Η πρώτη γνωριμία μας έγινε οκτώ χρόνια πριν σε ένα φιλικό σπίτι. Η συζήτηση κατέληξε στο παράδοξο της γάτας του Σρέντινγκερ. Παράδοξο; Υπό άλλες συνθήκες ίσως. Στην περίπτωση του Χρήστου Λούλη όμως η ανάλυση της κβαντομηχανικής θεωρίας θα έβαζε κάτω πολλούς απόφοιτους της Φυσικής (εμού συμπεριλαμβανομένης). Κι αυτό γιατί ο Χρήστος Λούλης αγαπά να ασχολείται με τα πάντα. Τέχνη, κοινωνία, φυσική, πολιτική, είναι όλα πεδία στα οποία θέλει να είναι ενημερωμένος και να έχει άποψη. Εξάλλου το έχει δηλώσει πως δε φοβάται να τοποθετείται και το διαπιστώνεις όταν συζητάς μαζί του.
Συναντιόμαστε με αφορμή την πολυαναμενόμενη δραματική σειρά του Mega "Famagusta", που θα προβληθεί στην αρχή της νέας χρονιάς. Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι ότι ο Χρήστος Λούλης, με ό,τι κι αν επιλέξει να καταπιαστεί υποκριτικά, δείχνει πάντα σαν να βρίσκεται στη "σωστή κατεύθυνση". Σαν να μην παλινδρομεί, να μη βρίσκεται αντιμέτωπος με διλήμματα, αλλά σαν να ξέρει από πριν ακριβώς πού να στρίψει στον δρόμο της επιτυχημένης πορείας του. "Είναι το ένστικτο ή η εμπειρία που σας οδηγεί συνήθως στη σωστή πλευρά του δρόμου;" τον ρωτάω. "Θα έλεγα ότι είναι η ανάγκη που με οδηγεί" λέει και τονίζει τη λέξη "ανάγκη". "Έχω περάσει αρκετά διλήμματα κατά καιρούς σχετικά με το τι θα κάνω και με ποιον. Και πάντα το μυαλό δεν αρκούσε για να πάρω μια απόφαση. Στο τέλος πάντα ήξερα ότι πρέπει να ακούσω το σώμα μου, τη διαίσθησή μου. Κάτι ανεξήγητο θα με βοηθούσε να επιχειρήσω κι εγώ το ανεξήγητο. Γι’ αυτό αναφέρομαι στην ανάγκη. Αυτή η κρυφή δύναμη μέσα μας, που μας υποδεικνύει τι μπορούμε να αντέξουμε, τι μπορεί να μας πνίξει, τι μπορεί να μας φωτίσει και να μας εξυψώσει. Κυρίως αυτό που θα μας πάει πιο κοντά σε αυτό που ήδη είμαστε".
Η αναζήτηση αυτού που πραγματικά είμαστε... ίσως τελικά αυτό μόνο να μπορεί να δείξει τον σωστό δρόμο. Και καθόλου τυχαίο που σε μια αντίστοιχη αναζήτηση θα βρεθεί ο ήρωας που θα υποδυθεί στη σειρά "Famagusta". Ένας μαχητικός δημοσιογράφος από την Αγγλία θα ταξιδέψει στην Κύπρο για τις ανάγκες ενός ντοκιμαντέρ με αφορμή τα 50 χρόνια από τη μαύρη επέτειο της τουρκικής εισβολής. Ένας ρόλος συναισθηματικά φορτισμένος, με συγκλονιστικές προσωπικές ιστορίες, που προκάλεσε δυνατές συγκινήσεις στον ηθοποιό από την πρώτη ανάγνωση.
"Η σχέση μου με την Κύπρο, έστω και εξ αγχιστείας, με έφερε κοντά σε ανθρώπους που έχασαν συγγενείς, σπίτια, περιουσίες, αλλά και την ίδια την παιδική τους ηλικία μέσα σε εκείνα τα γεγονότα. Είδα και βίωσα την κουλτούρα της απώλειας και της προδοσίας που κυριαρχεί στο νησί, όσο κι αν οι νέες γενιές παρασύρονται στον ρυθμό της καθημερινότητας και της ηδονικής ζωής. Η συζήτηση που είχα με τον Ανδρέα Γεωργίου και τον Κούλλη Νικολάου, Κύπριοι και οι δύο, με έπεισε πως, με μεγάλο σεβασμό και οδηγό τη δική τους προσωπική ανάγκη, θα προσπαθούσαν να προσεγγίσουν σωστά ένα θέμα που "πονάει” ακόμα. Το γεγονός ότι στην ιστορία συνυπάρχει το τώρα με το τότε, αλλά και άνθρωποι που βλέπουμε να μεγαλώνουν και να γερνούν, οι αληθινές μαρτυρίες ανθρώπων, οι οποίοι μας έδωσαν την άδειά τους για να μεταφερθούν στο γυαλί, με συγκίνησαν τόσο πολύ. που δεν μπορούσα παρά να θέλω να συμμετέχω σε αυτή τη σειρά. Ο ήρωας που υποδύομαι, ο Μάικλ, είναι ένας πενηντάρης... έφηβος, θα έλεγα. Γεννήθηκε στα χρόνια της εισβολής, μεγάλωσε στο Λονδίνο, έγινε δημοσιογράφος και είχε κι αυτός μια περίεργη ανάγκη να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για την εισβολή και όλα όσα ακολούθησαν. Μια ανάγκη να ερευνήσει, να αναλύσει, να σκάψει βαθιά και να βρει την αλήθεια. Τον νιώθω κάπως "μισό” μέχρι τη στιγμή που αρχίζει την πραγματοποίηση της έρευνάς του. Κατά τη διάρκειά της ολοκληρώνεται και ο ίδιος". Ακούγοντάς τον σκέφτομαι πόσο ειρωνικό είναι που σε μια εξελιγμένη κοινωνία, όπου καυχιόμαστε ότι ζούμε, συνεχίζουν να διαδραματίζονται τραγικά γεγονότα και γινόμαστε μάρτυρες μιας ακραίας βιαιότητας.
"Νομίζω πως η κατάσταση στην κοινωνία σήμερα μαρτυράει το παλιό ρητό "Ό,τι έσπειρες θα θερίσεις”. Το κακό είναι ότι νιώθω πως όλοι σε τέτοιες καταστάσεις βίας έχουν δίκιο. Το δικό τους δίκιο. Κι αν κάτι μπορεί να σπάσει τον κύ- κλο της βίας, αυτό είναι η έννοια της αγάπης προς τον ξένο, που είναι δύσκολη και σχεδόν ουτοπική" λέει και η φωνή του αποκτά μια απαισιόδοξη χροιά. Κι όμως, ο Χρήστος Λούλης "υπηρετεί" μια τέχνη που, όσο κι αν ασχολείται με δύσκολα ζητήματα, κάτι που τελευταία συμβαίνει κατά κόρον ειδικά στη μικρή οθόνη, βρίσκει πάντα τον τρόπο να μας τραβήξει έξω από το "νερό" για να μας δώσει μια "ανάσα" αισιοδοξίας. "Η τέχνη μάς απομακρύνει αρκετά από το γεγονός, κάνοντάς μας έτσι να δούμε τον διαφορετικό τρόπο που εκείνο φαίνεται στα μάτια του "εχθρού”. Μας κάνει να μπούμε για λίγο στη θέση του και να γελάσουμε με τη μικρότητά μας που νομίζουμε πως είναι μεγαλειότητα. Αν είσαι αρκετά ευαίσθητος, τότε, ναι, η τέχνη χαρίζει "ανάσες”" σημειώνει.
Πλάι στις ώρες των γυρισμάτων για το σίριαλ "Famagusta" ο Χρήστος Λούλης χώρεσε και τις πρόβες για τη θεατρική παράσταση "Ευαγγελισμός". Τόσο η σειρά, όσο και η παράσταση έχουν κοινό παρονομαστή τη μοίρα και όσα εκείνη φέρνει ό,τι κι αν κάνουν οι άνθρωποι, όσες υπολογισμένες κινήσεις και αν σκαρώσουν. Και φυσικά δεν μπορούσα να μη ρωτήσω έναν άνθρωπο που γνωρίζει τις αρχές της Κβαντικής Φυσικής αν ταυτόχρονα πιστεύει και στη μοίρα. "Σε μια σκηνή στον "Ευαγγελισμό” ένας ψυχίατρος λέει στην ασθενή: "Είμαστε ό,τι είμαστε, λέμε ό,τι λέμε. Όμως στο βάθος άλλος τα λέει, άλλος τα κάνει. Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας”. Αν υπάρχει η μοίρα, είναι το βάρος που σηκώνουμε, ίσως πριν ακόμα σηκωθούμε στα πόδια μας, από τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. Ίσως και πιο πριν, ποιος ξέρει; Από αυτό το βάρος κανείς δεν μπορεί να ξεμπλέκει, αν πρώτα δεν μπλέξει σε αυτήν την περιπέτεια. Ακόμα και τότε, είναι δύσκολο. Δεν ξέρω κατά πόσο οι υπολογισμένες κινήσεις μας είναι κι αυτές δικές μας. Οι υπολογισμοί ίσως έχουν γίνει για λογαριασμό μας πολύ πριν μπούμε στο παιχνίδι".
Styling: Μαριλένα Καραγιάννη.
Ευχαριστούμε το "Athens Capital Hotel - MGallery Collection" για τη φιλοξενία.
