Τι συμβαίνει τη στιγμή που το χέρι ξεδιπλώνεται, η δάδα ακουμπά στο κοίλο και γεννιέται η Ολυμπιακή φλόγα που θα ταξιδέψει από χέρι σε χέρι για να φτάσει στο Παρίσι και να μένει άσβεστη ως σύμβολο ειρήνης, ως κάλεσμα των λαών να συνυπάρξουν για κάποιες ημέρες με το ευ αγωνίζεσθαι ως σύνθημα; Φυσικά δεν υπάρχει μια απάντηση που να μπορεί να καταγράψει με ακρίβεια αυτή την υπερβατική εμπειρία, όμως ζητώ από τη Μαίρη Μηνά, την πρωθιέρειά μας, να μου μιλήσει γι’ αυτή τη στιγμή που μεταδόθηκε ζωντανά σε όλο τον κόσμο. Πόσο άραγε εκείνη τη στιγμή ήταν τα υποκριτικά της εργαλεία ή η ίδια η προσωπικότητα και τα βιώματά της που κυριαρχούσαν;
"Έχει μια παράξενη ποσόστωση αυτό: πόσο χρησιμοποιώ την υποκριτική και πόσο είναι ένα δικό μου βίωμα. Ξέρετε, όλη η διαδρομή μιας παράστασης σβήνει, τελειώνει, όταν πέσει η αυλαία. Στην Ολυμπία συμβαίνει κάτι μαγικό. Αυτό που παράγεις δεν τελειώνει εκεί, ταξιδεύει ανά τον κόσμο, μένει άσβεστο το ίδιο το σώμα της φλόγας. Κι εγώ, μέχρι να το βιώσω, να το δω να συμβαίνει, να παραδώσω τη φλόγα, δεν μπορούσα καν να διανοηθώ το μέγεθός του. Έχει κάτι το εξωπραγματικό, μόνο αν το ζήσεις, μπορείς να το κατανοήσεις".
Κάτι που σε υπερβαίνει και σε κάνει να είσαι το πρόσωπο ενός ολόκληρου αξιακού συστήματος, όπως αυτό που από την ίδρυσή τους ήθελαν να εκφράζουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Και φυσικά αφήνει πίσω της ένα μπόλιασμα, ένα έδαφος γόνιμο για την ίδια την πρωθιέρεια. "Αυτό με το οποίο με μπολιάζει όλη αυτή η εμπειρία είναι περισσότερο ψυχικό. Ενδεχομένως να επηρεάσει το πώς στέκομαι απέναντι στα πράγματα, στην καθημερινότητά μου". Σίγουρα η Μαίρη Μηνά δε θέλει να βάλει αυτή την εμπειρία ως πήχη για τις επιλογές που θα κάνει επαγγελματικά από εδώ και πέρα. "Μου αρέσει πάντα να δοκιμάζω νέα πράγματα, δεν πρόκειται να σκεφτώ "Ποιος ρόλος θα ταίριαζε τώρα στη Μαίρη Μηνά που έχει κάνει την πρωθιέρεια”, μου αρέσει να ακροβατώ, να ρισκάρω, να εμπλουτίζω τις επιλογές και τις εμπειρίες μου".
Ακόμη βρίσκεται μέσα στη μέθεξη της εμπειρίας αυτής, όπως ζωντανή παραμένει και η φλόγα που άναψε η ίδια. "Μακάρι όλο αυτό να ανοίξει ένα κανάλι δοτικό και πληθωρικό. Αυτό είναι μια ευχή. Αν γίνει στρες, ζήτω που καήκαμε. Όλη η ζωή μάς στρεσάρει" λέει, ενώ συζητάμε πόσο συγκινήθηκαν η γιαγιά της, οι γονείς της, οι συγγενείς της, που δε βλέπει συχνά λόγω απόστασης. "Ένιωσα ότι ήταν ένα δώρο και γι’ αυτούς". Η Μαίρη Μηνά έχει μια συγκρότηση και μια ισορροπία στον λόγο της, φαίνεται ότι έχει επενδύσει χρόνο στο να σκεφθεί, να μετρήσει.
Δεν μπορεί να πει πολλά για τα επόμενα επαγγελματικά της βήματα, αφού αυτή την εποχή κλείνονται οι τελικές συμφωνίες για την επόμενη σεζόν. "Μπορώ να πω όμως ότι θα συνεχίσουμε τον "Άσχημο” του Marius von Mayenburg, που πήγε εξαιρετικά φέτος. Εκεί οι ρόλοι έρχονται σε κόντρα με την πρωθιέρεια, έχουν κάτι το γκροτέσκο, το μαύρο, έντονα εκφραστικά στοιχεία. Είναι μεγάλη ευτυχία το γεγονός ότι θα συνεχιστεί η παράσταση" εξηγεί. Μια μαύρη, σαρδόνια κωμωδία, μια σάτιρα για τη βιαιότητα που αναβλύζει από τη ναρκισσιστική κοινωνία μας. Η ίδια η Μαίρη Μηνά απέχει από την υπερβολική έκθεση, δεν πάσχει από έναν ναρκισσισμό που να την ωθεί στις δημόσιες σχέσεις, στη διαρκή έκθεση. "Στο δικό μου το σύστημα οι δημόσιες σχέσεις είναι απλώς ένα εργαλείο για να προωθήσεις τη δουλειά σου. Σε βοηθάει να έχεις την έκθεση στο κοινό, που είναι άλλωστε και απαραίτητη συνθήκη, αφού χρειαζόμαστε το βλέμμα του άλλου. Δεν είχα ποτέ την ανάγκη, την επιθυμία ή τη βλέψη να προμοτάρω τη δουλειά μου μέσω της δημοσιότητας. Για εμένα η δουλειά πρέπει να μιλάει μόνη της. Μου προκαλεί αμηχανία να πρέπει να εξηγώ πράγματα που μιλούν μόνα τους. Θαυμάζω όσους έχουν τη διαύγεια και τη στάση να το κάνουν αυτό, εγώ δεν έχω την αντίστοιχη ετοιμότητα".
Η Μαίρη Μηνά έχει πτυχίο κοινωνικής λειτουργού και έκανε την πρακτική της ως δραματοθεραπεύτρια σε παιδιά με ειδικές ικανότητες στη Σουηδία. "Έπρεπε να χρησιμοποιήσω το θέατρο ως θεραπευτικό εργαλείο στη δουλειά μου και κατέληξα να είμαι η ίδια το εργαλείο" λέει. "Ήμουν περίπου 23 χρονών. Η εμπειρία αυτή με διαμόρφωσε σε σημαντικό βαθμό και ως άνθρωπο αλλά και σε σχέση με το αξιακό μου σύστημα. Με προσγείωσε σε πολλά επίπεδα πρακτικά. Όχι με την έννοια "Αχ, τι δυσκολίες υπάρχουν, Θεέ μου”, αλλά με την έννοια του τι σημαίνει να πολεμάω και να υπερβαίνω τις αντιξοότητες, τόσο ως άνθρωπος όσο και ως μέλος μιας ομάδας, μιας πολιτείας".
Μεγάλωσε στα Τρίκαλα και περνούσε τρεις μήνες τα καλοκαίρια στην Πάρο, όπου οι γονείς της είχαν εστιατόριο. Δεν έβαζε τότε στόχους για το τι θέλει να γίνει στη ζωή της. "Από την αρκετά τρυφερή και ορμητική ηλικία της εφηβείας είχα την τρομαχτική ανησυχία και επιθυμία να ταξιδέψω και να ζήσω τη ζωή. Και χρησιμοποιώ απολύτως συνειδητά τον χαρακτηρισμό "τρομαχτική”. Ήθελα να αποκτήσω εμπειρίες, να μορφωθώ, να καλλιεργηθώ. Είχα μια ανησυχία να ζήσω τη ζωή". Το γεγονός ότι μεγάλωνε στην επαρχία με περιορισμένες δυνατότητες έπαιξε σίγουρα σημαντικό ρόλο.
"Θυμάμαι, είχα μεγάλη εμμονή με τα ταξιδιωτικά περιοδικά. Στην Πάρο υπήρχαν πολλά, δούλευα στο εστιατόριο των γονιών μου και έβρισκα κάποια. Τα διάβαζα πριν πέσω για ύπνο, έβλεπα προορισμούς σε κάτι χωριά της Ισλανδίας, της Λατινικής Αμερικής, φανταζόμουν την κουλτούρα τους, πώς ζουν εκεί, τι τρώνε, τι τραγούδια λένε. Κάποια φορά είδα ένα χωριό στα φιόρδ της Νορβηγίας, ένα κόκκινο σπιτάκι. Σκέφτηκα ότι θα ήθελα να είμαι εκεί. Κοιμήθηκα. Περίπου οκτώ χρόνια μετά βρέθηκα με μια παρέα στη Νορβηγία, σε ένα road trip. Και συνειδητοποίησα ότι στέκομαι ακριβώς σε εκείνο το κόκκινο σπίτι που είχε από κάτω το άνοιγμα των φιόρδ, όπως στο περιοδικό. Την είχα ξεχάσει εκείνη τη στιγμή, όμως ακαριαία έκανα ανάκληση της μνήμης εκείνης. Τα είχα καταφέρει, πήγα στο κόκκινο σπίτι". Μια εμπειρία μεταφυσική.
"Μου αρέσει να είμαι συνδεδεμένη, να έχω ανοιχτές τις κεραίες μου, να μην εκλογικεύω τα πιο υπερβατικά πράγματα. Όταν συμβαίνει αυτό, νιώθω σαν να παίρνω ένα μήνυμα ότι είμαι στο σωστό μονοπάτι. Έχω επαφή με αυτό το μεταφυσικό, χωρίς να το καλλιεργώ, απλά έχω ανοιχτούς τους αισθητήρες μου και καλωσορίζω οιωνούς, συμβολισμούς, αδιόρατες συμπτώσεις που έχουν κάτι το ιδιαίτερα ποιητικό σε σχέση με την ίδια τη ζωή. Αυτό ψυχικά το αγκαλιάζω, το καταλαβαίνω" εξηγεί.
Μεγάλωσε σε μια μεγάλη οικογένεια, δεμένη, με αγάπη. Τώρα έχει και η ίδια μια κόρη με τον Μιχάλη Σαράντη. "Με απασχολεί πολύ το τι μητέρα θα είμαι, αλλά προσπαθώ να έχω μεγάλη αντίσταση στο άγχος που μπορεί να προκαλέσει αυτή η σκέψη, ίσως και επειδή είμαι επιρρεπής στο στρες. Θέλω να λειτουργώ και ενστικτωδώς, αλλά για πράγματα που δεν είμαι προετοιμασμένη διαβάζω και ρωτώ τους ειδικούς. Όμως, για εμένα το πιο σημαντικό είναι να αφουγκράζομαι το ίδιο το παιδί. Ψάχνω πολύ τη συνομιλία σε σχέση με αυτό".
Τη ρωτώ ποια είναι η πρώτη ανάμνηση που έχει από τη ζωή της. "Η πιο έντονη είναι η μνήμη της απόλυτης ελευθερίας και της επαφής με τη φύση. Το χώμα, τα πολλά παιδιά με τα ποδήλατα, τα παιχνίδια. Το σπίτι μας στα Τρίκαλα ήταν δίπλα σε έναν παραπόταμο του Λούσι- ου, οπότε η επαφή με το χώμα και το νερό ήταν διαρκής. Θυμάμαι τις μανάδες να βγαίνουν στα μπαλκόνια όταν βράδιαζε, να μας φωνάξουν να γυρίσουμε σπίτι. Και να συναντιόμαστε ξανά όλοι μαζί την άλλη μέρα".
Styling: Ειρήνη Αναστασιάδη
