"Ξύπνησα όμορφη" | Οι μικρές συνήθειες πριν τον ύπνο που αλλάζουν το πρόσωπo -και τη διάθεσή σας

Υπάρχει κάτι χαλαρωτικό στη στιγμή που ακουμπάμε το κεφάλι μας στο μαξιλάρι και αφηνόμαστε. Εκείνη η σιωπηλή, σχεδόν ιερή μετάβαση από τη μέρα στη νύχτα, από το "τρέχω” στο "είμαι”. Και κάπου εκεί, μέσα σ’ αυτή την ακολουθία, χτίζεται αθόρυβα η αληθινή ομορφιά.

Όχι η έντονη, η θεαματική, η φιλτραρισμένη. Αλλά η ήρεμη, εκείνη που ακτινοβολεί το επόμενο πρωί – στο φως της κουζίνας, στον καθρέφτη του μπάνιου, στα μάτια κάποιου που μας ξέρει χωρίς μακιγιάζ. Η ομορφιά που λέει: κοιμήθηκα καλά, φρόντισα εμένα, νιώθω εντάξει.

Και δεν χρειάζονται προϊόντα, εργαλεία ή περίπλοκες ρουτίνες γι’ αυτό -που γενικά προφανώς και χρειάζονται, αλλά όχι γι’ αυτό. Μόνο κάποιες μικρές, σταθερές κινήσεις. Μια βραδινή τελετουργία όχι για το δέρμα μας μόνο – αλλά για εμάς τις ίδιες.

Ένα γεμάτο ποτήρι δροσερό νερό, για αρχή, σαν υπόσχεση για ανανέωση εκ των έσω. Εν συνεχεία, ο καθαρισμός – χωρίς καμία διάθεση να "διορθώσουμε” κάτι, απλώς για να φύγει η ένταση της ημέρας, η σκόνη της πόλης, το άγχος της δουλειάς. Αν το κάνουμε με ρυθμό, με τα χέρια μας και mindfully, σχεδόν μετατρέπεται σε πράξη φροντίδας.

Ας παρατηρήσουμε την αναπνοή μας, να συνδεθούμε με τον εαυτό μας. Τις περισσότερες φορές είναι αρκετό απλά να αναπνέουμε.

Τα μαλλιά δεν χρειάζεται να είναι τέλεια — φτάνει να είναι λυμένα απ’ το βάρος. Ένα απαλό πιάσιμο, μια μεταξένια μαξιλαροθήκη (αν το θέλουμε, όχι επειδή πρέπει) και μια υπενθύμιση ότι και το πρόσωπό μας ξεκουράζεται καλύτερα όταν δεν πιέζεται.

Να κλείνουμε τα φώτα του μπάνιου χωρίς βιασύνη και να δίνουμε 30 λεπτά στον εαυτό μας χωρίς οθόνη. Όχι γιατί "πρέπει” – αλλά γιατί κανένα σχόλιο στο Instagram δεν θα μας δώσει τη γαλήνη που δίνει ένα βιβλίο, μια σιωπηλή σκέψη, ένα τραγούδι που μας χαλαρώνει και μας ακινητοποιεί.

Μετά λίγο άρωμα στα σεντόνια. Όχι για να μας βρει κάποιος όμορφες. Αλλά για να μας βρει ο εαυτός μας εκεί – στο ίδιο σημείο, κάθε βράδυ, πιστός σε κάτι δικό μας.

Και τέλος, πριν κλείσουμε τα μάτια, ας κοιταχτούμε. Όχι για να ελέγξουμε. Αλλά για να πούμε δύο λόγια. Ούτε επιβεβαίωση, ούτε ανάλυση. Μόνο δύο λέξεις: "Αύριο θα ανθίσω”.

Και αυτό είναι όλο.

Το πρωί, κάπως ξυπνάμε... όμορφες. Όχι επειδή κάναμε κάτι δραστικό. Αλλά επειδή αφήσαμε χώρο στη φροντίδα να γίνει συνήθεια – χωρίς κόπο, χωρίς θόρυβο, χωρίς φόρμα.

Μόνο εμείς, η καθεμια από εμάς, με τον πιο αληθινό της εαυτό.