Τα 40 χρόνια που φωτίζει τη σκηνή και την οθόνη η Julianne Moore έχει πρωταγωνιστήσει σε ανεξάρτητες παραγωγές αλλά και σε blockbuster, ταινίες δράσης και ρομαντικές κομεντί, σαπουνόπερες και δραματικές ταινίες και στη θεϊκή ταινία "Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι". Έχει κερδίσει πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων BAFTA, Χρυσές Σφαίρες, Emmys και Όσκαρ Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας για την ταινία "Still Alice".
Υπάρχει, λοιπόν, κάποιο επαγγελματικό απωθημένο; "Σκέφτηκα ότι ποτέ δεν έχω παίξει κάποιου είδους τέρας. Αναρωτιέμαι πώς προσεγγίζεις ένα τέτοιο πλάσμα. Πώς ξέρεις πώς είναι, αν πρέπει να το παρουσιάσεις με ανθρώπινα χαρακτηριστικά ή ως κάτι "άλλο”;".
Ίσως κάποιοι σκεφτούν ότι αυτό ακριβώς έκανε στην τελευταία της ταινία, το "May December". Η Moore υποδύεται την Γκρέισι, μια φαινομενικά τυπική σύζυγο και μητέρα, που όμως έχει μπει στη φυλακή λόγω της σχέσης της στο παρελθόν με τον 13χρονο Τζο, τον οποίο και παντρεύτηκε. Είκοσι χρόνια μετά το ζευγάρι παραμένει μαζί, μεγαλώνοντας την οικογένειά του, μέχρι που η εύθραυστη ισορροπία τους κινδυνεύει από την άφιξη της Ελίζαμπεθ (Natali Portman), μιας ηθοποιού που κάνει έρευνα για μια βιογραφική ταινία για την Γκρέισι.
"Ξεκίνησα να ανασκάπτω γύρω από τον ρόλο, για να τον καταλάβω – ήταν τόσο δύσκολος! Η Γκρέισι είναι πραγματικά βασανισμένη. Έχει πολλή σκοτεινιά" παραδέχεται η Moore. "Μου κέντρισε το ενδιαφέρον το χάσμα που υπάρχει μεταξύ του αφηγήματος που προβάλλει για την ερωτική της ιστορία και τις επιλογές της λόγω της αγάπης της και της πραγματικότητας. Η απόσταση είναι τόσο μεγάλη, που υπάρχει τρομακτική ένταση και συναισθηματική αστάθεια στο υπόβαθρο". Πράγματι, το άβολο μαύρο χιούμορ της ταινίας βρίσκεται στις ατέρμονες προσπάθειες της Γκρέισι να παρουσιάσει τον γάμο της σαν μια υπέροχη φαντασίωση, τόσο μέσα από το επάγγελμά της (είναι ζαχαροπλάστρια) όσο και μέσα από την ανάλαφρη ροζ γκαρνταρόμπα της.
Ταυτόχρονα, αδυνατεί να κρύψει την υστερία που υποβόσκει. "Όταν η Γκρέισι το "χάνει”, το ασυγκράτητο συναίσθημα είναι διαρκώς εκεί. Ακόμα και στις σκηνές που είναι ήρεμη αυτό πάντα ελλοχεύει" αναφέρει η Moore. Η λεπταίσθητη και προσεκτική της δε σου επιτρέπουν να δεις την Γκρέισι ως διαβολική παιδόφιλη. Βγαίνοντας από την ταινία, διαπίστωσα έκπληκτη ότι, αν κάτι με ενόχλησε, ήταν η Ελίζαμπεθ, που αποδείχθηκε ένα αρπακτικό και εξίσου χειριστική, όπως και το αντικείμενο της έρευνάς της.
Σύμφωνα με τη Moore, το κακό βρίσκεται στην κουλτούρα των αμερικανικών ταμπλόιντ. "Όταν δραματοποιούμε στα μέσα αυτές τις ιστορίες, τις απανθρωπίζουμε. Πιστεύω ότι έχει ενδιαφέρον να μελετήσουμε γιατί καταναλώνουμε τέτοιες ιστορίες". Υποψιάζομαι ότι δεν υπάρχουν πολλές ηθοποιοί του επιπέδου της Μουρ που θα διακινδύνευαν να υποδυθούν με τόση κατανόηση μια παιδόφιλη, αλλά η ίδια παραδέχεται ότι θέλει να προσεγγίζει με ανθρωπιά πολύπλοκους γυναικείους ρόλους, όπως στο "Still Alice" και το "Ένας άνδρας μόνος". Άλλωστε, για το "May December" είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί για πέμπτη φορά με τον σκηνοθέτη Tοντ Χέινς, ο οποίος τη θεωρεί μούσα του.
Η συνεργασία τους υπήρξε συναρπαστική και έχει αποδώσει πολλούς καρπούς. Ο Χέινς έδωσε στη Μουρ τον πρώτο της ρόλο στην ταινία "Safe" (1995), ενώ ο ρόλος που έγραψε ειδικά γι’ αυτή στο "Ο Παράδεισος είναι μακριά" (2002) κέρδισε πολλά βραβεία. "Αγαπώ τον Tοντ και είναι τιμή μου που συνεργαζόμαστε. Νομίζω πως δε θα μπορούσα να έχω κάνει το "May December” χωρίς κάποιον που να εμπιστεύομαι, που να μου δίνει τη στήριξη, το πλαίσιο και τη λογική πίσω από καθετί. Όμως, επειδή ήταν αυτός, η Νάταλι και ο Τσαρλς [σ.σ. Μέλτον, στον ρόλο του Τζο], περάσαμε υπέροχα".
Σήμερα φοράει λευκό πουκάμισο και τζιν και έχει στον λαιμό της τον Άγιο Χριστόφορο σε χάλκινο μενταγιόν, δώρο από τη φίλη της σχεδιάστρια κοσμημάτων Lisa Eisner, για να τη φυλάει στα ταξίδια της. Τα κόκκινα μαλλιά της –σήμα κατατεθέν– είναι πιασμένα σε κότσο ψηλά στο κεφάλι, φοράει γυαλιά με χοντρό σκελετό και καθόλου μακιγιάζ στην αλαβάστρινη επιδερμίδα της. Ακόμα κι έτσι, η ομορφιά και η κομψότητά της μαγνητίζουν, ακόμα και μέσω Zoom. Δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι μόλις υπέγραψε με την Bottega Veneta να είναι η πρέσβειρά της. "Ξέρω τον Matthieu [σ.σ. Blazy, σχεδιαστής] απ’ όταν ήταν βοηθός στον Calvin Klein. Είναι εξαιρετικά ταλαντούχος" λέει.
Στην τελευταία του επίδειξη στο Μιλάνο βρέθηκε στην πρώτη σειρά. "Θεωρώ τους ανθρώπους της μόδας ιδιαίτερα ταλαντούχους και λατρεύω την περιέργειά τους για την τέχνη". Την καθημερινή γκαρνταρόμπα της η ίδια χαρακτηρίζει "φυσιολογική". "Φοράω αθλητικά παπούτσια και μπότες", τονίζει, "επειδή κυκλοφορώ πολύ με τον υπόγειο, ενώ μου αρέσουν τα όμορφα παλτό και τα σακάκια. Επίσης, προσέχω πολύ τα τζιν και τα παντελόνια μου. Τα ρούχα μου για την πόλη είναι πολύ λειτουργικά και εναρμονισμένα με αυτό που είμαι. Το ίδιο και ό,τι φοράω στο κόκκινο χαλί, ακόμα κι αν φαίνεται λίγο υπερβολικό. Παλιότερα ίσως φορούσα λίγο ό,τι να ’ναι, αρκεί να ήταν κάτι όμορφο. Σήμερα, όμως, είμαι πολύ επιφυλακτική όταν κάτι δε με εκφράζει".
Σκουλαρίκια από ροζ χρυσό, με διαμάντια Cartier, Boutique Cartier. Δερμάτινες γόβες Saint Laurent by Anthony Vaccarello, Kalogirou.
Η Moore μου μιλάει από τη Νέα Υόρκη πριν ξεκινήσει τα ταξίδια για την προώθηση του "May December" μεταξύ Λος Άντζελες και Νέας Υόρκης και μετά Λονδίνου. Όμως, τα αναλαμβάνει με ιδιαίτερη χαρά, καθώς η καμπάνια για την ταινία αρχικά ακυρώθηκε λόγω της απεργίας των Αμερικανών ηθοποιών, η οποία σταμάτησε και τα γυρίσματα της επόμενης ταινίας της Μουρ, του θρίλερ "Echo Valley".
"Ο Tοντ πήγαινε σε όλα τα φεστιβάλ μόνος του, οπότε τώρα είμαστε ανακουφισμένοι που θα είμαστε μαζί του". Θεώρησα ότι θα είχε ένα ήσυχο καλοκαίρι στο εξοχικό της στα Χάμπτονς, αλλά με διαψεύδει, καθώς έπρεπε να δουλέψει με μια ομάδα για την ασφαλή χρήση των όπλων, να συνοδεύσει την κόρη της στο Northwestern University και να επισκεφθεί τον πατέρα της. "Έπρεπε να γίνουν πολλά!" σημειώνει.
Το επόμενο project της Μουρ, το "Mary & George", είναι διαφορετικό, βασισμένο στο ιστορικό πρόσωπο της Mέρι Βίλιερς, η οποία προώθησε τον γιο της Γεώργιο στην αγγλική βασιλική αυλή, όπου σύντομα έγινε ο αγαπημένος φίλος –μάλλον και εραστής– του βασιλιά Ιακώβου Α' και αργότερα δούκας του Μπάκιγχαμ. Η Moore πέρασε στο Λονδίνο αρκετούς μήνες στην αρχή της περασμένης χρονιάς για τα γυρίσματα. "Ήταν απίστευτα απαιτητικό, καθώς ήμουν η μόνηΑμερικανίδα σε ένα αποκλειστικά βρετανικό καστ, αλλά είχε πολλή πλάκα. Ένας ρόλος λίγο τρελός και διαφορετικός απ’ ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα. Το Λονδίνο είναι πολύ όμορφο κι εγώ συνεργάστηκα με εξαιρετικά ταλαντούχους ηθοποιούς. Η Νίκολα Γουόκερ, Θεέ μου! Την είχα ερωτευτεί, ήμουν ενθουσιασμένη όταν βρισκόταν στα γυρίσματα".
Η Moore έχει βρετανικό διαβατήριο από τη Σκοτσέζα μητέρα της, που μετανάστευσε παιδί στην Αμερική. "Κάτι κουβαλάω από αυτό, μάλιστα έγραψα και ένα παιδικό βιβλίο για το τι σημαίνει πραγματικά να είσαι Αμερικανίδα πρώτης γενιάς". Σίγουρα διαθέτει την ποιότητα του παρατηρητή και του outsider, εξαιρετικά πολύτιμη για το επάγγελμά της. Μάλλον έχει να κάνει με την ανατροφή της από τη μητέρα της – και τα κέλτικα χρώματά της. "Ήμουν μικροκαμωμένη, κοκκινομάλλα και με φακίδες, οπότε δεν έπαιζα έξω με τα άλλα παιδιά" εξηγεί. "Και ταξιδεύαμε συνεχώς, λόγω του πατέρα μου, που ήταν στρατιωτικός. Δε μου άρεσαν τα σπορ, έτσι άρχισα να συμμετέχω στις σχολικές παραστάσεις και πάντα είχα κάποιον πρωταγωνιστικό ρόλο. Δε μου ήταν δύσκολο, άκουγα τη φωνή μέσα στο κεφάλι μου, αλλά δεν είχα συνείδηση ότι επρόκειτο για κάτι ασυνήθιστο".
Όταν ο πατέρας της τοποθετήθηκε στη Γερμανία, ο καθηγητής του θεάτρου τής πρότεινε να ασχοληθεί επαγγελματικά. "Πήγα σπίτι και είπα θα γίνω ηθοποιός. Κι εκείνοι δεν το πίστεψαν, δεν είχα πάει ποτέ σε αληθινή παράσταση, μόνο στον κινηματογράφο, και παρακολουθούσα πολλή τηλεόραση". Οι γονείς της, παρότι απογοητευμένοι, επειδή δεν επέλεξε μια πιο ασφαλή καριέρα, στήριξαν το όνειρό της. Η Moore μπήκε στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης, δύο χρόνια μετά συμμετείχε σε γνωστή σαπουνόπερα της εποχής και τρία χρόνια αργότερα κέρδισε το πρώτο της Emmy. Γνώρισε τον σύζυγό της, σκηνοθέτη Μπαρτ Φρέντλιχ, το 1996 και απέκτησαν τα δυο τους παιδιά, Κέιλεμπ και Λιβ, 26 και 21 ετών, αντίστοιχα.
"Νιώθω ευγνώμων που είμαι σε μια σχέση που μου προσφέρει τόσα. Μας αρέσει πολύ να βρισκόμαστε σπίτι, να περνάμε χρόνο με τα παιδιά και τον σκύλο μας, να βλέπουμε ταινίες, να τρώμε μαζί". Για μεγάλο διάστημα η Μουρ αναλάμβανε μόνο ρόλους που προσαρμόζονταν στη ζωή της οικογένειας. "Δεν ταξίδευα εκτός Νέας Υόρκης όσο τα παιδιά ήταν στο σχολείο. Μεγάλες παραγωγές εκτός της πόλης μεταφέρονταν για το καλοκαίρι, ώστε να πηγαίνουμε όλοι μαζί. Ήταν υπέροχο ότι μπορούσα να έχω αυτές τις επιλογές στη ζωή μου". Τώρα έφυγαν από το σπίτι και τα δύο παιδιά και είναι ελεύθερη να ταξιδεύει. Όμως, αισθάνθηκε απρόσμενη μοναξιά στα γυρίσματα του "Mary & George". "Για πρώτη φορά είπα ότι δεν υπάρχουν παιδιά στο σπίτι και μπορώ να πάω όπου θέλω, τελικά όμως αποδείχθηκε δυσκολότερο απ’ ό,τι περίμενα. Ήταν ένα μάθημα. Δε θέλω να λείπω για πολλούς μήνες στη σειρά μακριά από τον σύζυγό μου. Θέλω την κοινότητα, θέλω την οικογένεια και τις φίλες μου, θέλω να κάνω ενδιαφέρουσες δουλειές και να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη. Η ζωή είναι σύντομη και δε θέλω να τη σπαταλήσω σε ένα μόνο πράγμα. Θέλω να έχω όλο το πακέτο".
Από τη Lydia Slater. Φωτογραφίες: David Roemer. Styling: Miranda Almond.
Μαλλιά: Orlando Pita @Home Agency. Mακιγιάζ: Hung Vanngo @Wall Group.
Μανικιούρ: Yukie Miyakawa @See Agency. Βοηθοί styling: Crystalle Cox και
Joyce Onuorah. H φωτογράφηση έγινε στο "Hotel Chelsea", Νέα Υόρκη.
