Το 1945, ο movie agent του Salvador Dalí τον κάλεσε και του παρήγγειλε έναν "εφιάλτη". Το αίτημα ήρθε κατ 'εντολή του σκηνοθέτη Alfred Hitchcock, ο οποίος ήταν απασχολημένος με τον σχεδιασμό της ακολουθίας των ονείρων για το ψυχαναλυτικό θρίλερ του, Spellbound (1945). Αν και ο Dalí είχε διακόψει επίσημα τη σχέση του με τους Σουρεαλιστές λίγα χρόνια νωρίτερα, ο φαντασιώδης κόσμος του - τα έργα με τα λιωμένα ρολόγια, οι βαθιές σκιές και οι απόμακρες όψεις - του εξασφάλιζε μια διαρκή θέση στο πάνθεον των αμερικανών διασημοτήτων.
Όμως ο Hitchcock δεν τον προσέλαβε για το γεγονός ότι ήταν διάσημος. "Ήθελα τον Dalí λόγω της αρχιτεκτονικής ευκρίνειας του έργου του", εξήγησε ο σκηνοθέτης σε μια συνέντευξή του το 1962. Αντί για την παραδοσιακή, θολή ακολουθία των ονείρων του Χόλιγουντ, ο Hitchcock "ήθελε να μεταφέρει το όνειρο με μεγάλη οπτική ευκρίνεια και σαφήνεια, πιο έντονο από την ίδια την ταινία".
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Στην ταινία Spellbound πρωταγωνιστεί η Ingrid Bergman, η οποία υποδύεται μια ψυχίατρο που ερωτεύεται το καινούργιο της αφεντικό, τον Dr. Anthony Edwardes. Δυστυχώς, για τον χαρακτήρα της Bergman, ο εντυπωσιακός Dr. Edwardes (που υποδύεται ο Gregory Peck) πάσχει από αμνησία και μπορεί να είναι απλά ένας δολοφόνος. Για να αποδείξει την αθωότητά του, πρέπει να αναλύσει τα όνειρά του.
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1940, η ψυχολογία είχε γίνει αρκετά δημοφιλής στην Αμερική, τροφοδοτούμενη σε μεγάλο βαθμό από την πτώση και το τραύμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το Spellbound κέρδισε έδαφος χάρη στο αυξανόμενο ενδιαφέρον για τη φροϋδική ψυχολογία. Στην πραγματικότητα, η ταινία είναι μία από τις πρώτες μεγάλες παραγωγές του Χόλιγουντ που βασίζονται στην ψυχανάλυση και την ψυχική ασθένεια ως κινητήρια δύναμη για την πλοκή.
Η σκηνή του Dalí έρχεται σε μια κεντρική στιγμή για να αντιμετωπίσει το θεμελιώδες ερώτημα της ταινίας: Ποιος ήταν ο ρόλος του Peck (ή η απουσία αυτού) στη δολοφονία; Η ακολουθία ανοίγει με τον Peck να περιγράφει το όνειρό του στην Bergman. "Δεν μπορώ να καταλάβω ποια ήταν η θέση του", ξεκινάει ξαπλωμένος στην καρέκλα του θεραπευτή, καθώς η σκηνή διαλύεται μέσα στη φαντασία του Dalí: αμέτρητα μάτια αιωρούνται, τεμαχίζονται από έναν άνδρα με ψαλίδι, ένα παιχνίδι Blackjack με κενές κάρτες και άντρες χωρίς πρόσωπα συνθέτουν το σουρεαλιστικό όνειρο του μεγάλου δημιουργού.
Αυτό δεν ήταν το πρώτο πείραμα του καλλιτέχνη στον κινηματογράφο. Ο Dalí είχε δουλέψει στο παρελθόν με τον Luis Buñuel - ο Ισπανός θρυλικός σκηνοθέτης που θεωρείται πατέρας του σουρεαλιστικού κινηματογράφου - για το Un Chien Andalou (1929) και το L'Age d'Or (1930). Ωστόσο, μετά από το τέλος της συνεργασίες του με τον Buñuel, ο Dalí προσπάθησε σκληρά ώστε να γίνει αποδεκτός με έργα που βασίζονται σε ταινίες.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
"Παρόλο που συνέχισε να προτείνει νέα σενάρια σε σκηνοθέτες, κανένας από αυτούς δεν πείστηκε πραγματικά", λέει ο Dr. Elliott King, συγγραφέας του Dalí, Surrealism και Cinema. Ανάλογο παράδειγμα ήταν το σενάριο για το Giraffes on Horseback Salad που γράφτηκε το 1940 για τους αδελφούς του Μαρξ. Το στούντιο σκέφτηκε ότι μπορεί να είναι λίγο υπερβολικά σουρεαλιστικό και αρνήθηκε να αναλάβει την παραγωγή του project. "Η ταινία του Hitchcock ήταν η πρώτη μεγάλη στιγμή για να κάνει μερικά από τα πράγματα που επιθυμούσε τα τελευταία 15 χρόνια", εξηγεί ο King.
Ωστόσο, ο καλλιτέχνης σπάνια αναφερόταν στην ταινία μετά την ολοκλήρωσής - μια ασυνήθιστη επιφυλακτικότητα που μπορεί να αντικατοπτρίζει την απογοήτευση για τις σημαντικές αλλαγές που έγιναν στην ακολουθία των ονείρων (πολλές σκηνές κόπηκαν ή άλλαξαν). "Το μόνο τεκμηριωμένο πράγμα που ειπώθηκε πραγματικά για το Spellbound ήταν ότι τα καλύτερα κομμάτια της ταινίας είχαν κοπεί", λέει ο King και προσθέτει: "Στην πραγματικότητα, το γεγονός ότι ο Dalí δε μίλησε γι΄αυτό σήμαινε κάτι, καθώς συνήθιζε να μιλάει πολύ".
Πηγή: artsy.net
