Από τα 18,5 της χρόνια ζει μισό χρόνο στην Ελλάδα και άλλο τόσο στην Αμερική. Αυτό της έχει χαρίσει μια ελευθερία κινήσεων, πολλές ευκαιρίες που δε θα συναντούσε αλλού, αλλά και το καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο. Η Έλενα Χαρμπίλα επέλεξε να συστήνεται ως Kid Moxie. Το δεύτερο συνθετικό, εμπνευσμένο από ένα παραπεταμένο κουτάκι παλιού αναψυκτικού Moxie Cola, στη slang σημαίνει "κάποιος που έχει τσαγανό και όρεξη να πάει μπροστά". Η αφοσίωση στον στόχο της της έφερε τη μία μεγάλη συνεργασία μετά την άλλη, με ονόματα όπως οι Depeche Mode, Αλ Πατσίνο, Άντζελο Μπανταλαμέντι και Ντέιβιντ Λιντς δίπλα σε αυτά των Χάρις Αλεξίου, Γιώργου Μαζωνάκη, Βασίλη Κεκάτου και Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Τα τελευταία δύο χρόνια επιδιώκει να βρίσκεται περισσότερο στη χώρα μας. Αναρωτιέται αν σε αυτό έπαιξε ρόλο και η πρόσφατη εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. "Και ο Ομπάμα ήταν το Αmerican dream και ο Tραμπ είναι, αλλά από την πιο σκοτεινή πλευρά του" εξηγεί. "Είναι πλέον μια πραγματικότητα που για μένα, όπως και για πολύ κόσμο στον δικό μου κύκλο, δείχνει ότι η Αμερική τελικά έχει ένα πρόσωπο το οποίο δε θέλαμε να δεχτούμε ότι υπάρχει. Για εμένα ήταν τρομακτικό. Μου θυμίζει λίγο "The Ηandmaid’s Tale” το πώς εξελίσσονται κάποια πράγματα".
Ο στενός σας κύκλος στο Λος Άντζελες είναι κυρίως Έλληνες;
Έχω πολύ λίγους φίλους και κάποιοι είναι Έλληνες. Είναι άνθρωποι που τους ξέρω πάρα πολλά χρόνια, τους εμπιστεύομαι και θα ήμασταν φί- λοι σε όποια πόλη και να βρισκόμασταν. Κατά βάση δεν είναι από το μουσικό και χολιγουντιανό πλαίσιο. Στο Λος Άντζελες όλα έχουν να κάνουν με το θέαμα, την καριέρα και το πώς θα πας στο επόμενο βήμα. Εί- ναι εξοντωτικό να το μεταφέρεις και στην προσωπι- κή σου ζωή με τον κύκλο που επιλέγεις.
Η καθημερινότητά σας εκεί είναι ένα συνε- χές τρέξιμο;
Δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη καθημερινότητα. Σίγουρα, όταν είμαι εκεί, επιδιώκω να γνωρίζω τους ανθρώπους που θεωρώ "κλειδιά". Δεν είναι όμως το μόνο που κάνω. Μου αρέσει πάρα πολύ η ζωή στο Λος Άντζελες γιατί είναι η πιο σουρεαλιστική πόλη. Όλοι πάνε εκεί για να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι. Αυτοδημιουργία, μια τεράστια ενέργεια ανανέωσης, ψευδαίσθησης, ματαιοδοξίας. Καθώς τα λέω αυτά, σκέφτομαι την ταινία "Sunset Boulevard".
Πόσο δύσκολο ήταν να καταφέρετε να καθιερωθείτε;
Τα "χαστούκια" είναι σίγουρα πολύ περισσότερα από τις επιβραβεύσεις. Κάτι που έμαθα πολύ γρήγορα όταν ήμουν στο Λος Άντζελες είναι ότι η απόρριψη είναι κάτι με το οποίο πρέπει να εξοικειωθώ προκειμένου να επιβιώσω. Νομίζω ότι γι’ αυτό φεύγει ο περισσότερος κόσμος από αυτή την πόλη. Εκτός αν κατεβάσεις τα ρολά και το πας λίγο ρομποτικά, οπό- τε έχω καταφέρει να γίνω λίγο ρομπότ. Για πολλά χρόνια τα έκανα όλα μόνη μου, μέχρι να βρω μια ομάδα να με βοηθήσει. Και τότε τα πράγματα πήγαν καλύτερα. Μια παγίδα που πέφτουν πολλοί όταν μετακομίζουν στο Λος Άντζελες –και είχα πέσει κι εγώ σε αυτήν– είναι να προσπαθείς να βρεις το μυστικό της επιτυχίας των άλλων για να κάνεις το ίδιο. Θεωρώ ότι χάνεις πολύ χρόνο και ενέργεια και έτσι χάνεις παράλληλα και τον εαυτό σου. Οπότε, μια συμβουλή που θα έδινα σε έναν νέο που ξεκινάει τώρα θα ήταν να βρει αυτό που τον κάνει ξεχωριστό, να ανακαλύψει αυτό που είναι ως καλλιτέχνης
Θα μπορούσατε να ξεχωρίσετε κάποιες από τις συνεργασίες σας ως πιο αγαπημένη;
Η συνεργασία με τους Depeche Mode ήταν σίγουρα μία από αυτές. Το να σου έρθει μια πρόσκληση να δουλέψεις στο καινούριο τους άλμπουμ και να τραγουδήσεις μαζί τους είναι από αυτά που λες "Δεν ξέρω τι έκανα για να το αξίζω" (γέλια). Οπότε, οι Depeche Mode σίγουρα είναι κάτι το οποίο θα έχω να λέω για πάντα. Όπως και για τη Χαρούλα Αλεξίου. Η "Πανσέληνος" είναι ένα κομμάτι που άκουγα παλιά και το γεγονός ότι με εμπιστεύτηκε να το κάνουμε μαζί ήταν πολύ σημαντικό για μένα.
Τα τελευταία χρόνια ασχολείστε κυρίως με κινηματογραφικά soundtracks. Ήταν μια συνειδητή απόφαση;
Ήταν ένα κρυφό μου όνειρο. Κυρίως όταν είδα την ταινία "Drive", αλλά και το "Blade Runner", που για μένα είναι η βίβλος για όλα όσον αφορά τα soundtracks. Ήθελα πολύ να το κάνω και συναντήθηκε η τύχη με το όνειρο. Κάποια στιγμή έτυχε να γίνω πολύ φίλη με τον συνθέτη Κλιντ Μάνσελ, που έχει γράψει μουσική για όλες τις ταινίες του Αρονόφκσι. Εκεί-νος πίστεψε πολύ σ’ εμένα και μου άνοιξε πόρτες που δε θα μου άνοι- γαν ποτέ αν προσπαθούσα μόνη μου στα τυφλά.
Θα θέλατε να είστε και μπροστά από την κάμερα;
Το έκανα για λίγο καιρό, αλλά δεν μπορούσα να συμμορφωθώ με την όλη σειρά. Έπρεπε να με καλέσει κάποιος casting director, αν ήθελε θα μου έδινε τη δουλειά, με- τά θα έπρεπε να πω τα λόγια που είχε γράψει κάποιος τρίτος με τον τρόπο που θέλει κάποιος τέταρτος. Αισθανόμουν ότι έχανα τελείως αυτό που ήθελα να δημιουργήσω εγώ ως persona. Γι’ αυτό και όταν κάνω τα δικά μου βίντεο, μου αρέσει. Εκεί έχω τον έλεγχο. Έκανα αρκετές δουλειές: indie ταινίες, voice over, πολλά διαφημιστικά. Τα πρώτα μου χρόνια κάπως έτσι επιβίωνα στην Αμερική, αλλά δεν ήταν ο τρόπος που ήθελα να πορευτώ. Με απορρόφησε η μουσική γιατί αισθάνθηκα πολύ πιο ελεύθερη μέσα σε αυτήν.
Και κάπως έτσι μπήκε στη ζωή σας και ο Ντέιβιντ Λιντς.
Πρώτα γνώρισα τον συνθέτη των ταινιών του, Άντζελο Μπανταλαμέντι. Εκείνο τον καιρό ηχογραφούσε ξανά το "Mysteries of Love" από το "Μπλε Βελούδο" με την Ορχήστρα της Γάνδης. Με είχε καλέσει να το τραγουδήσω και να φτιάξουμε και μια μικρού μήκους ταινία σε παραγωγή του Ιδρύματος του Ντέιβιντ Λιντς που θα πλαισίωνε το κομμάτι. Ήταν το πρώτο κομμάτι που είχε γράψει ο Ντέιβιντ Λιντς στίχους και ο Άντζελο Μπανταλαμέντι τη μουσική. Το παρουσίασε ο ίδιος ο Λιντς σε μία από τις πιο όμορφες βραδιές της ζω- ής μου. Συναντηθήκαμε δυο-τρεις φορές και πάντα έχω να λέω γι’ αυτόν ότι είναι Αmerican gentleman. Θυμάμαι ότι είχε επαινέσει αυτό που είχαμε κάνει με τον Άντζελο με πολύ λίγες και όμορφες κουβέντες. Δεν μπορώ να σας πω ότι συγκράτησα μια λέξη, αλλά πιο πολύ την παρουσία του. Είναι πιο πολύ η αύρα και η ενέργειά του που μου έχουν μείνει.
Το ότι είστε γυναίκα σας δυσκόλεψε περισσότερο σε αυτή τη βιομηχανία;
Το θεωρώ ατού πλέον ότι είμαι γυναίκα. Ο προβολέας έχει πέσει παραπάνω στις γυναίκες τα τελευταία χρόνια. Διακρίσεις φυσικά και υπάρχουν και έχω υποστεί. Το πιο αστείο και πιο σύνηθες είναι ότι με λένε τραγουδίστρια όταν με συστήνουν. Είναι πολύ σύνηθες για μια γυναίκα να είναι τραγουδίστρια, ενώ όταν είσαι συνθέτης, τους φαίνεται κάπως περίεργο, ειδικά εδώ.
Με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη πώς γνωριστήκατε;
Γίναμε φίλοι στο Λος Άντζελες όταν είχε έρθει μια περίοδο για να μείνει εκεί. Στον πρώτο κύκλο του "Maestro" είχε μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το "Creep", που του άρεσε πολύ ως κομμάτι και ήθελε να το κάνουμε μαζί. Τελικά, κάναμε έξι κομμάτια. Στον τρίτο κύκλο το επαναλαμβάνουμε με δύο ακόμα κομμάτια. Το ένα είναι το "Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη" που το έφτιαχνα για τον δίσκο μου "Kid Moxie: The Covers" και το άλλο είναι το "Can’t Help Falling in Love" του Έλβις Πρίσλεϊ, το οποίο έγινε αποκλειστικά για τη σειρά, αλλά τελικά θα μπει κι αυτό στο άλμπουμ μου. Ο Χριστόφορος είναι ένας άνθρωπος που εμπιστεύεται τους συνεργάτες του και τον εμπιστεύονται κι εκείνοι με τη σειρά τους. Ξέρει πολύ καλά να επιλέγει και τη μουσική.
Πόσο σας απασχολεί το κομμάτι της εμφάνισής σας και της μόδας;
Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι δε με απασχολεί. Η μουσική πλέον είναι και ένα οπτικό μέσο παρέα με το ακουστικό. Θεωρώ, επίσης, ότι το ένα μπορεί να οδηγήσει το άλλο σε κάποια μονοπάτια. Δεν ασχολούμαι με τη μόδα με την έννοια να διαβάζω μόνο περιοδικά για να πάρω κάποιες ιδέες, αλλά συχνά εμπνέομαι και από ταινίες για το πώς θα ντυθώ ή πώς θα στυλιζάρω τον εαυτό μου για κάποιο βίντεο. Η μόδα του "Matrix" και του "Blade Runner" μου αρέσει πάρα πολύ.
Επόμενος σταθμός το "The Voice" στο πλευρό του Γιώργου Μαζωνάκη.
Με τον Γιώργο είχαμε συνεργαστεί για την ταινία της Εύης Καλογηροπούλου, στην οποία είχε πρωταγωνιστήσει. Είχα κάνει το soundtrack και ως μέρος αυτού διασκεύασα το κομμάτι του "Ανήκω σε εμένα". Διατηρήσαμε μια φιλία και με εμπιστεύτηκε και με κάλεσε ως guest coach στο "The Voice".
Styling: Ειρήνη Αναστασιάδη @ireneanastasiadi. Μακιγιάζ-Μαλλιά: Άρτεμις Τολιοπούλου @makeupaartist_artemis
Από το Harper's Bazaar Ιανουαρίου που κυκλοφόρησε Κυριακή 16 Δεκεμβρίου μαζί με το Βήμα.
