Η "Emily" και ο Darren Star
Ο Darren Star είναι ένα παραγωγός που ξέρει τι κάνει, πότε το κάνει και γιατί το κάνει. Δεν κάνει απλώς κάτι για να πουλήσει ή να συζητηθεί. Πιθανότατα, πολύ πριν επενδύσει στο "Emily In Paris", γνώριζε τις αρνητικές κριτικές που θα δεχθεί -για το κατά πολλούς light περιεχόμενο- και το ακόμα πιο πιθανό είναι πως θα ήθελε και περισσότερες. Ο επιτυχημένος αυτός Star, γνωρίζει πολύ καλά πού βάζει την υπογραφή του όπως και τα likes του στο Instagram σε ένα προφίλ που είναι κλειδωμένο. Σαφέστατα λοιπόν, τα likes του είναι πολύ περιορισμένα και για να βάλει την υπογραφή του στην "Emily" κάτι σοβαρό -πίσω από την ελαφρότητα ήθελε να πει. Τη στιγμή που το "Emily in Paris" ήταν για εβδομάδες στο top ten στην πλατφόρμα του Netflix, και αφού πέρασε το πρώτο κύμα της "πανδημίας" του, αξίζει να εξετάσουμε και κάποιες άλλες παραμέτρους στις οποίες θα μπορούσε να είναι και η ουσία.
Ο Star
Ο Star λοιπόν, ο ακριβοθώρητος αυτός παραγωγός με το private account, θίγει τη σημαντικότητα του influencing και τις νέες ιδέες της νέας γενιάς την ίδια ώρα που εκείνος απέχει συνειδητά από όλο αυτό και δημιουργεί μια σειρά -20 χρόνια πίσω. Για παράδειγμα, όταν ένας άνθρωπος ποντάρει σε κάτι που θα κατηγορηθεί πως είναι βγαλμένο από άλλη δεκαετία (με στοιχεία της σημερινής εποχής) και σε μια κακή αντιγραφή του εαυτού του αυτό θα μπορούσε να είναι μια αντίδραση, ένα troll για να μιλάμε με όρους διαδικτύου, που θα μπορούσε να στοχεύει στη διακωμώδηση της ίδιας της εποχής.
Οι κριτικές
Σε κάθε περίπτωση, είτε μια σειρά είναι καλή ή κακή, αυτό έχει και προσωπικά κριτήρια πέρα από την αντικειμενικότητα. Με απλά λόγια, έχει να κάνει με το πού εστιάζει ο καθένας. Οι κριτικές κατά κύριο λόγο, εστίασαν στη δύναμη του Instagram, στο βαρετό σενάριο, σε σεξιστικά πρότυπα που -καλώς- έθιξε σε λίγα (όμως) κομμάτια καθώς και στην πολύ (πολύ) άδικη σκοπιά που προβλήθηκαν οι Γάλλοι. Τα fashion & beauty περιοδικά εστίασαν στις à la Audrey Hepburn επιλογές της Lily Collins, στην παρωχημένη όμως στιλιστική φιλοσοφία της Patricia Field που κόπιαρε την Carrie Bradshaw με καθόλου mix n' match φαντασία, στο στιλ της Γαλλίδας Camille Razat, στον γοητευτικό Lucas Bravo, στα φρύδια της συμπαθέστατης κόρης του Phil Collins, κ.α. Και όλα αυτά είναι εντάξει και πολύ αναμενόμενα. Ο Star τα ήξερε πολύ πριν ειπωθούν. Εξάλλου, κάτι το οποίο είναι ξεκάθαρο δεν σηκώνει μεγάλη ανάλυση σε αντίθεση με τη ελαφρότητα που γίνεται σκοπίμως. Δηλαδή, αν θέλουμε να συνοψίσουμε την κίνηση του Star σε μία λέξη, αυτή θα ήταν η εξής: αντίδραση. Το να αναλύσουμε περαιτέρω το προφίλ της αντίδρασής του είναι μια άλλη ιστορία.
Ας συμφωνήσουμε μόνο στο εξής:
Από τη στιγμή που κάποιος μπαίνει στη διαδικασία να κρίνει κάτι πρέπει και να το δει. Από εκεί και πέρα, το θέμα είναι πού θα εστιάσει ο καθένας. Μέσα στην "ανάλαφρη" λοιπόν αυτή σειρά, υπήρχε και η ομορφιά του Παρισιού, η κομψότητα της πόλης με ανθρώπους που οδηγούν ποδήλατα, μια γυναίκα που παρατάει την ευκολία της πλούσιας ζωής για να κυνηγήσει το όνειρό της στο τραγούδι δουλεύοντας παράλληλα ως νταντά, και σε πολλές άλλες εικόνες που σε μια δύσκολη Covid- 19 εποχή κάνουν κάποιον να πει: "Θα έχουμε πάντα το Παρίσι".
Ας δούμε όμως και ένα άλλο σκέλος:
Ας μιλήσουμε λίγο τώρα για το φαινόμενο Philippine Leroy Beaulieu. Ή αλλιώς για τη Sylvie. Η σειρά για εκείνους που εστίασαν σε κάτι άλλο, δικαίωμα του καθενός είναι εξάλλου, ξεκίνησε στην πρώτη της ατάκα και τελείωσε στο επεισόδιο που εμφανίστηκε με το πράσινο εφαρμοστό ασύμμετρο μάξι φόρεμα του Alexandre Vauthier (ναι, τη στιγμή εκείνη "έσβησε" τα πάντα).
"Γιατί έσβησε τα πάντα η Sylvie"
Πρόκειται για μια 57χρονη ηθοποιό, που κλήθηκε να παίξει έναν ρόλο μιας γυναίκας κοντά στα 50 της. Οι ατάκες στο πλαίσιο του σεναρίου ήταν αναμενόμενες. Όχι όμως και το ύφος της που δεν απέπνεε απλά δυναμισμό αλλά όλες τις πτυχές της προσωπικότητας που κρύβει κάθε γυναίκα. Σε μια πιο σύνθετη ανάλυση, η Sylvie δεν φοβάται τις νέες ιδέες αλλά την ευκολία που αυτές έρχονται σε μια εποχή με ισχυρά όπλα όπως αυτά της τεχνολογίας. Μα πώς να κατηγορήσεις μια γυναίκα που "έσπασε τη γυάλινη οροφή" και τώρα απειλείται από την ευκολία των social media; Η Sylvie, η κάθε Sylvie δηλαδή, μπορεί να φοβάται να προσαρμοστεί στη νέα εποχή ή να μην θέλει να βγει τόσο εύκολα από την comfort zone της την οποία με κόπο έχτισε. Η Sylvie, χρειάζεται επίσης την αναγνώριση των προσπαθειών της, σε μια εποχή που η ηλικία αντιμετωπίζεται ρατσιστικά και οι νέες ιδέες -δυστυχώς- είναι ταυτισμένες με τους νέους. Σαφέστατα, περί ιδεών η αλήθεια κρύβεται τόσο παρελθόν όσο και στο μέλλον. Μα έτσι δεν δημιουργείται το ιδανικό παρόν;
50 ετών, ε;
50χρονη γυναίκα καριέρας, αναγνωρισμένη και πετυχημένη, θα πει μια γυναίκα που "έσπασε τη γυάλινη οροφή" και πέτυχε. 50χρονη γυναίκα, θα πει γυναίκα που περνάει σε αυτή τη φάση μια φυσιολογική διαδικασία με συμπτώματα όπως εξάψεις και braing fogs και που παρόλα αυτά είναι έτοιμη να ανοίξει νέους κύκλους στη ζωή της και να διατηρήσει τα κεκτημένα της στην εποχή του influencing. Γυναίκα ετών 50 θα πει γυναίκα που είναι σεξουαλικά ενεργή και φοράει εσώρουχα La Perla. Γυναίκα ετών 50 θα πει "φοράω το Alexandre Vauthier φόρεμα και "σβήνω" οποιονδήποτε μού στερεί το δικαίωμα να είμαι γυναίκα και να συνεχίζω να εργάζομαι και να έχω (και) εγώ νέες ιδέες".
Μισό λεπτό:
Μήπως η Lily Collins παρουσιάστηκε επίτηδες ως καρικατούρα και κράμα μιας παλιάς εποχής με φρέσκους social media όρους; Μήπως πίσω από την παρωχημένη έμφαση της 20αρας κρύβεται μια δυναμική γυναίκα ετών 50; Θα μπορούσε. Εξάλλου, ο καθένας εστιάζει εκεί που θέλει.
Μα c' est la vie (Sylvie) που λένε και οι Γάλλοι.