Το Vetements, με έδρα της Ζυρίχη της Ελβετίας, ιδρύθηκε από τα αδέλφια Demna και Guram Gvasalia, με καταγωγή από τη Γεωργία, το 2014, ως luxury και "design collective" fashion brand που δίνει έμφαση στο streetwear. Ο Demna διατηρούσε τη θέση του creative director και ο Guram λειτουργούσε ως CEO. Το 2015 ο Demna διορίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής του οίκου Balenciaga, διατηρώντας παράλληλα και τη ίδια θέση στον Vetements, ενώ το 2019 αποχώρησε από το brand δηλώνοντας ότι είχε ολοκληρώσει την αποστολή του ως "νεωτεριστής σχεδιαστής"- με τη φήμη του ήδη ως creative director του Balenciaga να βρίσκεται στα ύψη. Ο θέση του creative director του brand που ίδρυσε με τον αδελφό του έμεινε κενή ως σήμερα, που ο Guram Gvasalia ανακοίνωσε ότι αναλαμβάνει τον ρόλο.
Μάλιστα, έχει παρουσιάσει την πρώτη του collection, τη Fall 2022, ήδη από τις 25 Νοεμβρίου, μέσω ενός ψηφιακού lookbook. Ωστόσο, με την ανακοίνωση της ανάληψης της θέσης έγινε γνωστό ότι αυτή είχε την υπογραφή του ως creative director.
Ο ίδιος ο Guram Gvasalia μ' ένα μακροσκελές κείμενο στο Instagram έκανε την ανακοίνωση δηλώντας: "Όλα έχουν τον καιρό του. Ήταν η κατάλληλη για εμένα να εμφανιστώ!". Ενώ στη συνέχεια αναφέρει: "Το VETEMENTS είναι κάτι περισσότερο από brand για εμένα. Είναι το DNA στο αίμα μου. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός λόγος που προχώρησα σ' αυτή την απόφαση. Θα μπορούσα να το είχα κάνει κρυφά αφού είμαι ένας άνθρωπος που δεν μου αρέσει η δημοσιότητα. Αλλά ένιωσα ότι έπρεπε να εμφανιστώ δημοσίως για όλα εκείνα τα παιδιά εκεί έξω που ονειρεύονται να ασχοληθούν με τη μόδα αλλά φοβούνται να το πουν στους γονείς τους γιατί δεν θα το εγκρίνουν. Για όλα εκείνα τα παιδιά που δεν έχουν τα μέσα για να φοιτήσουν σε ακριβές σχολές, για όλους εκείνους που πρέπει να εργάζονται για να πληρώνουν λογαριασμούς, ενώ διδάσκονται μόνοι τους τα βράδια στο σπίτι. Γι' αυτούς που προέρχονται από οικογένειες χωρίς προνόμια και αισθάνονται ότι δεν ανήκουν στον χώρο της μόδας. Είναι όλες οι περιπτώσεις η δική μου ιστορία.
Είμαι πρόσφυγας. Η οικογένειά μου έχασε τα πάντα στη διάρκεια του πολέμου. Κανείς μας δεν μιλούσε καμία γλώσσα όταν το σκάσαμε στην Ευρώπη. Ζούσαμε σε καταυλισμούς προσφύγων. Το να φοιτήσω σε σχολή μόδας δεν ήταν μια επιλογή για εμένα, οι γονείς μου δεν θα το ενέκριναν ποτέ, και καθώς τον αδελφό μου τον θεωρούσαν ήδη μια χαμένη περίπτωση, εγώ ήμουν η μόνη του ελπίδα για να ταΐσω την οικογένεια.
Αυτό όμως που θέλω να πω σε κάθε έναν που διαβάζει αυτό το ποστ, είναι ότι τίποτα απ' αυτά δεν πρέπει να σας καθορίζει ή να βάζει όρια στις προοπτικές σας. Είναι σημαντικό να έχετε στη ζωή σας ανθρώπους που πιστεύουν σε εσάς, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα αν δεν πιστεύετε εσείς στον εαυτό σας. Το background σας δεν είναι αυτό που είστε εσείς. Το από που έρχεστε δεν είναι ο τελικός σας προορισμός, είναι η αφετηρία".