Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το (ελληνικό) θέατρο επιθυμεί να λειτουργήσει αφυπνιστικά, καθώς όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια οι καλλιτέχνες σκύβουν πάνω σε κοινωνικά θέματα και ειδικά η πατριαρχία, τα έμφυλα στερεότυπα και η βία καταλαμβάνουν σημαντικό μερίδιο των παραστάσεων και των νέων θεατρικών κειμένων. Αυτή τη σεζόν μετράμε τουλάχιστον δέκα παραστάσεις με σχετική θεματολογία και μάλιστα αρκετές είναι αυτές που εστιάζουν στο θέμα του σεξισμού, της υποτίμησης και της βίας, που κορυφώνεται στην πλέον αποτρόπαια έκφραση των γυναικοκτονιών.
Μπορεί να είναι έργα που μεταχειρίζονται τη μυθοπλασία και μετρούν χρόνια παρουσίας, όπως τα "Αξύριστα πηγούνια" του Γιάννη Τσίρου, που φέρνουν στο προσκήνιο την κακοποιητική ανδρική συμπεριφορά μέσα από την ιστορία μίας νεκρής στρίπερ (Μικρό Χορν για τρίτη σεζόν, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη) και ο "Γάμος" του Μάριου Ποντίκα, όπου ένα θύμα βιασμού εξαναγκάζεται να παντρευτεί τον βιαστή της (Θέατρο Επί Κολωνώ, σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη), ή να πρόκειται για νέα δείγματα γραφής, όπως ο "Συνεργός" του Γιώργου Χριστοδούλου, που εμπνέεται από ένα πραγματικό περιστατικό και μιλάει για τη συγκάλυψη μιας γυναικοκτονίας (επαναλαμβάνεται στο Θέατρο Επί Κολωνώ, από 9/3) - τρία έργα που με τον τρόπο τους μιλούν για το πλαίσιο μέσα στο οποίο καλλιεργούνται οι σεξιστικές συμπεριφορές.
Δείτε περισσότερα στο athinorama.gr
