To δυναμικό reset του resortwear

"Resortwear: όρος που περιγράφει τη μόδα που φοριόταν στα fashionable θέρετρα της Γαλλίας κατά τις δεκαετίες του ’20 και ’30. Σορτς, pyjamas παραλίας, φούστες που τυλίγονται γύρω από τη μέση και playsuits, όλα ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα ο κόσμος είχε καλύψει όλα τα είδη ελαφριών ενδυμάτων για το καλοκαίρι και τις αποδράσεις με κρουαζιερόπλοια" αναφέρεται στη σελίδα 214 του βιβλίου "The Thames & Hudson Dictionary of Fashion and Fashion Designers" (εκδ. Thames & Hudson). Σε αυτό το συμπαγές από άποψη γνώσης βιβλίο μόδας και ένα από τα αγαπημένα μου η περιγραφή του resortwear, που τόσο εμμονικά αγαπούν η μόδα και ο κόσμος της τελευταία, είναι σαφέστατος και οι εικόνες που γεννά απόλυτα γλαφυρές.

Στην ίδια σελίδα, κάτω δεξιά, η Σιμόν ντε Μποβουάρ ποζάρει με φόντο μια αμμουδιά, φορώντας μια ολόσωμη φόρμα από σορτς, aka playsuit, με έντονο πέτο, εξίσου έντονα κουμπιά και μια εντυπωσιακή ζώνη στη μέση από τον οίκο Hermès. Η ημερομηνία του ενσταντανέ δείχνει το έτος 1938. Απέριττη κομψότητα, νωχελική και επιφορτισμένη με συναισθήματα ανεμελιάς. Να γιατί αυτό το είδος ενδυμασίας διαδόθηκε και αγαπήθηκε τόσο πολύ τις τελευταίες, τουλάχιστον δύο, δεκαετίες. Γιατί οι ρυθμοί της καθημερινότητας είναι πλέον φρενήρεις. Οι οθόνες είναι προέκταση του χεριού μας και μόνιμο εμπόδιο ανάμεσα στο βλέμμα και στον… κόσμο. Και το ΑI μας συστήνει συνεχώς καινούριες πλευρές του. Κάποιοι λένε για καλό. Για να έχουμε, π.χ., εμείς οι άνθρωποι χρόνο να αποδράσουμε στα θέρετρα. Εμένα, αν και υπέρ το δέον ρομαντική, δε με έχουν πείσει ακόμη ότι αυτό είναι το μεγάλο σχέδιο. Μάλλον το αντίθετο.

Με τις απανωτές κρίσεις σε όλα τα επίπεδα της ζωής να φαντάζουν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της εξέλιξής μας, ένα θέρετρο και η αντίστοιχη ενδυμασία του
είναι ένα όνειρο που η μόδα ξέρει καλά πώς να προσφέρει. Όπως τόσα και τόσα άλλα ιδανικά σκηνικά που έχει την ικανότητα να χτίζει και να μας βάζει μέσα. Η αίσθηση και μόνο του περιπάτου σε μια ακρογιαλιά και της γλυκιάς θερμοκρασίας είναι παράδεισος ακόμα και αν βρίσκεσαι σε μια τσιμεντούπολη που βράζει. Ποια υλικά το προσφέρουν αυτό; Η ψάθα, τα ναυτικά κορδόνια, το λινό, το δίχτυ και το κροσέ. Και στο κομμάτι των μοτίβων, οι μαρινιέρες, τα τροπικά λουλούδια, οι σκηνές της υποθαλάσσιας ζωής και οι κυκλαδίτικες αναφορές δεν μπορούν παρά να ταξιδέψουν τον νου.

Η αρχή έγινε με οίκους που έγιναν συνώνυμο των looks στα θέρετρα. Το ζιγκ- ζαγκ της Missoni με το χρωματικό φάσμα να μαγεύει, τα λαχούρια από τον Etro που έφερναν το ελεύθερο πνεύμα των ’70s σε κάθε πολυτελές resort ή τα ψυχεδελικά μοτίβα του Pucci που φυλάκιζαν όλες τις αποχρώσεις της θάλασσας ή του ηλιοβασιλέματος. Έπειτα ήρθαν οι Αυστραλοί, εκεί στις αρχές των ’90s, και ένα όνομα άλλαξε τα δεδομένα σε μια δεκαετία όπου ο μινιμαλισμός προσπαθούσε να ισοπεδώσει την υπερβολή των ’80s και οι αποδράσεις δεν ήταν και τόσο στο πρόγραμμα, αφού όλοι έχτιζαν την καριέρα τους. Ο λόγος για τις αδελφές Zimmermann και τα ατέλειωτα μέτρα υφάσματος στα μάξι φορέματά τους, τα βολάν, τους συνδυασμούς τροπικών φυτών με δαντέλες και το αντάμωμα ετερόκλητων υλικών με κοινό παρονομαστή την κομψή εξωστρέφεια. Kάπρι, Ίμπιζα, Κυανή Ακτή. Τα ενημερωμένα κορίτσια άρχισαν να φορούν τις δημιουργίες Zimmermann σε κάθε τζετ σετ προορισμό και το στυλ δεν άργησε να ταυτιστεί με τη σοφιστικέ κομψότητα μιας γυναίκας που θέλει να νιώθει ελεύθερη.

Fast forward στο σήμερα και το resortwear δείχνει να βρίσκεται στο αποκορύφωμα της εξέλιξής του. Το επίσης αυστραλιανό brand Alémais έρχεται να γοητεύσει τις ήδη φανατικές της μόδας της συγκεκριμένης ηπείρου. Είναι φρέσκο, με περισσότερη ένταση στο χρώμα, φέρνει στην επιφάνεια στοιχεία της θάλασσας και τα ενώνει με μπορντούρες, φλοράλ και στοιχεία της πανίδας. Δημιουργεί μια νέα λογική του toile de Jouy, κατά τη γνώμη μου. Η προσέγγιση του brand είναι ο συνδυασμός των ρούχων με εξίσου εντυπωσιακά παπούτσια, πράγμα που με βρίσκει απολύτως σύμφωνη και η ευχή μου είναι σύντομα να επεκταθεί και στην υποδηματοποιία.

Από την άλλη, είναι η Johanna Ortiz, η βασίλισσα του elevated resortwear, με φορέματα που μπορούν να χαρακτηριστούν "βαριά" όχι σε αισθητική, αλλά χάρη στην ποιότητα και την αφθονία των υφασμάτων. Μια μάτια στους τεράστιους φοίνικες ή στα φυλλώματα σε μπεζ και τερακότα και ένα εκπαιδευμένο μάτι καταλαβαίνει ότι πρόκειται για Ortiz. Στην ίδια κατηγορία, τα άμεσα αναγνωρίσιμα La DoubleJ. Εδώ με μια νοσταλγική αίσθηση, αφού το brand ειδικεύεται στο να ανασύρει vintage υφάσματα από ιταλικά εργοστάσια και να τα αναγεννά. Έπειτα είναι οι ταπισερί και τα τροπικά σκηνικά της Farm Rio στις iconic σιλουέτες που αφήνουν συχνά ακάλυπτο ένα σημείο του σώματος, συνήθως κάτω από το στήθος, αλλά και η πολύχρωμη παρέα από πεταλούδες, πουλιά και ψάρια της Nimo With Love, οι μεγεθυσμένες ρίγες της ελληνικής Aphaia Resort ή τα φετινά φλοράλ της Ancient Kallos, ωδή στην άγρια ομορφιά των ελληνικών αγρών. Όλα κομμάτια που πρωτίστως παίζουν με το συναίσθημα και έπειτα με το στυλ. Ρούχα που έχουν στόχο τη γαλήνη της ψυχής και το ταξίδι του νου μέσα από φόρμες άνετες, αλλά συγχρόνως σέξι. Σε όλα αυτά, τα αξεσουάρ παίζουν βασικό ρόλο και είναι από μόνα τους ένα άλλο κεφάλαιο. Αν έπρεπε να προτείνω κάτι ως iconic προσθήκη, αυτό θα ήταν σίγουρα μια basket bag από τον οίκο Loewe. H σπουδή επάνω σε αυτό που ονομάζουμε "δεξιοτεχνική χειροτεχνία" θαρρώ πως παίρνει άριστα!