Κείμενο: Kaitlyn Greenidge. Φωτογράφος: Anthony Seklaoui. Styling: Carlos Nazario
Είναι ένα όμορφο ανοιξιάτικο απόγευμα στο Μόναχο. Οι πλατείες της πόλης είναι γεμάτες κουρασμένους ανθρώπους με βαμμένα μάτια, που συνεχίζουν να γιορτάζουν. Σκορπισμένα γύρω από τα παγκάκια του πάρκου είναι τα τελευταία άδεια μπουκάλια, το παγκόσμιο σύμβολο μιας αξέχαστης νύχτας. Νιώθεις σαν όλη η πόλη να βρίσκεται σε μια στιγμή παραμένουσας λάμψης από την προηγούμενη νύχτα, όταν η Παρί Σεν Ζερμέν νίκησε την Ίντερ Μιλάνο και κατέκτησε το πρώτο της τρόπαιο Champions League, ενώ η Dua Lipa τραγούδησε μπροστά σε ένα κοινό πάνω από 15.000 φανατικών θαυμαστών.
Έφτασα στο Μόναχο 24 ώρες νωρίτερα, σε μια νυχτερινή πτήση από τη Βοστόνη. Περπατούσα με κόπο στους τελωνειακούς ελέγχους στις επτά το πρωί και πλησίασα έναν κουρασμένο φύλακα που ήταν σκυφτός στην καρέκλα του. "Σκοπός της επίσκεψης;" με ρώτησε. Πανικοβλήθηκα μισοκοιμισμένη και κατάφερα να πω μόνο "Dua Lipa;". "Α, φυσικά, η Dua Lipa" είπε εκείνος, σκύβοντας μπροστά, και με άφησε να περάσω. Είναι λογικό το όνομα της Dua Lipa να μπορεί να δια λύσει τα σύνορα. Το άλμπουμ της του 2020 "Future Nostalgia" ήταν παγκόσμια επιτυχία – βρέθηκε στην κορυφή των 10 καλύτερων σε περισσότερες από 30 χώρες. Κυκλοφόρησε ακριβώς όταν πολλές χώρες κήρυξαν καραντίνα λόγω της πανδημίας και τα singles του κυριάρχησαν στον παγκόσμιο ποπ χάρτη εκείνης της παράξενης και αποσταθεροποιητικής περιόδου. Το μεγαλύτερο, το "Levitating", ανακηρύχθηκε φέτος από το Billboard κορυφαίο τραγούδι της γυναικείας σόλο καλλιτέχνιδας του 21ου αιώνα. Τραγούδια όπως το "Don’t Start Now" και το "Break My Heart" ήταν μεγάλες εκφραστικές επιστολές αγάπης στη μεταμορφωτική δύναμη της χορευτικής μουσικής και εκείνη την εποχή λειτούργησαν ως υπενθυμίσεις για έναν καλύτερο, πιο ελεύθερο κόσμο, αυτόν για τον οποίο ελπίζαμε πως όλοι σώζαμε τον εαυτό μας. Χθες το βράδυ φαινόταν για λίγο ότι εκείνος ο κόσμος είναι γεγονός. Είδα την Dua Lipa, 30 ετών πλέον, να χορεύει μέσα σε ένα δαχτυλίδι φωτιάς φορώντας ένα λευκό δαντελένιο φόρεμα, να τραγουδά πάνω σε ένα τεράστιο κυματιστό σκηνικό και να πετά πάνω από το πλήθος τυλιγμένη με ένα μακρύ λευκό χνουδωτό παλτό, καθοδηγώντας τους θαυμαστές της με μια κίνηση του καρπού.
Η Lipa αυτή την περίοδο βρίσκεται σε παγκόσμια περιοδεία για την υποστήριξη του τελευταίου της άλμπουμ, "Radical Optimism". Η σκηνική της περσόνα είναι ένας συνδυασμός θεάς της ποπ και προσιτής βασίλισσας. Είναι κλισέ, αλλά πολλές φορές, όταν την έβλεπα να εμφανίζεται, ήταν εύκολο να ξεχάσω ότι βρισκόμασταν σε ένα πρώην Ολυμπιακό στάδιο. Μερικές φορές γύριζα πίσω να θυμηθώ τους χιλιάδες ανθρώπους που κάθονταν σε σειρές πίσω μου. "Είναι φτιαγμένη για τη σκηνή. Έχει αυτό το απίστευτο ταλέντο να συνδέεται με το κοινό της" μου λέει ο σκηνοθέτης και φίλος της Lipa, Πέδρο Αλμοδόβαρ. "Η ομορφιά πάντα με εκπλήσσει, αλλά η δική της είναι ξεχωριστή. Είναι πολύ ζωντανή. Είναι μεταδοτική. Μπορεί να κάνει ολόκληρη την αίθουσα να χορεύει σαν να ήταν κλαμπ μ’ εκείνη τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή της, που λατρεύω". Την πρώτη φορά που συναντώ τη Lipa είναι περίπου 40 λεπτά πριν ανέβει στη σκηνή στο Ολυμπιακό Χολ του Μονάχου, στο καμαρίνι της πίσω από τη σκηνή. Για κάποιον που πρόκειται να παίξει μπροστά σε χιλιάδες κόσμο είναι ασυνήθιστα ήρεμη. Είναι δύσκολο να την πιστέψεις όταν μου λέει αργότερα: "Όταν ξεκινάει η παράσταση, είμαι αρκετά νευρική". Φορώντας ένα ροζ τοπ με λεπτές τιράντες και ασορτί παντελόνι yoga, έχει μόλις τελειώσει την πρόβα για το ειδικά αφιερωμένο τραγούδι που θα ερμηνεύσει απόψε. Σε κάθε στάση της περιοδείας η Lipa επιλέγει ένα δημοφιλές κομμάτι στη χώρα και το διασκευάζει.
Απόψε θα ερμηνεύσει το "Forever Young" των Alphaville. (Το κοινό θα ξεσηκωθεί.) Αυτή τη στιγμή είναι ενθουσιασμένη, γιατί πριν από λίγες νύχτες στην Πράγα έμαθε ένα τραγούδι της Πολωνοτσέχας καλλιτέχνιδας Ewa Farna και το τραγούδησε μαζί της σε τέλεια τσέχικα. Το τραγούδι "Na ostří nože" έγινε την επόμενη μέρα Νο 1 στο Spotify στην Τσεχική Δημοκρατία. "Υπάρχει μια στιγμή που βγαίνω μέσα στο κοινό", λέει η Lipa, "και εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου δεν είναι το ίδιο άτομο που είμαι όταν απλώς τραγουδάω και χορεύω. Όταν ερμηνεύω τα τραγούδια μου, νιώθω πραγματικά δυνατή. Οι χώροι μεγαλώνουν. Θέλω να κάνω τους μεγάλους χώρους να νιώθουν μικροί". Είναι μια χαρακτηριστική ιστορία για τη Lipa και το είδος της ποπ που πρεσβεύει: γενναιόδωρη και με μεγάλη καρδιά, συμπονετική και χωρίς προσποίηση. Το σημερινό ποπ τοπίο κυριαρχείται από fandom που είναι εμμονικά με τα "Εaster eggs" και τα κρυφά μηνύματα. Υπάρχει μια σχολή ποπ σταρ που προωθεί έργα που είναι αδιάκοπα αυτοαναφορικά: πρέπει να ξέρεις την "ιστορία" του καλλιτέχνη για να καταλάβεις πλήρως ένα τραγούδι. Η δουλειά της Lipa και όσα βγάζει στον κόσμο δε λειτουργούν έτσι. Τα τραγούδια της είναι λιγότερο σαν κρυπτογραφήματα και περισσότερο αυτόνομες δημιουργίες.
Η παρουσίασή της είναι λαμπερή αλλά ειλικρινής. Η ζωή που δείχνει στα social media –φωτογραφίες από διακοπές σε παραλίες όλου του κόσμου, πλούσια πιάτα φαγητού,
παγωμένα μαρτίνι, αγκαλιές με τον αρραβωνιαστικό της, τον Βρετανό ηθοποιό Κάλουμ Τέρνερ– έχει οδηγήσει τους θαυμαστές της να την πειράζουν καλοπροαίρετα ως το κορίτσι των ατέλειωτων διακοπών. Φυσικά, εκείνη εργάζεται σκληρά: πάνω από 80 συναυλίες σε 41 πόλεις σε όλο τον κόσμο, από την Κουάλα Λουμπούρ μέχρι το Ντάλας. Αντί για κορίτσι σε μόνιμες διακοπές, το κοινωνικό αποτύπωμα της Lipa μπορεί να θεωρηθεί ως απόδειξη μιας δύσκολα κερδισμένης αποφασιστικότητας να απολαμβάνει τη ζωή που έχει δημιουργήσει για τον εαυτό της. Η Lipa μου λέει ότι, σύμφωνα με τον αστρολόγο της, "οι πλανήτες είναι κάπως τρελοί τώρα, με την επιρροή του Κρόνου να κάνει τον κόσμο πιο αρνητικά προσανατολισμένο. Πρέπει πραγματικά να έχεις σκοπό σε ό,τι δημιουργείς. Πρέπει να μένεις στον σωστό δρόμο και να κάνεις κάτι θετικό".
Την επόμενη μέρα συναντώ τη Lipa στο ξενοδοχείο της στην Παλιά Πόλη του Μονάχου. Εκτός από δύο άτομα της ασφάλειας, έχουμε τον χώρο, ένα ευρύχωρο δωμάτιο με μαρμάρινο πάτωμα, ψηλές οροφές και μεγάλα παράθυρα που βλέπουν σε μια εσωτερική αυλή, αποκλειστικά για εμάς. Φοράει ένα μαύρο τοπ Calvin Klein, μια φούστα επάνω από παντελόνι από το ανεξάρτητο λιθουανικό brand Urte Kat, γόβες Gucci και μια καμπαρντίνα The Row. Είναι ένα σύνολο που καταφέρνει να δείχνει ταυτόχρονα ανεπιτήδευτο και απίστευτα κομψό. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί τα σύνολα της Lipa καθιερώνονται με τόση ευκολία, λατρεύονται και αντιγράφονται και γιατί η βιομηχανία της μόδας είναι τόσο γοητευμένη. Έχει πρωταγωνιστήσει σε καμπάνιες για τους Versace, Puma, YSL Beauty και, πιο πρόσφατα, Chanel.
Η Lipa αφήνει την τσάντα "Chanel 25" επάνω στο τραπέζι δίπλα μας (είναι ένα από τα πρόσωπα της καμπάνιας για την εν λόγω τσάντα) και κάθεται, βάζοντας τα πόδια της κάτω από το σώμα της. Ο κόσμος στον οποίο η Lipa κυκλοφόρησε το "Radical Optimism" είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν που υποδέχτηκε το "Future Nostalgia". Πώς ανταποκρίνεται σε αυτό ως καλλιτέχνις; "Για μένα το ζητούμενο είναι να είμαι υπομονετική με τον εαυτό μου" τονίζει. "Να κάνω πράγματα που μου φαίνονται διασκεδαστικά και ταυτόχρονα είμαι περήφανη γι’ αυτά". Μέρος αυτής της περηφάνιας προέρχεται από τη δεύτερη δουλειά της, αυτή που κάνει όταν δεν περιοδεύει στον κόσμο. Η Lipa ηγείται του Service95, μιας "πολιτισμικής υπηρεσίας concierge", όπως την αποκαλεί, που περιλαμβάνει ένα website, ενημερωτικά δελτία, ένα bookclub και ένα podcast, τα οποία αντανακλούν την επιθυμία της να "διευρύνει τους ορίζοντές μου και να μην ερμηνεύω τα τεκταινόμενα μόνο από μια δυτική σκοπιά διαρκώς. Να μαζεύω όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα που βρίσκω ότι μου δίνουν έμπνευση και να τα φέρνω στην κοινότητά μου".
Έχει πάρει συνεντεύξεις από σημαντικές προσωπικότητες, από την Πάτι Σμιθ μέχρι τον CEO της Apple, Tim Cook, τον συγγραφέα Όσεαν Βουόνγκ και τον Aλμοδόβαρ (Έτσι έγιναν φίλοι). Οι ερωτήσεις της είναι ποικίλες, σχολαστικά ερευνημένες, βαθιά συμπονετικές και ποτέ απλές ("Το καινούριο μου iPhone 15: μπορείς να εγγυηθείς ότι το κοβάλτιο που υπάρχει στο τηλέφωνο δεν έχει εξορυχθεί με παιδική εργασία στο Κονγκό;" ρώτησε τον Cook). Όταν ρωτάω τη Lipa κάτι, γέρνει το κεφάλι και σκύβει μπροστά. Είναι μια στάση που υποδηλώνει και άνεση και ενδιαφέρον. Καταγράφω την κίνηση ως δείγμα εμπειρίας σε συνεντεύξεις. Μόνο που με τη Lipa υπάρχει μια συναισθηματική αμεσότητα στη συζήτησή της που μπορεί να ξαφνιάσει. Δεν υπάρχει υποκείμενο νόημα στη συζήτηση ή στην παρουσίασή της, μόνο κείμενο. "Έχω την ακλόνητη πεποίθηση πως ό,τι γράφω γίνεται πραγματικότητα" μου λέει. "Γι’ αυτό είμαι πάντα πολύ προσεκτική με όσα γράφω. Δεν προσπαθώ να βάλω καμία τρελή ενέργεια στον κόσμο. Προσπαθώ απλώς να είμαι ανάλαφρη, να διασκεδάζω και να μοιράζομαι τις εμπειρίες μου".
Αναφέρω ότι ο Αμερικανός μυθιστοριογράφος Αλεξάντερ Τσι λέει στους φοιτητές του ότι μπορούν να γράψουν ό,τι θέλουν ως μυθοπλασία, αλλά ό,τι εξερευνούν τείνει να επιστρέφει σε αυτούς, να αντηχεί στη δική τους ζωή. "Από τη στιγμή που βγάζω κάτι στον κόσμο, δε μου ανήκει πλέον" εξηγεί. Πολλές φορές στη συζήτησή μας αναφέρεται στον εαυτό της ως "χρόνια αντιλαμβανόμενη" και η ιδέα της καλλιτεχνικής απελευθέρωσης φαίνεται να της δίνει την αυτοπεποίθηση να ενεργεί ως καλλιτέχνιδα. "Φτιάχνεις αυτό που αγαπάς, φτιάχνεις αυτό που σε παθιάζει και για το οποίο είσαι περήφανη" λέει με δύναμη. Συχνά, όταν λέει κάτι από καρδιάς, κοιτάζει αλλού. "Το βγάζεις στον κόσμο και πρέπει να σηκώσεις τα χέρια ψηλά. Οι άνθρωποι επιλέγουν. Δεν επιλέγουμε εμείς". Ίσως η χρόνια υπερανάλυση της Lipa να της επιτρέπει να τραγουδάει πειστικά στίχους όπως "Είσαι κάποιος που μπορώ να του δώσω την καρδιά μου; / Ή απλά το δηλητήριο που με τραβάει; / Μπορεί να είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις αργά το βράδυ", όπως κάνει στο τραγούδι της "Training Season". Αλλά ξέρει πώς να βγει από τον δρόμο της επίσης. Μου λέει ότι πηγαίνει για ένα ποτό και χορό όταν αντιμετωπίζει δημιουργικό αδιέξοδο. Η χαρά ζωής της Lipa έχει νόημα, δεδομένου του υπόβαθρού της. Είναι το μεγαλύτερο παιδί μεταναστών από το Κόσοβο με αλβανικές ρίζες, που έφυγαν από τον τόπο τους στην πρώην Γιουγκοσλαβία ελπίζοντας να ξεφύγουν από τη διογκούμενη σύγκρουση και τη βία εκεί. Η Lipa γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1995 και έζησε εκεί μέχρι την ηλικία των έντεκα ετών, όταν οι γονείς της επέστρεψαν στο Κόσοβο λίγο πριν από τη διακήρυξη ανεξαρτησίας της χώρας το 2008. Οι καλλιτέχνες που γεννιούνται σε οικογενειακά περιβάλλοντα σημαδεμένα από σύγκρουση και βία συχνά επιλέγουν να επιδιώξουν με πάθος και θάρρος την πράξη του να ζουν με χαρά.
Η Lipa, που ξεκίνησε μαθήματα φωνητικής στα εννέα της χρόνια, επέστρεψε μόνη της στο Λονδίνο στα 15, μένοντας με έναν οικογενειακό φίλο, καθώς επιδίωκε μια καριέρα στη μουσική σκηνή. Ήταν ένα μεγάλο ρίσκο αλλά και μια επιλογή που είχε νόημα για ένα κορίτσι που ήξερε ακριβώς τι ήθελε να κάνει στη ζωή του. Έψαχνε για δουλειά, ανέβαζε βίντεο με covers, έκανε μόντελινγκ και περνούσε ακροάσεις. Ως digital native, διατηρούσε το blog της, Dua Daily, όπου κατέγραφε την καθημερινότητά της. Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου διατηρούσε ισχυρούς δεσμούς με την οικογένειά της. Όταν συναντηθήκαμε πριν από την πρώτη της συναυλία στο καμαρίνι της, ανέφερε αυθόρμητα ένα οικογενειακό δείπνο που σχεδίαζε κατά τη στάση της περιοδείας της στο Άμστερνταμ, όπου θα συγκεντρώνονταν ξαδέρφια, θείες και θείοι. Πολλά από τα θέματα της δημιουργικής της δουλειάς μπορούν να ανιχνευθούν σ’ εκείνη την πρώιμη περίοδο. Το ενδιαφέρον της για τη λογοτεχνία και τους συγγραφείς προήλθε, εν μέρει, από την αγάπη της οικογένειάς της για τα βιβλία. Ο παππούς της από την πλευρά του πατέρα ήταν γνωστός ιστορικός στο Κόσοβο, ενώ οι γονείς της της ενστάλαξαν την αγάπη για το διάβασμα. "Ήταν τόσο μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας" λέει. "Υπήρχε ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο. Ήταν στο O2 Centre, στην οδό Finchley στο Λονδίνο, και είχε ένα τμήμα για παιδιά". Τα Σαββατοκύριακα η μητέρα της Lipa "καθόταν εκεί διαβάζοντας τα βιβλία της κι εγώ τα δικά μου. Νομίζω ότι τα βιβλία μάς επιτρέπουν να επιβραδύνουμε λίγο" λέει. Η Lipa μου περιγράφει μια επίσκεψή της σε bookclub γυναικείων φυλακών στο Ηνωμένο Βασίλειο ως προσκεκλημένη του προγράμματος "Books Unlocked" του Booker Prize Foundation. Το club συζητούσε το "Shuggie Bain", που ήταν επίσης η πρώτη επιλογή και για το δικό της bookclub. Το μυθιστόρημα σκιαγραφεί την πορεία προς την ενηλικίωση στην εργατική τάξη της Σκωτίας – σκληρή και υπέροχη ταυτόχρονα."Υπήρχε μια κυρία εκεί που σκέφτομαι συχνά, ήταν περίπου 52 ετών, και είπε: "Αν είχα διαβάσει βιβλία νωρίτερα στη ζωή μου, ίσως να μην ήμουν εδώ, γιατί το διάβασμα με έκανε πραγματικά να καταλάβω τους ανθρώπους, τους ανθρώπους και τα συναισθήματα”. Το διάβασμα ανοίγει την οπτική σου για τον κόσμο. Και κάνει τον κόσμο πολύ πιο μικρό".
Η ποπ μουσική λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο. Στην καλύτερη περίπτωση καταφέρνει να σε κάνει να νιώθεις ότι το τραγούδι που όλοι τραγουδούν γράφτηκε με κάποιον τρόπο ακριβώς για σένα. Παίρνει τα βαθιά προσωπικά συναισθήματα της αγάπης, της χαράς και της ερωτικής απογοήτευσης και υπενθυμίζει στον ακροατή ότι αυτά τα συναισθήματα είναι καθολικά, τα αισθάνεται τόσο ο διεθνής ποπ σταρ όσο και ο ακροατής που λαμβάνει το σήμα περαστικά. "Η Dua κάνει καλό στο οικοσύστημα" αναφέρει ο φίλος της, ο ποιητής και τραγουδοποιός Mustafa. "Σκέψου την ποπ μουσική σαν μια σκηνή" λέει. "Μας οδηγεί στον πυρήνα της και χρησιμοποιεί αυτή τη σκηνή για να μας τρέφει. Θέλει να κάνει τη συζήτηση μέσα από την περιέργειά της". Η μυθιστοριογράφος Μιν Τζιν Λι, που γνώρισε τη Lipa όταν έδωσε συνέντευξη στο podcast Service95, υποστηρίζει αντίστοιχα: "Είμαι 56 ετών, συναντώ πολλούς νέους ανθρώπους ανά τον κόσμο και θέλω να τους δώσω μια πολιτιστική εμπειρία στην οποία συμμετέχουν άνθρωποι που φτιάχνουν μουσική που τους κάνει να αισθάνονται καλά". Η Λι παίρνει στα σοβαρά αυτό το καθήκον. Συχνά φιλοξενεί συγγραφείς και καλλιτέχνες για δείπνο στο σπίτι της φέρνοντας κοντά διαφορετικούς δημιουργικούς ανθρώπους. "Υπάρχουν πολύ επιζήμια στοιχεία στην ποπ κουλτούρα μας αυτή τη στιγμή", λέει η Λι, "και νομίζω ότι η Dua προσεγγίζει τα πράγματα με πολύ διανοητικό, πολύ φιλοσοφικό τρόπο. Ταυτόχρονα, μπορεί να είναι πολύ γοητευτική, όμορφη και φιλόδοξη". Υπάρχει η διάσημη ρήση μεταξύ των μυθιστοριογράφων "Η ευτυχία γράφει λευκό", που σημαίνει ότι είναι πιο δύσκολο να εκφράσεις τη χαρά και την αγάπη με ουσιαστικό τρόπο απ’ ό,τι να γράψεις κάτι καταστροφικό ή καταθλιπτικό. "Αλλά όταν η Lipa γράφει για την αγάπη ως καλλιτέχνις", λέει η Λι με ένα χαμόγελο, "εσύ αποφασίζεις τι θα μοιραστείς και τι όχι. Νομίζω ότι αυτό με κάνει να νιώθω άνετα".
Μέσω του Mustafa η Lipa συνδέθηκε με τον Κάλουμ Τέρνερ, με τον οποίο τώρα είναι αρραβωνιασμένη. "Λατρεύω την αγάπη. Είναι ένα όμορφο πράγμα" μου λέει η Lipa. Ξανά αυτή η απλότητα. "Σου δίνει, πραγματικά, έμπνευση. Βρίσκεις τον εαυτό σου να ερωτεύεται τόσο έντονα συνέχεια με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αυτή η ευαλωτότητα είναι τρομακτική, αλλά νιώθω τυχερή που μπορώ να τη νιώσω. Έχω περάσει πολύ χρόνο προστατεύοντας την καρδιά μου και τώρα αφήνω αυτό το συναίσθημα και λέω απλά: "Εντάξει, αν πρέπει να πληγωθώ, τότε αυτό θα συμβεί". Πρέπει να αφήσω την αγάπη να υπάρξει". Τη ρωτώ πώς νιώθει που μιλά τόσο ειλικρινά για τη σχέση της. "Είμαι πιο ευτυχισμένη από ποτέ, οπότε νιώθω ότι θα ήταν άδικο να μην το μοιραστώ...Όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο, οτιδήποτε πολύ προσωπικό σε κάνει ευάλωτο. Δεν είναι ότι δε θέλω να το μοιραστώ".
Ο Mustafa μου διηγείται μια ιστορία για την "αδιάκοπη προσοχή και φροντίδα" που του έδειξε η Lipa σημειώνοντας ότι "υπάρχει ένας τέλειος παραλληλισμός ανάμεσα στο πώς με αντιμετωπίζει προσωπικά και πώς αντιμετωπίζει το κοινό δημόσια". Το 2023 ο αδελφός του Mustafa σκοτώθηκε από πυροβολισμούς στο Τορόντο. Ο Mustafa βυθίστηκε σε βαθύ πένθος και αποσύρθηκε στο Βερολίνο. "Η Dua επικοινωνούσε συνεχώς μαζί μου" λέει. Μιλά από μια πολυσύχναστη γωνιά στο SoHo, μια ηλιόλουστη μέρα στη Νέα Υόρκη, ένα μέρος τόσο μακριά από τη λύπη, που κάνει τα λόγια του πιο συγκινητικά. "Το πένθος είναι ισόβια ποινή. Πολλές φορές κάποιος δεν μπορεί να εκτίσει αυτή την ποινή μαζί σου. Είναι η στιγμή που πρέπει να δείξεις κατανόηση στους δικούς σου. Αλλά εγώ δεν ήμουν προετοιμασμένος γι’ αυτή την αντοχή".
Η Lipa διαθέτει κάτι ολοένα και πιο σπάνιο στον χώρο της ψυχαγωγίας: μια μοναδική φωνή, τόσο κυριολεκτικά, όσον αφορά τον τόνο της, όσο και μεταφορικά, όσον αφορά την τέχνη της. "Είναι απλά αναμφισβήτητη. Έχει κάτι δοσμένο από τον Θεό" λέει ο παραγωγός Mark Ronson, που συνεργάστηκε με τη Lipa στο χιτ "Dance the Night" που ακούγεται στην ταινία "Barbie". Πριν από μερικούς μήνες ο Ronson και η Lipa ηχογραφούσαν νέο υλικό σε ένα στούντιο στη Νέα Υόρκη. "Φτιάχνουμε μουσική μαζί εδώ και οκτώ χρόνια", λέει, "και εκείνη τραγουδούσε αυτό το τραγούδι. Είναι ένας όμορφος στίχος για τη σχέση της και της είπα: "Ξέρω πως ακούγεται πολύ κλισέ: νιώθω ότι σε βλέπω τώρα ως γυναίκα να παρουσιάζεις αυτά τα νέα τραγούδια και αυτή τη φωνή”. Πάντα ήταν ώριμη και σοβαρή, λόγω του τρόπου που μεγάλωσε τόσο γρήγορα. Πάντα τα είχε όλα υπό έλεγχο. Αλλά αυτό που είναι τώρα… αυτή είναι μια νέα εποχή για εκείνη ως συνθέτρια, τραγουδίστρια και άνθρωπο". "Μερικές φορές η υπερανάλυση είναι δώρο" λέει η Lipa. Μιλά για το επόμενο άλμπουμ της-καινούρια μουσική που σκέφτεται ακόμα και κατά τη διάρκεια της περιοδείας της. "Κάθε μέρα φτιάχνω κάτι που ακούγεται εντελώς διαφορετικό από χθες. Το να βρω τη νέα κατεύθυνση είναι ίσως το πιο διασκεδαστικό κομμάτι, αλλά και το πιο δύσκολο ταυτόχρονα".
Φωτογράφος: Anthony Seklaoui @anthonyseklaoui.
Styling: Carlos Nazario @mr_carlos_nazario.
Creative Director: Laura Genninger @lauragenninger
Κείμενο: Kaitlyn Greenidge
Μαλλιά: Olivier Schawalder for Dyson @olivierschawalder.
Μακιγιάζ: Sam Visser for YSL Beauty @samvissermakeup.
Μανικιούρ: Michelle Class for Bio Sculpture @michelleclassnails.
Entertainment Director: Andrea Cuttler @angcutt
Visual Director: Natasha Lunn @natashalunnwatkins
Παραγωγή: White Dot @whitedotproductions.
Ευχαριστούμε θερμά το ξενοδοχείο "Shangri-La Paris" για την ευγενική φιλοξενία.
Credits Video:
