; Τι συμβαίνει στη μόδα και τη σαγηνευτική ικανότητά της, όταν το αληθινό επανέρχεται για να γίνει μια στιγμή του ψεύτικου;

Το παραμύθι μου, σε τρία μέρη, θέλει να δημιουργήσει μια ερώτηση σχετικά με τους κανόνες, τους ρόλους και τις λειτουργίες που διατηρούν τον κόσμο της μόδας. Είναι μια αναπόφευκτη μερική έρευνα, επίσης μια σκόπιμη παραμόρφωση: ένα μη ισορροπημένο παιχνίδι στο οποίο προσπάθησα να διαλύσω τα ικριώματα να γυρίσω ανάποδα τα πράγματα, για να μετατοπίσετε το βλέμμα κάπου αλλού, για να αμφισβητήσετε τις γραμματικές μέσα από τις οποίες προσπαθούμε να ονομάσουμε το μυστήριο της ομορφιάς. Ήταν απαραίτητο για μένα να φτάσω εκεί γεμάτος αγάπη. Ήταν ένας δρόμος που, ενώ περπατούσα, έθεσα νέες ερωτήσεις και ανάδευσα τα πράγματα, δημιουργώντας νέες διαισθήσεις. Με αυτήν την έννοια, ο επίλογος που σας παραδίδω σήμερα φαίνεται σαν εισαγωγή. Μια καμπή που κλείνει και ανοίγει ταυτόχρονα, ένα κατώφλι μιας νέας αρχής, από την οποία προσπαθούμε να φανταστούμε το δικό μας αύριο".