Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου του, ο Γιώργος Λάνθιμος δεν είναι απλώς ένας από τους πλέον περιζήτητους σκηνοθέτες στο παγκόσμιο σινεμά, αλλά επίσης ένας αυθεντικός δημιουργός ικανός να κινεί την ποπ κουλτούρα στο ρυθμό του. Οκ, έχει κιόλας αποσπάσει ένα Χρυσό Λέοντα και έχει δει τις ταινίες του να βραβεύονται με Όσκαρ. Δεν το λες και λίγο… Πλέον, με την κυκλοφορία των "Ιστοριών Καλοσύνης", ο Λάνθιμος φτάνει συνολικά τις οκτώ μεγάλου μήκους ταινίες, αριθμός ικανός για να μας επιτρέψει να βάλουμε σε αξιολογική σειρά τη φιλμογραφία του. Ένα σώμα δουλειάς στο οποίο, κιόλας, ο ίδιος δείχνει να έχει οδηγήσει το ύφος του σε μια σχετική πληρότητα και άρα, να προσφέρεται για μια αναδρομική θεώρηση. Προτού περάσουμε στην καθαυτό λίστα, σημειώστε πως εξαιρείται ο "Καλύτερος Μου Φίλος" (2001) διότι τυπικά αποτελεί συν-σκηνοθεσία με τον Λάκη Λαζόπουλο, αλλά επίσης γιατί ομολογουμένως δε διαθέτει παρά ελάχιστα από τα αισθητικά συστατικά για τα οποία σήμερα είναι διάσημος ο σκηνοθέτης. Αφήστε δε πως στην εν λόγω κομεντί δεν έχει φερθεί πολύ καλά το πέρασμα του χρόνου…
8. "Κινέττα" (2006)
Εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα. Το στιλ που αργότερα χαρακτηρίστηκε "λανθιμικό" εντοπίζεται εδώ στην ωμότητά του. Ο άβολος ρεαλισμός, η αστική αποξένωση, η ρετρό μελαγχολία, το σκοτεινό χιούμορ, οι αμήχανες ερμηνείες και η ανάγκη για επαφή που εκφράζεται μέσα από την κατασκευή ενός νέου κώδικα επικοινωνίας, εμφανίζονται για πρώτη φορά σε ένα αφιλτράριστο, ενίοτε στρυφνό μα ξεκάθαρα ξεχωριστό ντεμπούτο με χειροπιαστές ποιότητες. Η χλιαρή υποδοχή που γνώρισε στην εποχή του, μια περίοδο μετα-Ολυμπιακής παραζάλης και στο πλαίσιο ενός ελληνικού σινεμά που ακόμα δοκίμαζε τις εμπορικές αντοχές του, δε μοιάζει παράταιρη. Εκ των υστέρων η "Κινέττα" είναι σα να έπεσε θύμα του ίδιου της του εαυτού, αφού το ύφος της δεν έμοιαζε με τις υπόλοιπες εγχώριες παραγωγές, προέκρινε μια σκηνοθετική ματιά σχετικά πρωτοφανή και έτσι, ήταν απλούστατα αταξινόμητη. Τουλάχιστον για λίγο καιρό ακόμα…
7. "Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού" (2017)
Παραδόξως, αν και Λάνθιμος - Ευθύμης Φιλίππου βραβεύτηκαν για το σενάριό τους στις Κάννες, αυτό αποτελεί ένα από τα λιγότερο συζητημένα φιλμ του σκηνοθέτη. Ίσως γιατί είναι και το πιο εγκεφαλικό, καθώς η ατμόσφαιρά του αγωνιωδώς κρυπτικού θρίλερ θυμίζει μια μίξη Stanley Kubrick και Michael Haneke, με μέρος της έμπνευσής του να εντοπίζεται στην αρχαιοελληνική "Ιφιγένεια εν Αυλίδι" του Ευριπίδη. Όπως και στον "Κυνόδοντα" η έννοια της οικογένειας βρίσκεται στο επίκεντρο, αλλά αυτήν τη φορά διερευνάται έτσι ώστε να διατυπωθούν αλληγορικοί προβληματισμοί πάνω στις έννοιες της προσωπικής και κοινωνικής ευθύνης, σε μια αφήγηση που επιφυλάσσει μια συνταρακτική όσο και αξέχαστη τρίτη πράξη. Διαβάστε την αναλυτική κριτική του "α".
6. "Ιστορίες Καλοσύνης" (2024)
Ύστερα από μια περίοδο… σε διάσταση, ο Λάνθιμος επανενώνεται σεναριακά με τον Φιλίππου και παραδίδουν ένα έργο "επιστροφή στις ρίζες", ένα τρόπον τινά best of άλμπουμ με όλα όσα τους απασχόλησαν στις πρώτες ταινίες τους. Σε αυτό είναι αναπολογητικά οι εαυτοί τους, ρισκάροντας αρκετά όσον αφορά τα επίπεδα του σοκ και της βίας που φτάνουν, ενώ εμβαθύνουν στις ζωές τριών διαφορετικών ανθρώπων απεγνωσμένων για αγάπη και αποδοχή. Συναισθήματα για τα οποία είναι ικανοί να φτάσουν στα άκρα. Ξεχωρίζει με διαφορά ο Jesse Plemons σε τριπλό πρωταγωνιστικό ρόλο, στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του που δικαίως τιμήθηκε στις Κάννες. Διαβάστε την αναλυτική κριτική του "α".
Δείτε περισσότερα στο athinorama.gr
