Τον πρωτογνωρίσαμε 10 χρόνια πριν, όταν, πολύ νεαρός ακόμη, είχε προκαλέσει αίσθηση με τη βραβευμένη ταινία "Xenia", που ταξίδεψε μέχρι τις Κάννες και αφορούσε την περιπέτεια δύο νεαρών μεταναστών. Από τότε μέχρι σήμερα ο Κώστας Νικούλι έχει εξελιχθεί σε έναν άνδρα γεμάτο ωριμότητα αλλά και χιούμορ, με πολλές κινηματογραφικές, θεατρικές και τηλεοπτικές δουλειές στο ενεργητικό του. Φέτος εμφανίζεται στην επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά "Η Παραλία" αλλά και στην παράσταση "Ulster American".
Για εκείνον από την πρώτη στιγμή η ηθοποιία ήταν ένα μέσο έκφρασης και επικοινωνίας, ένας τρόπος να βρει τη δική του γλώσσα και να εκφράσει αυτό που αισθάνεται, ενώ ποτέ δεν είχε δίλημμα μεταξύ θεάτρου και τηλεόρασης, εμπορικότητας ή καλλιτεχνικής έκφρασης. "Ποτέ δε σκέφτομαι ποιο είναι το μέσο, σκέφτομαι ότι καλούμαι να διηγηθώ μια ιστορία" μου λέει καθώς ετοιμάζεται για τη φωτογράφηση. Η καλή ιστορία, άλλωστε, είναι το ένα –και το σημαντικότερο– από τα τρία κριτήρια που πρέπει να έχει μια δουλειά για να την επιλέξει, όπως μου εξηγεί. Τα άλλα δύο; "Oι καλοί συνεργάτες και οι ικανοποιητικές απολαβές".
Γρήγορα η συζήτησή μας φτάνει στο κίνημα του ΜeΤoo και στις αποκαλύψεις που τάραξαν τον χώρο του θεάτρου. "Ήμουν ανέκαθεν απέναντι στην κακοποίηση, ανεξαρτήτως φύλου. Πάντοτε εκφράζω τη δυσαρέσκειά μου για ό,τι με ενοχλεί ανά πάσα στιγμή, γιατί θέλω να είμαι σε επαφή με τον εαυτό μου. Η υποτίμηση των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου δεν αφορά μόνο τον δικό μας χώρο, τον χώρο των καλλιτεχνών. Αφορά όλη την κοινωνία". "Θεωρείς ότι είναι προοδευτική ή συντηρητική;" τον ρωτάω. "Μια περίοδο της ζωής μου πίστευα ότι είχαμε ξεπεράσει θέματα όπως η ξενοφοβία ή ο ρατσισμός. Πρόσφατα συνειδητοποίησα πως όλα αυτά τα προβλήματα είναι ακόμη εδώ. Δεν έχουμε καταφέρει να ξεπεράσουμε βασικά ζητήματα. Το είδαμε και στις πρόσφατες εκλογές στα ποσοστά της ακροδεξιάς".
Τον τελευταίο καιρό διαβάζει εμμονικά Ντοστογιέφσκι και παίζει ποδόσφαιρο για να αποφορτίζεται από την καθημερινότητα. Κάνει ανακύκλωση και φροντίζει τις γλάστρες στο μπαλκόνι του. Έτσι, νιώθει πως χαρίζει μια ανάσα στο περιβάλλον αλλά και στον εαυτό του. "Μου αρέσει πολύ να παρακολουθώ τη διαδικασία του να φροντίζεις έναν σπόρο και από εκεί που ούτε καν φαίνεται να τον βλέπεις να αναπτύσσεται και να γίνεται ένα φυτό. Η ζωή στην πόλη μάς κάνει να κλεινόμαστε χωρίς να το καταλάβουμε και πολλές φορές εκνευριζόμαστε, θυμώνουμε και δε συνειδητοποιούμε ότι γι’ αυτό ευθύνεται η απομάκρυνσή μας από τη φύση".
Όνειρό του κάποια μέρα είναι να μπορεί να ζει στην εξοχή, κάπου όπου να μπορεί να βλέπει ορίζοντα. Όταν του ζητάω να σκεφτεί μια φράση που καθοδηγεί τη ζωή του, επιλέγει αυτήν της καθηγήτριάς του στην υποκριτική: "Για να κάνεις κάτι, πρέπει να σταματήσεις να κάνεις κάτι άλλο". Μια φράση που άργησε να την καταλάβει και, καθώς τα χρόνια περνούν, του αποκαλύπτει κάθε φορά και μια διαφορετική σημασία.
Όσο για την πιο χρήσιμη συμβουλή που του έχουν δώσει, τη συνοψίζει στο να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. "Με την ειλικρίνεια πάντοτε όλα βαίνουν προς κάτι θετικό. Αν και παροδικά μπορεί η αλήθεια να απογοητεύσει ή να στενοχωρήσει, είναι το καλύτερο που έχει ποτέ κανείς να κάνει".
Από τις Κατερίνα Κηλίδη και Λουκία Λυκίδη. Φωτογραφία: Βασίλης Μαντάς. Styling: Μαριλένα Καραγιάννη.
