Είναι συμπεριληπτικό το θέατρο σήμερα; Αυτή είναι μία ερώτηση που κάνω τελευταία συχνά στις συνεντεύξεις μου με πρόσωπα της τέχνης. Θέλω να μάθω δύο στοιχεία. Αφενός, τις εξελίξεις στο συγκεκριμένο ζήτημα στο πεδίο τους, αφετέρου τη δική τους οπτική και κρίση. Το Εθνικό Θέατρο, πάντως, δεν προάγει απλά τον διάλογο, αλλά προχωρά στην πράξη με αναθέσεις και κείμενα που μας οδηγούν στο να αγκαλιάσουμε και όχι να διασπαστούμε. Σημαντικό.
Είναι εξωστρεφές; Η κοινωνικοποίηση είναι πολιτισμός. Και ο πολιτισμός διαπρέπει μέσα από τον διάλογο – εκείνον που συντίθεται επί και υπό της σκηνής. Εκείνον που πάει τη σκέψη ένα βήμα παραπέρα. Εκείνον που εκπολιτίζει χωρίς να έχει διάθεση διδαχής. Εκείνον που οδηγεί στον τρίτο πυλώνα, πάνω στον οποίο πατά το πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου: τους ανοιχτούς πολιτιστικούς διαλόγους.
Ο καλλιτεχνικός προγραμματισμός για τη χειμερινή περίοδο 2024-2025 δεν είναι παρά η συνέχεια όλων εκείνων που ο Γιάννης Μόσχος και η ομάδά του ονειρεύτηκαν, μεθοδικά σχεδίασαν και κατάφεραν να υλοποιήσουν τις προηγούμενες δύο χρονιές. Το ρεπερτόριο περιλαμβάνει και φέτος μια ευρεία βεντάλια επιλογών: νέα ελληνικά και ξένα θεατρικά έργα συμπορεύονται με κλασικά του παγκόσμιου δραματολογίου, με συλλογικές κειμενικές συνθέσεις, πρωτότυπες δραματουργίες, μεταγραφές εμβληματικών θεατρικών έργων και λογοτεχνικών κειμένων.
Συνεχίστε την ανάγνωση στο madamefigaro.gr