Όπως λέει η παροιμία, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία - και αν δουλέψεις σκληρά, δεν πεθαίνει ποτέ. Μέχρι πρότινος, η εβδομάδα μόδας του Λονδίνου (London Fashion Week) έδινε την αίσθηση ότι της έλειπε η σπίθα, με πολλές υποσχέσεις, αλλά και μια περίεργη έλλειψη εκείνης της άμεσης ικανοποίησης που μπορεί να τραβήξει τους διεθνείς συντάκτες και influencers στην πόλη. Ωστόσο, αυτή τη σεζόν, το Λονδίνο αναδύει μια ανανεωμένη αίσθηση σκοπού, με τους "σπόρους" της αλλαγής να είναι πολύ ορατούς για να αγνοηθούν. Στη πρώτη σεζόν υπό τη Laura Weir - της νέας CEO του British Fashion Council - νέες δομές και σχέδια για την τοπική βιομηχανία έμοιαζαν ήδη να τίθενται σε εφαρμογή, σε απόλυτη ευθυγράμμιση με τις φιλοδοξίες του BFC να αποκαταστήσει τον ρόλο της μόδας ως οικονομικής δύναμης του Ηνωμένου Βασιλείου.
Διαβάστε Επίσης
Η στροφή ήταν εμφανής στις πασαρέλες. Ο Patrick McDowell έδωσε τον τόνο αντλώντας έμπνευση από την οικογενειακή του ιστορία και τις κομψές σιλουέτες των δεκαετιών του ’40 & ’50– "η γιαγιά μου, που γεννήθηκε το 1923, έραβε για την ίδια και τις αδελφές της κατά τη διάρκεια του πολέμου", ανέφερε. Η αυξανόμενη διασημότητα του McDowell - ένα look του εμφανίστηκε και στο φινάλε του And Just Like That - επικυρώθηκε με τη νέα του συλλογή, η οποία κορυφώθηκε με ένα εκθαμβωτικό νυφικό στο φινάλε και μια συνεργασία με την Aspinal of London για custom Mayfair τσάντες - αγαπημένες της πριγκίπισσας Kate Middleton, η οποία νωρίτερα φέτος του απένειμε το βραβείο Queen Elizabeth II.
Και αν ο McDowell προχώρησε τιμώντας το παρελθόν, ο George Keburia πάτησε fast-forward, προτείνοντας μια γκαρνταρόμπα για χρονοταξιδιώτες, όπου ο βικτοριανός ρομαντισμός φλέρταρε με gaming avatars και στρατιωτικούς κώδικες. Τα φουσκωτά μανίκια και οι όγκοι έπαιζαν με τα ultra-micro shorts και παιχνιδιάρικα slogan T-shirts (το "BYE ANNA" μπλουζάκι έγινε αμέσως θέμα συζήτησης), ενώ η οργάντζα και το ζακάρ αναμείχθηκαν με λουστρίνι, καμπαρντίνα και τζιν - μια πειστική πρόταση για όποιον αναζητά διάδοχο της παιχνιδιάρικης προκλητικότητας του Demna στο Balenciaga.
Το υγρό, παραθαλάσσιο σύμπαν της DiPetsa άνοιξε σαν κοχύλι για να αποκαλύψει νέες της πλευρές. Στο πρώτο της ανεξάρτητο show μετά το πρόγραμμα NewGen, με τίτλο "Archaeology of Self", επεκτάθηκε περισσότερο στην ανδρική ένδυση και σε πιο φορέσιμα κομμάτια, χωρίς να εγκαταλείψει τη χαρακτηριστική σειρήνια γοητεία της. Δανεισμένα από τα τουριστικά μαγαζιά του Αιγαίου, τα prints με επιγραφές (π.χ. "Imitation Poseidon"), χρησιμοποιήθηκαν εκτενώς, σε αναβαθμισμένη εκδοχή. Το supermodel, Nassia Matsa, άνοιξε ως ένας θαλάσσιος άγγελος και, απρόσμενα, μια τούλινη ball gown έκλεισε το show. Τολμηρές κινήσεις, από μια δημιουργό αποδεικνύει πως μπορεί να ανταποκριθεί και να εξελίσσεται.
Αν η καινοτομία είναι το χαρακτηριστικό της μόδας του UK, η Karina Bond είναι έτοιμη να γίνει μία από τις ξεκάθαρες εκπροσώπους της, συνεχίζοντας την εξωγήινη couture της στο Freemasons’ Hall με κομμάτια που δημιουργήθηκαν κυριολεκτικά από τον αέρα. Χρησιμοποιώντας ένα 3D pen και βιοσυμβατά, βιοδιασπώμενα νήματα, η σχεδιάστρια παρήγαγε φουτουριστικά ενδύματα και αξεσουάρ που έμοιαζαν σχεδόν εξωπραγματικά, συμπεριλαμβανομένων αιχμηρών, χειροποίητων τσαντών αλλά και πιο εμπορικών κινήσεων, όπως μια συνεργασία με την κοσμηματοποιό Vicki Sarge. Στο ερώτημα τι ακολουθεί, η απάντησή της ταίριαξε απόλυτα με το δημιουργικό της ήθος: "Θέλω να αφήσω πίσω τις ραπτομηχανές και να υιοθετήσω νέες τεχνολογίες, όπως η 3D εκτύπωση και η κοπή με laser, για να δημιουργώ prêt-à-porter", είπε. "Η 3D εκτύπωση βρίσκεται ακόμη στην απαρχή της. Θέλω να αναπτύξω νήμα που μιμείται το ύφασμα - απαλό σαν μαλλί ή βαμβάκι. Αυτό είναι το μέλλον της μόδας για μένα, και θέλω να το ηγηθώ". Το σχόλιό της προσγειώθηκε πραγματικά σαν μια διατριβή για το πνεύμα του ίδιου του Λονδίνου.
Στο Poet Lab, ο Giuseppe Iociofanno δούλεψε με την ίδια ανορθόδοξη ορμή, αλλά μέσα από ένα διαφορετικό φίλτρο, αντιμετωπίζοντας το ένδυμα ως εργαλείο έκφρασης μιας κοσμοθεωρίας: δυνατά ραμμένοι ώμοι διαλύονταν σε μεταξωτές διαφάνειες, το vegan δέρμα αγκάλιασε τη λεπτότητα και τα prints έγιναν το τέλειο φινίρισμα στις χαρακτηριστικές gender-bending σιλουέτες του. "Μου είναι πολύ σημαντικό το να έχω diversity στις επιδείξεις μου, μέσω διαφορετικών προσωπικοτήτων", μου ανέφερε στα παρασκήνια. "Αυτή τη σεζόν το look είναι ατελές και αντισυμβατικό - όπως οι τραχιές άκρες που απορρίπτουν τη τελειότητα υπέρ της ειλικρίνειας" - κάτι που έμοιαζε απολύτως εύστοχο στους ανήσυχους καιρούς που βιώνουμε. Ακόμη και οι Marques’Almeida, παρουσιάζοντας ψηλά πάνω από την πόλη - κυριολεκτικά στα σύννεφα - μαλάκωσαν τη γνώριμη τόλμη τους σε κάτι πιο τρυφερό: κυματιστές πτυχώσεις και κομψές floral λεπτομέρειες σε μια παλέτα που κυμαινόταν από βουργουνδί και χακί έως παστέλ χρώματα, αλλά και με βασικά denim κομμάτια που μας προσγείωσαν πίσω στην πραγματικότητα.
Μέσα σε αυτό το κύμα αλλαγής, ξεχώρισε μια σταθερή κολόνα κλασικής βρετανικής κομψότητας που μπορείς να εμπιστευτείς. Η Alessandra Rich επέστρεψε με μια παρουσίαση που συνδύασε περίτεχνα διαφανή μαύρα φορέματα και tweed σύνολα με τα χαρακτηριστικά της κοσμήματα - αυτή τη σεζόν πιο λεπτεπίλεπτα. Οι Noon by Noor παρουσίασαν ένα ανθολόγιο μοντέρνων και πρακτικών looks, επηρεασμένων από το glamour της Veruschka - ξεχώρισε, ένα hoodie απρόσμενα φτιαγμένο από λαμπερό lamé, το οποίο και έδειξαν αμέσως μετά από μια τουαλέτα στο ίδιο ύφασμα.
Ο οίκος Malone Souliers - ακόμα ένας αγαπημένος του Λονδίνου - κοίταξε πίσω στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 της Cher και της Sharon Tate, αφήνοντας μεταλλικά χρώματα σε εντυπωσιακό ασημί, χρυσό και sunset pink να αιχμαλωτίσουν το απογευματινό φως μπροστά στον ορίζοντα. Τα χαρακτηριστικά παπούτσια και οι τσάντες του brand παραμένουν πραγματικές επενδύσεις: θηλυκά, όμορφα και εκπληκτικά άνετα.
Αν υπάρχει ένα μάθημα που πρέπει να κρατήσουμε από αυτή την εβδομάδα, είναι ότι η ανθεκτικότητα του Λονδίνου έχει ωριμάσει σε δύναμη: οι νέοι σχεδιαστές δεν ανακυκλώνουν απλώς ιδέες, αλλά μαθαίνουν να χτίζουν το ολοκληρωμένο δημιουργικό σύμπαν τους. Τα κομψά αγαπημένα brands ξέρουν πώς να προσθέτουν μικρές παραλλαγές και το "μικρόβιο" της καινοτομίας - που είναι αναμφισβήτητα ο παλμός της πόλης - έχει βρει νέους ξενιστές. Το Λονδίνο δεν έλυσε τα πάντα, αλλά έχει σαφώς αρχίσει να ανοικοδομείται, και σε αυτόν τον σταθερό ρυθμό κρύβεται η υπόσχεση μιας πόλης που γίνεται όλο και πιο συναρπαστική με κάθε σεζόν.
