Λάτρευα τη μόδα από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Θυμάμαι μια φορά, πλησίαζε το Πάσχα και δεν είχα τι να φορέσω στη μεγάλη παρέλαση της Πέμπτης Λεωφόρου. Ήταν τα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης και η μητέρα μου προσπαθούσε να καθιερωθεί στη δουλειά της, όχι να με πηγαίνει στα μαγαζιά, οπότε μου έδωσε 25 δολάρια και με παρότρυνε να ψωνίσω μόνη μου λέγοντας: "Θα είναι μια καλή εμπειρία". Τρελή από χαρά, πήγα κατευθείαν στο S. Klein στη 14η Οδό στο Μανχάταν, που ήταν ο πρόγονος όλων των σύγχρονων καταστημάτων με οικονομικά ρούχα. Αμέσως βρήκα ένα φόρεμα που μου άρεσε, αλλά θυμήθηκα τη μητέρα μου, που μου έλεγε ποτέ να μην αγοράζω το πρώτο πράγμα που βλέπω, οπότε πήγα στα μεγάλα καταστήματα – Macy’s, Lord & Taylor, Best & Company. Εκεί τα πάντα ήταν πολύ πιο ακριβά, έτσι αποφάσισα να γυρίσω πίσω και να ψωνίσω το φόρεμα που είχα δει εξαρχής. Όμως, το φόρεμα είχε εξαφανιστεί! Έψαξα όλα τα ράφια πανικόβλητη, ώσπου τελικά το βρήκα, ευχαρίστησα τον Θεό και πλήρωσα 12 δολάρια και 98 λεπτά. Αγόρασα ένα όμορφο ζευγάρι δερμάτινα παπούτσια με 3 δολάρια και 98 λεπτά, ένα καπέλο κι ένα ζευγάρι γάντια, και μου περίσσεψαν και χρήματα για να πάρω τον υπόγειο μέχρι το σπίτι μας στο Κουίνς. Η οικογένειά μου ενθουσιάστηκε: η μητέρα μου σχολίασε το εξαιρετικό γούστο μου, ο πατέρας μου το οικονομικό μου πνεύμα και μόνο ο παππούς μου, που ήταν ράφτης, βρήκε λάθος στις κουμπότρυπες. Εκείνος, όμως, δεν ήταν ποτέ ευχαριστημένος με καμία κουμπότρυπα.
Πιστεύω πως τα κοσμήματα είναι το πιο δυνατό κομμάτι στην γκαρνταρόμπα, επειδή είναι αυτά που μπορούν να μεταμορφώσουν όλο το outfit. Μου αρέσουν ιδιαίτερα τα costume jewellery, γιατί έχω την άποψη ότι οι καλλιτέχνες που τα φτιάχνουν είναι πολύ πιο ελεύθεροι στην προσέγγισή τους. Συλλέγω τέτοια από τα 11 μου χρόνια. Έχω ακόμη το πρώτο κομμάτι που απέκτησα. Το είχα αγοράσει από ένα ισόγειο στο Γκρίνουιτς Βίλατζ, που είχε φτηνά και παλιά πράγματα, αλλά στα μάτια μου ήταν σαν τη σπηλιά του Αλαντίν. Ο ιδιοκτήτης του ήταν ένας ευγενής ηλικιωμένος κύριος. Ήταν ενθουσιασμένος μαζί μου, καθώς δεν του είχε ξανατύχει άλλο παιδί τόσο ενθουσιασμένο με το κατάστημά του. Με το που έφτανα μου φιλούσε το χέρι και μου συμπεριφερόταν σαν να ήμουν μια μικρή δούκισσα... Θυμάμαι ότι είχα ερωτευτεί μια καρφίτσα με γυαλάκια, που στη φαντασία μου ήταν πανάκριβα διαμάντια. Μου είπε μια τιμή πολύ πιο πάνω από τις δυνατότητές μου και, όταν κατάφερα να συγκεντρώσω ένα ποσό, πήγα να την παζαρέψω. Τελικά, πείστηκε να μου την πουλήσει στην τιμή των 65 λεπτών. Παραμένει μέχρι σήμερα πολύτιμη για μένα.
Aδημονώντας να μπω στον εκδοτικό χώρο της μόδας, πήρα μια θέση στο Women’s Wear Daily στη Νέα Υόρκη – τη χαμηλότερη που υπήρχε. Την εποχή εκείνη οι εκδότες προσλάμβαναν αγόρια και κορίτσια να πηγαινοφέρνουν τις σελίδες από τον ένα συντάκτη στον άλλο. Πήγαινα κι εγώ πέρα δώθε μέσα σ’ εκείνο το δαιδαλώδες κτίριο για το υπέρογκο ποσό των 15 δολαρίων την εβδομάδα. Το μόνο καλό στη δουλειά αυτή ήταν ότι με γλίτωσε από το γυμναστήριο! Λάτρευα τα περιοδικά. Το Harper’s Bazaar και η Vogue ήταν για μένα η βίβλος.
Μου φαίνεται πολύ αστείο που σήμερα θεωρούμαι style icon. Γελούσαμε με το σύζυγό μου (Carl Apfel, πέθανε το 2015) με αυτό το γεγονός, αφού δεν κάνω κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι έκανα και πριν από 70 χρόνια. Θέλω να ντύνομαι με το δικό μου τρόπο και κανενός άλλου. Πολλοί άνθρωποι λένε ότι θέλουν να ξεχωρίζουν, όμως είναι μόνο λόγια. Πάντα λέω "καλύτερα να είσαι ευτυχισμένος παρά καλοντυμένος", που σημαίνει ότι καλά είναι τα ωραία ρούχα, αλλά, αν σε καταπιέζουν, τότε δεν αξίζει τον κόπο. Η ζωή είναι δύσκολη, ο κόσμος όχι και τόσο ευγενικός, οπότε η μόδα πρέπει να έχει πλάκα. Προσπαθώ να το δώσω στους ανθρώπους να το καταλάβουν.
Στην καραντίνα ζήτησα από τους followers μου στο Instagram να βγάλουν τα ρούχα τους από τις ντουλάπες να τα συνδυάσουν με δημιουργικό τρόπο και να μου στείλουν φωτογραφίες. Πάνω από 3.000 άνθρωποι από 65 χώρες ανταποκρίθηκαν. Κάποιος μου έστειλε μια σειρά με πορτρέτα σκύλων, όλα με δικά μου ρούχα, οπότε τα ανέβασα με τη λεζάντα: "Η μίμηση είναι το καλύτερο κομπλιμέντο". Η φιλοσοφία μου είναι να ζεις το τώρα. Το χθες έχει περάσει και δεν ξέρεις αν θα υπάρχει αύριο. Όπως έλεγε και ο άνδρας μου, "πρέπει να ζεις κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σου, γιατί κάποια μέρα θα έχεις δίκιο".
