Στην τελευταία συνέντευξή της στο περιοδικό PEOPLE, η Sharon Stone αποφασίζει να ρίξει φως στην πιο δύσκολη στιγμή της επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. Η χολιγουντιανή σταρ εξομολογήθηκε για την εγκεφαλική αιμορραγία που υπέστη πριν από περίπου είκοσι χρόνια, η οποία παραλίγο να της κοστίσει τη ζωή, καθώς και για τις διαδοχικές δοκιμασίες που ακολούθησαν οι οποίες την κρατούν σε εγρήγορση μέχρι και σήμερα.
Το 2001, η ηθοποιός είχε 1% πιθανότητες να ζήσει μετά από ρήξη σπονδυλικής αρτηρίας που αιμορραγούσε στον εγκέφαλό της για εννέα ημέρες. Εκείνη την εποχή η Stone βρισκόταν στο peak της τόσο στον επαγγελματικό όσο και στον προσωπικό τομέα της ζωής της. Είχε λάβει την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ για την ταινία Casino πέντε χρόνια πριν. Και μήνες πριν το τραγικό συμβάν, είχε υιοθετήσει τον γιο της Roan, σήμερα 23 ετών, με τον τότε σύζυγό της, τον συντάκτη εφημερίδας Phil Bronstein. (Έκτοτε έχει υιοθετήσει άλλα δύο παιδιά: τους γιους Laird, 18 ετών, και Quinn, 17 ετών).
"Για πολύ καιρό ήθελα να προσποιηθώ ότι ήμουν μια χαρά", εξομολογείται η Stone. "Χρειάζομαι οκτώ ώρες αδιάλειπτου ύπνου για να δράσει το φάρμακο για τον εγκέφαλό μου, ώστε να μην έχω επιληπτικές κρίσεις. Έτσι, είμαι άτομο με αναπηρία και εξαιτίας αυτού δεν προσλαμβάνομαι συχνά. Αυτά είναι τα πράγματα που αντιμετωπίζω τα τελευταία 22 χρόνια, και τώρα είμαι ανοιχτή να μιλήσω για αυτή την περιπέτεια".
Μετά το περιστατικό, η Stone πέρασε μια σκοτεινή περίοδο: ο γάμος της διαλύθηκε (χώρισε με τον Bronstein το 2004) και, όπως λέει, το Χόλιγουντ σταμάτησε να της κάνει επαγγελματικές προτάσεις.
Αναπολώντας την αρχική διαδικασία ανάρρωσής της, η Sharon Stone υποστηρίζει ότι "τραύλιζε" στα πρώτα στάδια και ότι "δεν έβλεπε σωστά". Λέει επίσης ότι υπέφερε από απώλεια μνήμης για μεγάλο χρονικό διάστημα.
"Έχασα τα πάντα", λέει. "Έχασα όλα μου τα χρήματα. Έχασα την επιμέλεια του παιδιού μου. Έχασα την καριέρα μου. Έχασα όλα αυτά τα πράγματα που νιώθεις ότι είναι η πραγματική σου ταυτότητα και η ζωή σου".
"Τα περισσότερα από αυτά δεν τα πήρα ποτέ πίσω", προσθέτει, "αλλά έχω φτάσει σε ένα σημείο όπου είμαι εντάξει με αυτό, όπου πραγματικά αναγνωρίζω ότι είμαι καλά τελικά".
